Από τις περιπτώσεις που έρχονται από το πουθενά και φοβάσαι ότι μάλλον εκεί πίσω θα καταλήξουν πάλι, χωρίς να τους αξίζει απόλυτα, ο Αυστραλός Charles Campbell Jones έχει τη λέξη «φιλοδοξία» γραμμένη στο κούτελό του με κεφαλαία γράμματα!
Κάνει ένα σωρό πράγματα σ’ αυτό το ντεμπούτο του άλμπουμ, και δεν εννοούμε ότι παίζει όλα τα όργανα μόνος του, ευτυχώς ξοδεύει την ενέργειά του αλλού κι αφήνει κάποιες δουλειές σε ανθρώπους που ξέρουν περισσότερα απ’ αυτόν. Γράφει ασφαλώς όλα τα τραγούδια μόνος (πλην μιας διασκευής σε ένα κομμάτι των Powder Monkeys, όποιοι κι αν είναι αυτοί!), παίζει πλήκτρα και τραγουδάει με μια φωνή που πλησιάζει το ύφος του Thom Yorke, κι αυτό είναι που κάνει κι ολόκληρα τα τραγούδια να φέρνουν πολύ προς Radiohead μεριά (μάλιστα στην παραγωγή συνεργάζεσαι με τον Ben Thackeray, που και με τους Radiohead έχει δουλέψει, αλλά και με ονόματα όπως οι Bloc Party και ο Roots Manuva).
Θυμίζει τον Rufus Wainwright χωρίς τις οπερατικές και λοιπές μεγαλόσχημες αγωνίες, κι αρκετά έγχορδα είναι παρόντα για να δώσουν μια έντεχνη χροιά στα δρώμενα, χωρίς να τα μετατρέπουν σε βαρετές ασκήσεις ύφους. Είναι ζωντανό το υλικό που ζει μέσα σ’ αυτό το δίσκο, έχει προσωπικότητα και άποψη, και ίσως να αποτελεί την απαρχή μιας επιφανέστερης καριέρας για τον δημιουργό του.
