Πριν δέκα χρόνια έσκασε στη δισκογραφία η μπάντα από το Illinois, αποτελώντας το ένα μέρος του τρίπτυχου του nu-metal ήχου μαζί με τους Slipknot και τους Mushroomhead. Τότε όμως τα πράγματα ήταν πιο αθώα, το myspace και το wikipedia δεν υπήρχαν και το υβρίδιο αυτό είχε κάτι να προσφέρει. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς, τα μεταλλικά συγκροτήματα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, βαφτίζονται nu-metal, post-hardcore, metalcore, ή ό,τι άλλο τους κατέβει προσπαθώντας να δώσουν το κάτι διαφορετικό. Οπότε μπορεί να βγει ζωντανό από αυτόν τον πόλεμο ακόμα ένα συγκρότημα σαν τους Mudvayne; Φυσικά και μπορεί. Αλλά όχι αρτιμελές.
Ο Chad Gray και τη παρέα του επέστρεψαν λοιπόν στην ενεργό δράση. Μεσολάβησε όμως ένα διάλλειμα τριών ετών στο οποίο κυκλοφόρησαν μια συλλογή με τραγούδια επιλεγμένα από τους fans (By The People, For The People). Από αυτή τη συλλογή το πασίγνωστο πλέον “Dull Boy” βρίσκεται και στο New Game. Επίσης, για όσους από εσάς ενδιαφέρεστε να αγοράσετε τη συλλεκτική έκδοση, μπορείτε να λάβετε μέρος σε ένα είδος online παιχνιδιού με κλέφτες και αστυνόμους και εξιχνιάσεις εγκλημάτων, αλλά δυστυχώς δεν μπορείτε να κερδίσετε έπαθλο (ισόβια συνδρομή στο fanclub και μια υπογεγραμμένη κιθάρα) αν δεν κατοικοεδρεύετε στις Η.Π.Α. Καθρεφτάκια για ιθαγενείς δηλαδή…
Γιατί κατά τ’ άλλα το καινούργιο εγχείρημα των Mudvayne μόνο κάτι καινούργιο δεν φέρνει. Με το που ξεκινάει το άλμπουμ και ακούς αυτό το κοφτό riff του “Fish Out Of Water” που σου τρυπάει τα αυτιά, είσαι σίγουρος ότι ναι, θα ακούσεις κάτι καλό. Λίγα δευτερόλεπτα κρατάει η χαρά. Γιατί μετά αρχίζει να πέφτει σε μια μονοτονία και έναν επαναλαμβανόμενο θόρυβο. Κάπου μεταξύ ουρλιαχτών και άνευρων στιχουργικών στιγμών, καταλαβαίνεις ότι μάλλον θα φας μία από τα ίδια. Πομπώδη άσματα δηλαδή και υπερφορτωμένη παραγωγή, με έντονο το στοιχείο του εντυπωσιασμού. Αν δεν είχα ακούσει παρόμοια πράγματα πάνω από 495.721.034 φορές το τελευταίο καιρό, ναι, θα ενθουσιαζόμουν. Αλλά τώρα όχι. Στιγμές που ξεχωρίζουν είναι τα “Do What You Do” και “Have It Your Way”, με ένα πολύ κολλητικό ρεφρέν που μάλλον θα συνοδεύεται από ανελέητο headbanging στα live τους. Όλα τα υπόλοιπα tracks είναι λίγο-πολύ αδιάφορα για όποιον είναι εξοικειωμένος με αυτή τη μουσική και περιμένει κάτι να τον σηκώσει από τη καρέκλα του. Προσωπικά μετά από αρκετές ακροάσεις, το μόνο που ήθελα να ακούω ήταν το “Dull Boy”, το οποίο, όπως είπα και πριν, είναι μάλλον από τα καλύτερα πράγματα που έχουν γράψει τον τελευταίο καιρό.
Δεν θεωρώ ότι οι Mudvayne είναι ένα κακό συγκρότημα. Έχουν βγάλει άλμπουμ τα οποία κάθε φαν του σκληρού αμερικάνικου ήχου των ημερών μας πρέπει να ακούσει (όπως το ντεμπούτο τους L.D. 50) έστω και μία φορά, έστω και μόνο για να έχει άποψη. Αναμφισβήτητα το «έχουν». Θα χρειαστούν όμως κάτι παραπάνω από «καινούργια παιχνίδια» για να ασχοληθούμε ξανά σοβαρά μαζί τους.
