Ευρισκόμενος σε καφέ της περιοχής του Ζωγράφου και συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, βλέπω έναν έγχρωμο μικροπωλητή να πλησιάζει με την πραμάτεια του. Κρατά μια μαύρη σακούλα με cd τελευταίας εσοδείας και η κοπέλα που κάθεται δίπλα μου μάλλον τσιμπάει.
- U2 έχεις;
O κακόμοιρος δυσκολεύεται λίγο να καταλάβει αλλά κάτι βρίσκει. Συνεχίζοντας έχει και δεύτερο request.
- All Saints έχεις;
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν βρίσκεται κάτι στη βαθιά τσάντα του πλανόδιου Sport Billy και η τρίτη ερώτηση είναι και η καθοριστική. Εκεί πάνω, ως γνήσιο ψώνιο του High Fidelity, ρίχνω μια ματιά γύρω μην τύχει και μας ακούει κάποιος γνωστός... βρε αδερφέ έχουμε και μια υπόληψη...
Παράλληλα έχω έτοιμο και το στοίχημα για το τρίτο request: α) Τα "μεξικάνικα" β) Robbie Williams γ) Πυξ Λαξ (παρεμπιπτόντως, το στοίχημα το κέρδισα και επιτέλους μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω μερικές από τις μελλοντικές τροφές των απανταχού τσαρτοφάγων).
Λίγο μετά δέχομαι τηλεφώνημα από το Portsmouth. Εκεί βρίσκονται (και θα βρίσκονται για τη φετινή σεζόν) ο Ηλίας Πυκνάδας, αλλά και ο Μιχάλης Μίχος, δύο από τους συνεργάτες του Avopolis. "Ελα Τάσο, πανικός γίνεται εδώ. Μένω σε ένα σπίτι με τρεις κοπέλες και αυτή τη στιγμή ακούγονται ταυτόχρονα: Badly Drawn Boy, Robbie Williams και Τριαντάφυλλος". "Κουράγιο Ηλία μου", του κάνω. "Δυο κριτικές ακόμα και σου στέλνω το ηχείο που ζήτησες". Post από τα εξαόροφα γραφεία του Avopolis, και μάλιστα με τα τιμημένα μας ελληνικά ταχυδρομεία.
Το τελικό χτύπημα έρχεται από το ενημερωτικό κανάλι του Mad και την εκπομπή που σπονσοράρει γνωστή ελληνική αλυσίδα φαστφουντάδικων. Η μία από τις δύο κοπέλες μας ενημερώνει για τις νέες κυκλοφορίες, μιλώντας για τα νέα album των Green Day, των Offspring, μεταξύ video clip του Μπίγαλη και του Enrique Iglesias, δηλώνοντας μάλιστα και ως αγαπημένο group τους πρώτους, όσο στο κάτω μέρος της οθόνης περνούν live chat συνομιλίες από το site του σταθμού με καθόλου κολακευτικά σχόλια από τους συμμετέχοντες για τις δύο παρουσιάστριες (αμέσως μόλις αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται ...στον αέρα). Εκεί πάνω μαθαίνουμε και για το νέο πόνημα του Robbie Williams με ένα κάρο κολακευτικά σχόλια.
Δε χωρά αμφιβολία, φίλες και φίλοι αναγνώστες, ότι ο Robbie Williams είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα κορυφαία ονόματα της βρετανικής εμπορικής ποπ... Κάτι βέβαια που αντιλαμβάνεται κανείς και ακούγοντας βρετανικό ραδιόφωνο, μέχρι να ξεγελαστεί και να περάσει το "Angels" για κάποιο αυτονόητο classic. Αυτή και μόνο η διαπίστωση αρκεί για να δείξει τα μαύρα χάλια στα οποία βρίσκεται το συγκεκριμένο είδος. Και μόνο που ένας χοντρός και ατάλαντος κομπάρσος παλιού boy group τρώει το ψωμί από τις εφηβικές τάξεις, δείχνει ότι -όπως λένε και οι βαθυστόχαστοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες της χώρας μας- της λείπει η υποδομή. Αν οι μικρές ηλικίες δε μπορούν να χτυπήσουν ένα χλιαρότατο Robbie Williams και απαράδεκτα singles σαν τo "Rock DJ" περνούν στα charts, αυτό δείχνει ότι στραβά αρμενίζει η βρετανική μουσική βιομηχανία. Δε θέλει και παραπάνω από ένα άκουσμα για να αντιληφθείς ότι το συγκεκριμένο single είναι και το χειρότερο ενός μέτριου δίσκου. Αν αυτό από μόνο του δε λέει πολλά...
Συνολικά το album επιδίδεται σε ένα κυνήγι hit με κομμάτια που όλο και κάτι θυμίζουν. Από το Penny Lane των Beatles, ως τους Beach Boys σε light συσκευασία και drum & bass κάλυμμα. Ρίξτε και λίγο από Aerosmith μεινστριμαριό μπας και πιάσουμε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, λίγο από Oasis, και τέλος George Michael attitude και πιάσατε περίπου το νόημα. Όσο για τους στίχους, έχουμε αναφορές στις καυτές -για όλους μας- παγίδες της φήμης, κάποιες pop star τσιχλόφουσκες που δεν πείθουν, αλλά και αδιάφορες ψευτογκλαμουριές. Κάθε τέλμα βέβαια είναι αφορμή για μια νέα αρχή.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
