Ήταν προπαραμονή Χριστουγέννων του 2004 και η θρυλική εκπομπή του Πετρίδη έπαιζε στο ραδιόφωνο του αμαξιού στο οποίο συνεπίβαινα, όταν μια γνώριμη φωνή ήρθε να θάψει στη λήθη την ακατάπαυστη φλυαρία της οδηγού -ήταν ο Παύλος Παυλίδης. Αίφνης, η γκριζάδα του αστικού τοπίου έδωσε τη θέση της σε «νησιά που μας χαιρετούσαν μεθυσμένα/μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια/ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία»: ήταν η “Μόχα”.
Για τους μη μυημένους, τα στιχάκια του Παυλίδη βρήκαν τον δρόμο τους στα ψηφιακά αυλάκια της πρώτης προσωπικής του κατάθεσης (με όλη τη σημασία της λέξης) τον Μάιο του 2004. Η οποία -όντας αυστηρά ακουστική- ξένισε αρκετούς, συνάμα όμως έπεισε ότι «το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι». Σχεδόν τρία χρόνια μετά και από διαφορετικό μετερίζι, παραδίδεται αυτούσια και αυτάρκης η remastered εκδοχή της, διεκδικώντας ξανά θέση στη δισκοθήκη, αλλά και στις καρδιές μας.
Από τις πρώτες στιγμές της ακουστικής μέθεξης αναγνωρίζεις τις εικονοκλαστικές και απέριττες ρίμες του Παυλίδη, αυτά τα παραμύθια μικρού μήκους όπου το νατουραλιστικό πλέκεται με το φανταστικό. Το μουσικό ψηφιδωτό συντίθεται από πρωτόλειες μελωδίες χτισμένες γύρω από ήπιους ρυθμούς, με την ακουστική & κλασική κιθάρα να κυριαρχεί μαζί με ραμφίσματα πλήκτρων και πλήθος πνευστών (τρομπέτα, φλάουτο) και εγχόρδων (τσέλο, κοντραμπάσο). Η αφήγηση ξεκινά με τα “Περιστέρια”, όπου ο Παυλίδης παραδίδει τη δική του εκδοχή της ιστορίας με την ωραία και το τέρας, έχοντας την τρομπέτα και το τσέλο να την υπογραμμίζουν εμφατικά. Στα “Δέντρα”, πάλι, χορεύει ονειρικά βαλσάκια τα οποία στο φερώνυμο κομμάτι θα τον βγάλουν έως τη δικιά του Ιθάκη («θα κάτσω λίγο ακόμα εδώ να περιμένω/απόψε ίσως δεν λείψω σε κανένα»). Στο δε στοιχειωμένο “Immortal Story” ακούγονται tape voices από το πουθενά για να δώσουν τη σκυτάλη στη “Μόχα”, μια εσωστρεφή ελεγεία νοσταλγίας και ονειροπόλησης, η οποία μαζί με την ταξιδιάρα “Σπασμένη Πολυθρόνα” κατάφερε να κερδίσει λίγο από το airplay των ερτζιανών. Στις υπόλοιπες συνθέσεις του άλμπουμ, εκ των οποίων τέσσερεις instrumental, το ύφος δεν αλλάζει δραματικά και παραπέμπει περισσότερο σε δουλειές του Nick Drake, αποφεύγοντας στη στροφή αγκυλώσεις με την εγχώρια «έντεχνη» παραγωγή.
Προσπερνώντας τη διαμάχη για τις λογοτεχνικές επιρροές του δημιουργού (Σεφέρης, Καββαδίας), τις στιχουργικές του εμμονές (πουλιά, ουρανός) και το σχετικά πρόσφατο παρελθόν του με τα σπουδαία και επιδραστικά Ξύλινα Σπαθιά, οι σφριγηλές συνθέσεις και οι παραμυθένιες στιχομυθίες του Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα είναι βέβαιο πως θα συντροφεύσουν πολλές παρεΐστικες ακροάσεις. Για τον Παύλο Παυλίδη έχουν πια ανοίξει οι «απέραντοι δρόμοι»…
