Είκοσι πέντε χρόνια λειτουργίας για την πιο επιτυχημένη (metal) ανεξάρτητη εταιρεία όλων των εποχών γιορτάζονται με ένα album πανηγυρικού χαρακτήρα: δεκαοκτώ ολοκαίνουρια κομμάτια από πενήντα πέντε πρωτοκλασάτους μουσικούς!
Για να αποφύγουμε κάθε πιθανή παρεξήγηση, η Roadrunner είναι μία metal εταιρεία και τούτο εδώ είναι ένα metal album. Αν δεν μπορείτε να ακούσετε οτιδήποτε πιο θορυβώδες από τον Sufjan Stevens και νομίζετε ότι οι εξελίξεις στη σύγχρονη μουσική εξαντλούνται στους Sigur Ros… πιθανότατα αυτή η κυκλοφορία δεν σας αφορά… Αν όμως (ορθώς) δεν απορρίπτετε τον σκληρό ήχο… εδώ μέσα σας περιμένει, όχι βέβαια μία αποκάλυψη (υπάρχουν γι αυτό οι μεμονωμένες κυκλοφορίες της Roadrunner, της Relapse και της Hydrahead), αλλά μια πραγματική γιορτή.
Το concept είναι απλό στη σύλληψή αλλά εντυπωσιακό στην πραγματοποίησή του: ορίζονται τέσσερις “αρχηγοί”, οι οποίοι επιλέγουν άλλους 51 μουσικούς με κριτήριο αφενός να έχουν κάποια ιδιαιτερότητα στην τεχνική τους [μην το ψάχνετε: πρόκειται για μερικούς κορυφαίους κιθαρίστες, ντράμερ, τραγουδιστές κτλ.] και κάποια στιγμή στην καριέρα τους να έχουν περάσει από το λογιστήριο της Roadrunner για να κόψουν δελτίο παροχής υπηρεσιών… Οι τέσσερις “αρχηγοί” είναι ο Rob Flynn [ηγέτης των Machine Head, από τα πιο συνεπή heavy groups της τελευταίας δεκαετίας], o Dino Cazares [πρώην κιθαρίστας των πρωτοπόρων του industrial metal, Fear Factory], o Joey Jordison [ντράμερ των πολυπλατινένιων Slipknot] και, από τη νέα γενιά, ο Matthew Heafy [τραγουδιστής των Trivium]. Ποιους, τώρα, πείθουν να περάσουν μια βόλτα από το στούντιο;
Χώρος δεν υπάρχει να τους καταγράψουμε όλους, αλλά υπολογίστε όλους όσους μεσολαβούν από τον Max Cavalera μέχρι τον Junkie XL, από τους Life Of Agony μέχρι τους Glassjaw, από τους Misfits μέχρι τους Coal Chamber, από τον King Diamond μέχρι τους Cradle Of Filth κι από τους Opeth μέχρι τον Rhys Fulber των Conjure One… Όλοι αυτοί (όχι ταυτόχρονα και οι 55, εννοείται…) δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε 14 τραγούδια που καλύπτουν όλο (σχεδόν) το φάσμα του metal: death, speed, hardcore, metalcore, heavy, ΝWOAHM και συμπληρώστε τη λίστα μόνοι σας – οι ταμπέλες δεν έχουν τόσο σημασία, αφού ακούμε κυριολεκτικά τα πάντα, από ακουστικά αρπίσματα μέχρι punk ύμνους.
Κάποια τραγούδια (Roads, I Don’t Wanna Be) θα αρέσουν σε κάθε rock ακροατή, καθώς κάνουν οικονομία σε σόλο και κραυγές, αλλά ακόμα και τα πιο “ακραία” αποσπάσματα παρουσιάζουν τρομερό ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο, από ηχητικής πλευράς (στην τελική μείξη έχουν συνδράμει μερικοί από τους κορυφαίους παραγωγούς/ηχολήπτες του χώρου). Δε γνωρίζω κατά πόσο τούτη εδώ η ιδιόμορφη, επετειακού χαρακτήρα, “συλλογή” είναι η καλύτερη ευκαιρία για μια πιο ουσιαστική επαφή με το παρόν του σκληρού ήχου, σίγουρα όμως είναι απολαυστική για οποιονδήποτε έχει πάρει χαμπάρι ότι η καρδιά της σύγχρονης μουσικής χτυπάει δυνατά εδώ και χρόνια εκεί όπου η λέξη metal είναι πλήρως αποενοχοποιημένη, άρα και ορθώς εννοούμενη. Κρίμα που “ξέχασαν” να καλέσουν τον Alex Kapranos – κι αυτός στην Roadrunner είχε κάνει το ντεμπούτο του…
