Να λοιπόν επιτέλους στα χέρια μας ίσως το καλύτερο pop άλμπουμ της προηγούμενης χρονιάς. Μία μπάντα, που είναι το πιο fast-selling όνομα της Sub-Pop (μίας εταιρείας που –θυμίζουμε- έχει στον κατάλογό της μεγάλα και εμπορικά ονόματα, όπως οι Nirvana) και ήδη με δύο άλμπουμς θεωρείται σαν ένα από τα πιο ανανεωτικά σχήματα για την –για πολλούς- κουρασμένη και ίσως στεγανοποιημένη κιθαριστική ποπ φόρμα.
Και δεν έχουν άδικο. Οι Shins μιξάρουν τα φωνητικά των Beach Boys, με τις κιθάρες των Teenage Fanclub, φτιάχνοντας original μελωδίες και προχωρόντας με ακόμα πιο στέρεα βήματα από την εποχή του ντεμπούτου τους, Oh, Inverted World! Ήταν ένα ντεμπούτο, που όχι μόνο άφηνε μεγάλες υποσχέσεις για ένα μέλλον γεμάτο από ευφάνταστες ποπ μελωδίες, αλλά και που (σαν άλμπουμ) υποδήλωνε ένα συναρπαστικό παρόν, με σπουδαία κομμάτια σαν τa hits Know Your Onion! και New Slang και διάφορες άλλες σκόρπιες –και πολλές φορές καλυμμένες υπό το ηχητικό πλεκτό μίας πειραματικής ενορχήστρωσης- μελωδίες.
Κάπου εδώ βέβαια είναι σαφές ότι ο υπογράφων διαφωνεί με τον συναδελφό του, που είχε κάνει την κριτική στο εν λόγω άλμπουμ πίσω στα 2001, αλλά ελπίζω να συμφωνήσετε πως οι γνώμες είναι προσωπικές και, ως τέτοιες, λογικό είναι να είναι πολλές και μη ταυτόσημες.
Για να επιστρέψουμε στα του Chutes Too Narrow πάντως, αν οι Shins ακούγονταν να έχουν λιώσει πολλά δισκάκια παραγωγής του 1967, τότε εδώ έχουν προχωρήσει λίγο περισσότερο όσον αφορά τις μουσικές τους γνώσεις και αναφορές, φέρνοντας -σε μερικά σημεία- στο νου πιο φρέσκα indie συγκροτήματα, αλλά ταυτόχρονα γεμίζουν το οπλοστάσιό τους και με πιο μελωδικές αναφορές στo συνθετικό ύφος της orchestrated pop των 60’s (Saint Simon). Τα φωνητικά ναι μεν παραπέμπουν συχνά στους Beach Boys, αλλά η καθαρή ενορχήστρωση και παραγωγή αποκαλύπτει μερικές από τις πιο έξυπνες κιθαριστικές μελωδικές σφήνες που έχουμε ακούσει τελευταία από ποπ συγκρότημα. Και το περίεργο είναι πως, παρόλο που φέρνουν αμέσως στο νου μας συγκροτήματα μίας πολύ μακρινής χρονικής περιόδου, εντούτοις δημιουργούν μερικές από τις πιο φρέσκιες μουσικές που έχουμε ακούσει εδώ και χρόνια.
Οι καμπανιστές κιθάρες, που ανοίγουν το “Fighting in a Sack” παραπέμπουν στους Byrds, ενώ αμέσως μετά -στο ίδιο τραγούδι- ακούμε ένα ντελίριο από πολλαπλές κιθάρες, φυσαρμόνικα, μπόλικο reverb και μία δυνατή φωνητική ερμηνεία σε ένα ξεσηκωτικό κομμάτι. Τα σπουδαία κομμάτια συνεχίζονται όμως, όπως το MIne’s A High Horse, όπου ρίχνουν ελάχιστα τους τόνους και συνεχίζουν να δίνουν μαθήματα κιθαριστικής ενορχήστρωσης, που εμπλουτίζεται εδώ με διάφορα έγχορδα (από keyboards και κανονικό βιολί) και φτιάχνεται έτσι ένα ακόμη χαρακτηριστικό διαμάντι των Shins ή το So Says I, όπου όπως και στο Fighting in a sack, φτιάχνουν ένα party song, ιδανικό για ένα φανταστικό revival party των sixties, σαν να είναι βγαλμένο από τον δίδυμο ροκά αδερφό του Brian Wilson. Εξίσου απολαυστικό είναι το Turn A Square, με ένα ριφάκι βγαλμένο από το μυαλό του Roy Orbison, αλλά και το Gone For Good, όπου συνδυάζουν μία μάλλον χαρούμενη ενορχήστρωση με μία μελαγχολική ερμηνεία, δημιουργώντας μία εθιστική σύνθεση που παραπέμπει σε βρετανικά συγκροτήματα της προηγούμενης δεκαετίας, όπως οι Crowded House, συνδυασμένη φυσικά με όλες τις προαναφερθείσες αναφορές. Ξέρετε, τότε που είχαμε την «επίσημη» αναβίωση των sixties στην Γηραιά Αλβιώνα. Όσο για το εναρκτήριο Kissing The Lipless, φτιάχνουν απλά ένα τραγούδι που θα ζήλευαν οι Hidden Cameras αν πραγματικά γούσταραν τις πιο rockish κιθάρες.
Δεν θα βρείτε εδώ πειραματικές σφήνες, όπως στο ντεμπούτο τους. Οι Shins έχουν γεμίσει το Chutes Too Narrow με κανονικά και μεστά τραγούδια και έτσι καταφέρνουν να φτιάξουν ένα άλμπουμ που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς ανάσα, χωρίς διακοπές, χωρίς προσπεράσματα. Ακόμα και όταν ρίχνουν τις ταχύτητες, όπως στο Those To Come, φτιάχνουν σπουδαίες μελαγχολικές μπαλάντες, σαν ιδανικό κλείσιμο σε ένα σπουδαίο άλμπουμ. Φαίνεται ξεκάθαρα πως τα 2 και βάλε χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στα 2 άλμπουμς τους, άξιζαν πραγματικά τον κόπο...
