Δεν νομίζω πως στην Ελλάδα ένα τέτοιο group θα αφορά περισσότερα από 300-400 άτομα. Όσοι όμως ξέρουν από «μαύρα» πράγματα (και χωρίς να είναι απαραίτητο να έχουν εμβαθύνει), σίγουρα γνωρίζουν και τη μουσική, αλλά και τη φήμη των Blind Boys Of Alabama. Μη νομίζετε πως είναι τυχαίο που ο Prince εμφανίστηκε ακάλεστος πριν κάτι μέρες σε συναυλία τους στο Hollywood και ζήτησε να ανέβει μαζί τους στη σκηνή. Μιλάμε βλέπετε για το συγκρότημα που ανανέωσε όσο κανένα άλλο την αξιοπιστία της gospel μουσικής τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια - χωρίς μάλιστα να κάνουν ούτε την παραμικρή παραχώρηση στην αφόρητη πλήξη της λεγόμενης Christian Contemporary σκηνής.
Όμως, ο καιρός περνά. Και όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος, «βάλτα με ό,τι θες σε αυτήν τη ζωή, αλλά μη τα βάλεις με τον χρόνο». Όσο έντεχνα και αν πέρασε λοιπόν στα ψιλά, η είδηση είναι ότι το Down In New Orleans είναι το πρώτο album των Blind Boys Of Alabama δίχως τον ηγέτη τους Clarence Fountain, αφού η εύθραυστη υγεία του δεν του επιτρέπει πια όλα όσα θα ήθελε. Τα ηνία περνάνε πλέον στον βαρύτονο Jimmy Carter - και μαζί με αυτά έρχεται τόσο μια βαριά κληρονομιά, όσο και μια επικίνδυνη αποστολή.
Ο Carter πάντως κοίταξε την πρόκληση κατάματα. Ξέροντας πως το μυστικό της επιτυχίας των Blind Boys Of Alabama είναι το επιτυχές μπόλιασμα του gospel ήχου τους με άλλα, πιο κοσμικά, είδη μαύρης μουσικής, πήρε το συγκρότημα και κατέβηκε ως τη Νέα Ορλεάνη, για να παίξουν μαζί με εκλεκτούς jazz μουσικούς της πόλης. Μουσικούς δηλαδή σαν τους Preservation Hall Jazz Band (με τους οποίους είχε συνεργαστεί και ο δικός μας Λουκιανός Κηλαηδόνης), τον Allen Toussaint ή τον Carl LeBlanc. Το πράγμα ξεκίνησε καλά, με μετρημένα πάρε-δώσε μεταξύ gospel πνευματικότητας και jazz κοσμοπολιτισμού, όπως αυτά καταγράφονται σε μια διασκευή π.χ. του “Make A Better World” του Earl King μαζί με τους Hot 8 Brass Band, ή στον τρόπο που το μπάντζο του Carl LeBlanc «χώνεται» στην ενορχήστρωση του “You Got To Move”, φρεσκάροντάς το με έναν τρόπο αν μη τι άλλο ευφάνταστο. Η συνέχεια όμως του album δεν είναι ανάλογη και βήμα-βήμα, από τη μέση και κάτω, χάνει το ενδιαφέρον του.
Όταν βέβαια λέω πως χάνει το ενδιαφέρον του, μη φανταστείτε πως γίνεται κακό. Το πιάνο του Allen Toussaint κάνει θαύματα στο παλιό “How I Got Over” της απίστευτης βασίλισσας των gospel Mahalia Jackson, ενώ υπάρχει ακόμα μια αξιόλογη εκτέλεση στο “Down By The Riverside”, όπως και μια συμπαθής ανάγνωση στο “A Prayer” του Curtis Mayfield. Όμως, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι Blind Boys Of Alabama έχουν χάσει το μέτρο. Αντί να ακούμε δηλαδή ένα ευφυές μείγμα gospel και Νέας Ορλεάνης, καταλήγουμε να ακούμε Νέα Ορλεάνη πασπαλισμένη με μερικά gospel φωνητικά. Η ευθύνη για αυτό το ξεστράτισμα είναι όλη του Carter. Γιατί ο Fountain πάντοτε φλέρταρε με τους κοσμικούς ήχους, ήξερε όμως να κρατά και τα gospel μπόσικα. Εδώ δυστυχώς τα μπόσικα αυτά χάνονται από ένα σημείο και έπειτα. Και έτσι, ενώ προκύπτει ένα σαφώς αξιόλογο δισκάκι, μένεις τελικά με την απογοήτευση ότι άκουσες λιγότερο gospel από όσο θα ήθελες και περισσότερη Νέα Ορλεάνη από όση χρειαζόταν σε μια τέτοια δουλειά.
