Αν και περιέχει τρία νέα κομμάτια, το Sonic Diary είναι βασικά μια συλλογή των Apoptygma Berzerk με διασκευές που έχουν κάνει είτε σε δικά τους albums, είτε ως συμμετέχοντες σε δυσεύρετα tributes στο διάστημα από το 1993 μέχρι και την περσινή χρονιά.
Ο Stephan Groth (ο οποίος είναι βασικά το συγκρότημα) δεν γνωρίζει όρια στο τι μουσική μπορεί να του αρέσει: όλα αυτά τα χρόνια διασκεύασε λοιπόν ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, από πράγματα πιο κοντά στον δικό του κόσμο όπως π.χ. Cure, Marilyn Manson, Visage και Kraftwerk, ως καλλιτέχνες που δεν θα περίμενε κανείς να τον αφορούν ιδιαίτερα, όπως π.χ. Velvet Underground, Kim Wilde, Metallica και U2.
Ένας άνθρωπος σαν εμένα, με το ίδιο δηλαδή «κουσούρι» όσον αφορά την απόλαυση της μουσικής μακριά από ταμπέλες, δεν θα μπορούσε παρά να χαμογελάσει με συμπάθεια απέναντι σε ένα τόσο εκπληκτικά ετερόκλητο track list. Δυστυχώς όμως δεν βρίσκω με το χέρι στην καρδιά και πολλά καλά να πω για τους Apoptygma Berzerk και τις επιδόσεις τους στα όσα επέλεξαν να διασκευάσουν. Αυτό που βασικά εννοούν ως διασκευή ο Stephan Groth και η παρέα του είναι το να απλώσουν τραγούδια της αρεσκείας τους σε μια προκρούστεια θα την έλεγα κλίνη, όπου το στοιχείο το οποίο βασιλεύει είναι το industrial/νεο-goth στιλ τους. Κακά τα ψέματα όμως, δεν ήταν όλα τα τραγούδια που διάλεξαν κατάλληλα για να υποβληθούν σε μια τέτοια μεταχείριση - πράγμα για το οποίο ασφαλώς και δεν φταίνε αυτά.
Το αποτέλεσμα σε κάνει κάπως έτσι να κρεμάς τα μούτρα. Από τη μία δηλαδή διασκεύασαν εμπνευσμένα το αστραφτερό pop διαμάντι “Electricity” των OMD, απογείωσαν σε νέα ύψη το “Cambodia” της ξεχασμένης πλέον Kim Wilde και έδωσαν πράγματι κάτι το δικό τους στο “Strange Day” των Cure και στο “Bizarre Love Triangle” των New Order. Από την άλλη όμως έκαναν φύλλο και φτερό το “Bend And Break” των Keane, κατέστρεψαν το “Who’s Gonna Ride Your Wild Horses” των U2, γκρεμοτσακίσανε το “Shine On” των House Of Love, δολοφόνησαν το “Nothing’s Else Matters” των Metallica (είναι hidden track) και έκαναν το “Ohm Sweet Ohm” των Kraftwerk να ακούγεται ως μια βαρετή άσκηση ύφους. Στο ενδιάμεσο στέκουν στιγμές όπως το “Fade To Black” των Metallica και το “All Tomorrow’s Parties” των Velvet Underground, τα οποία δεν προδόθηκαν από τη μελωδική τους μεταχείριση (κάθε άλλο μάλιστα), αλλά από τα φωνητικά του Groth, τα οποία υπήρξανε εντελώς ακατάλληλα για το τόλμημα που αποπειράθηκαν.
Αν δεν είστε λοιπόν φίλοι του συγκεκριμένου ήχου και της συγκεκριμένης νεο-dark κουλτούρας την οποία πρεσβεύουν οι Apoptygma Berzerk (γιατί, αν είστε φίλοι, μάλλον δεν θα δίνετε δεκάρα για όλα τα παραπάνω) θα σας συνιστούσα να απέχετε από το Sonic Diary.
