Η σκωτσέζα Amy MacDonald είναι παιδί της εποχής της, αν λάβουμε υπόψιν μας ότι έμαθε να παίζει κιθάρα παίρνοντας οδηγίες από το διαδίκτυο και ξεκίνησε να παίζει τις πρώτες της συναυλίες στα Starbucks της χώρας της.
Η επιμονή της ανταμείφθηκε με το album που κρατάμε στα χέρια μας και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι ένα διαφορετικό ντεμπούτο που ξεχωρίζει από το σωρό.
Θα ήταν αδικία να την περιγράψουμε απλώς ως την κοπέλα που τραγούδησε για τον Pete Doherty στο "Poison Prince", γιατί διαθέτει το χάρισμα να πιάνει τα σημεία των καιρών είτε περιγράφει την άδεια ζωή των stars και την ακόμη πιό κενή ζωή των περιτρεχάμενων που τους περιβάλουν ("Mr. Rock & Roll", "Footballer's Wife"), είτε την επιθυμία της να ζήσει μια διαφορετική ιδεατή ζωή στο ομότιτλο του δίσκου τραγούδι. Δεν είναι μόνο η διορατικότητα πέρα από την ηλικία της που κάνει ελκυστικά τα τραγούδια της, αλλά και μια αίσθηση της μελωδίας και μια εκφραστική φωνή που ξεπερνάει εποχές και μόδες.
Οι ενορχηστρώσεις είναι διακριτικές, παρά τις φωνητικές επιρροές από την Dolores O’ Riordan και την Kirsty MacColl, δεν ακούγεται σαν κακέκτυπο και όλα αυτά στα είκοσί της, μόλις, χρόνια. Αναμφίβολα θα μας απασχολήσει και στο μέλλον.
