Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας: Πάστορας Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας του Brooklyn, μετά της συζύγου, αποφασίζουν να ενώσουν τις φωνές τους στα «ιερά folk τραγούδια για όλες τις ηλικίες», όπως επισημαίνεται στο εξώφυλλο του cd.
Jesus Christ Superstar: o λόγος του Θεού, μέσα από ύμνους και ψαλμούς του 19ου αιώνα, ενώ για το ξεκάρφωμα ένας Lou Reed και ένας Morrissey διασκευασμένοι στα “Jesus” και “Half A Person”, αντίστοιχα. Ο baroque pop καλλιτέχνης Sufjan Stevens αναλαμβάνει επιπλέον, εκτός από την παραγωγή και την ενορχήστρωση της μπάντας του κάστορα* και της συζύγου του, τη βρώμικη δουλειά του promotion, κάνοντας τον σταυρό του να πάει καλά αυτό το project του κατηχητικού – που το δουλεύει ο μάστορας μετά της συζύγου από το σωτήριο έτος 2001.
Πολύ σκληροί για να πεθάνουν, ο πάστορας Thomas Vito Aiuto και η κυρά του Monique (ένα απλό κορίτσι από φάρμα), πιάνουν τη Βίβλο και της αλλάζουν τον αδόξαστο: τραγουδούν ικανοποιητικά συμπαθητικές folk pop μελωδίες γαρνιρισμένες με μπόλικη δόση 1960s hippy διάθεσης, groovy ρυθμό και μια ιδέα soul, αλλά και αρκετή επικάλυψη gospel για το τελείωμα. Αθώες παιδικές φωνές – η χορωδία του μάστορα – ξυλόφωνο, μπάντζο και γιουκαλίλι, τρομπέτες και τρομπόνια, ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, ακόμα και drums στην υπηρεσία των λευκών... sorry, της λευκής μουσικής.
Αφορισμός: ο όλος σχεδιασμός στη θήκη του cd, με τις χρωματιστές γιρλάντες και τους άμβωνες, καθώς επίσης και το ένθετο βιβλιαράκι της κατήχησης, με συμπυκνωμένη την κιτς χριστιανoαμερικανική κουλτούρα των 1950s σε σλόγκαν όπως «I want to read my BIBLE. I want to obey it», πράγματα δηλαδή που έχουν κάψει πολύ κόσμο – σαν τον δικό μας πάστορα, Εφραίμ. Το highlight του ένθετου είναι ωστόσο η προσευχή που έχει γράψει ο κάστορας, ζητώντας τη βοήθεια του Χριστού για να αποφύγει τυχόν γραφειοκρατικά προβλήματα με τα συμβόλαια για το τραγούδι “Jesus” των Velvet Underground. Υποθέτω ότι οι Smiths είναι πιο θρήσκοι από τον Lou Reed, γιατί δεν βρήκα κάτι αντίστοιχο για το “Half A Person”…
Αποκάλυψη τώρα: τα λόγια είναι περιττά, την ώρα που χωρίζουμε. Ο δίσκος σε διχάζει, γιατί από τη μια έχει συμπαθητική μουσική, συνθέσεις οι οποίες εύκολα σε κερδίζουν και αξιόλογη ενορχήστρωση, από την άλλη όμως οι στίχοι είναι πολύ…παστoρικοί, πράγμα που δημιουργεί συνολικά ένα άνισο αποτέλεσμα – ειδικά σε ακροατές οι οποίοι δεν έχουν σχέση με το όπιο… συγγνώμη, τη θρησκεία και τα δόγματα. Αλλά μην το φοβάσαι, θα τσουλήσει, ειδικά αν γουστάρεις τις μπάντες που παίζουν λευκή μουσική ή απλώς ανήκεις στα απολιτικά όντα.
Άλλωστε, οι πεφωτισμένοι «Χριστιανοί» μεσίτες που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την πίστη τους στον Χριστό και ταυτόχρονα σφάζουν στο όνομά του, έχουν μάθει καλά το deal και τον πουλάνε μια χαρά τους τελευταίους 10 αιώνες. Οι υπόλοιποι θα καούμε στην κόλαση μαζί με τον Aρκά, τους Morbid Angel και τον Frank Zappa. Αμήν…
* Πάστορας κάστορας και μάστορας. Κλεμμένα από το βιβλίο “O Πάγος” – το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν καινούργιους κοιλιακούς, αβάδιστα, αβίαστα, αβράδιαστα, αβίδωτα.
