Εκκεντρικός Αμερικανός τραγουδοποιός σε lo-fi περιπέτειες.
Το πρόσωπό του περιβάλλεται από ικανές ποσότητες τρίχας, ευρύτερα γνωστής ως «μούσι» - αλλά δεν είναι κομμουνιστής, ούτε ψηφίζει ΠΑΣΟΚ. Δεν παραχωρεί συνεντεύξεις - λες και θα του ζητούσε κανείς να αναλύσει το, ούτως ή άλλως, δύσκολο έργο του. Έχει ένα όνομα σαν ήρωας παιδικής ταινίας του Ντίσνεϊ - κι όμως απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί καρτούν.
Οι Iron & Wine κι ο Bonnie «Prince» Billy ζήτησαν να τον γνωρίσουν, αναγνωρίζοντας στη συνθετική του πένα κάτι από τον -ενίοτε- βαρετό τους εαυτό. Η διασκευή του στο «Little at a Time» του Johnny Cash απέχει από το να χαρακτηριστεί «επιτυχημένη», αλλά τη σήμερον ημέρα έτσι και εναντιωθείς σε ένα οποιοδήποτε κομμάτι του καταλόγου του Man In Black, θα στείλουν οι πορωμένοι μουσικογραφιάδες μπράβους να σου σπάσουν τα παΐδια και να σου χαράξουν το αμάξι.
Όταν αποφασίσει να μας δείξει τα «αυγά» του (που έλεγε κι ο Ιωαννίδης), rockάρει περισσότερο από τους Okkervill River, αλλά το album βρίθει σκαμπανεβασμάτων που ούτε σε κρατούν αυστηρά συγκεντρωμένο πάνω του ούτε φιτιλιάζουν τη φλόγα της επιθυμίας σου να το ξανακούσεις, πέραν κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων, που ακόμη κι αυτές θα ακούγονταν πιο γοητευτικές από τους Beachwood Sparks.
