Χορεύοντας με τους «θαυμαστικούς»...
Η μπάντα που αιωρείται μεταξύ Σακραμέντο, Πόρτλαντ και Νέας Υόρκης (τους λες chk chk chk) είναι κι επίσημα έπειτα κι από το τρίτο της LP «οι LCD Soundsystem των φτωχών». Λίγο πιο τρελιάρηδες – ο James Murphy δύσκολα θα σε προσκαλούσε να πάρεις ecstasy μαζί του (έστω διασκευάζοντας τους Magnetic Fields) ή θα ομολογούσε ότι πιάστηκε ο ώμος του επειδή πήδαγε τόσο στο κρεβάτι όσο και στο πάτωμα.
Περισσότερο «μαύροι» και λιγότερο ηλεκτρονικοί – τα φωνητικά του Nick Offer μπορούν να οριστούν και ως επιληπτικό funk. Πιο αυθάδεις, αλλά σίγουρα όχι μεγαλοφυΐες, παρότι αποτελούν το νέο indie άλλοθι της Warp. Στο Myth Takes ντισκοφιλτράρουν το πατενταρισμένο punk/funk. Θα τους έβαζες στο ίδιο ράφι με τους Rapture, αλλά σου δίνουν μια πιο ηδονοθηρική αίσθηση, είναι οι τύποι που αν τους καλέσεις στο πάρτι σου θα το διαλύσουν κι όχι επειδή έτσι προστάζει το Pitchfork.
Αρκεί μόνο να ψηθούν τα κοριτσάκια να χορέψουν το “Heart Of Hearts” ή να αναλογιστείς τη σημειολογία ενός τίτλου όπως το “Bend Over Beethoven”.
Μόνο που όταν τελειώσει το πάρτι δύσκολα τους ξανακαλείς για καφέ και παρέα…
