Πολυαναμενόμενο το νέο album των Madrugada, όχι μόνο γιατί αποτελούν ένα group καλά εδραιωμένο στη συνείδηση του ελληνικού κοινού μα και για δύο άλλους λόγους: Από τη μια ο θάνατος του κιθαρίστα, Robert Buras, γεγονός που έθεσε υπό αμφισβήτηση τη συνέχεια της μπάντας. Από την άλλη το εντυπωσιακό πρώτο single που έκανε την εμφάνισή του στο διαδίκτυο, “Look Away Lucifer”, μαζί με το εξίσου εντυπωσιακό video clip που το συνοδεύει.
Η αρχή του album είναι πολλά υποσχόμενη, καθώς από τις πρώτες νότες του “Whatever Happened To You” κατακλυζόμαστε από το γνώριμο ορμητικό μα και συνάμα βαρύθυμο rock των Νορβηγών, που αφήνει την ίδια αίσθηση περιπλάνησης στην οποία μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια. Ένα ικετευτικό “stay” δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για να ξετυλιχτεί για άλλη μια φορά η γνωστή θεματική της μπάντας που κινείται στο τρίπτυχο απώλεια-εγκατάλειψη-ιστορίες παράξενων ανθρώπων, όλα απολύτως δραματοποιημένα χάρη στην ερμηνευτική δεινότητα του Sivert Hoyem. H συνέχεια, με το πιο δυναμικό, “The Hour Of The Wolf”, είναι εξίσου εντυπωσιακή, αν και το λίγο τραβηγμένο σόλο δεν αφήνει το τραγούδι να απογειωθεί όπως το ανάλογου ύφους “Blood Shot Adult Commitment” από το Grit.
Το προαναφερθέν “Look Away Lucifer” είναι ένα αργόσυρτο κομμάτι με λανθάνουσα rock δυναμική και μερικά απεγνωσμένα ξεσπάσματα, στο οποίο τα blues βάζουν φωτιά στο rock και οι επίμονες αναφορές στον Εωσφόρο δημιουργούν ανατριχίλες. Αλλά και το “Honey Bee”, που κινείται σε χαμηλούς τόνους, βρίθει εκφραστικότητας, τόσο ερμηνευτικά όσο και στιχουργικά ενώ ακολουθείται από το ανέμπνευστο “New Woman/ New Man”. Έχοντας περάσει τα μισά του album, φτάνουμε στο “What's On Your Mind”, που θυμίζει έντονα, τόσο ερμηνευτικά όσο και μουσικά το “The Sweetest Embrace”, τραγουδισμένο από τον Nick Cave στο Oedipus/ Schmoedipus του Barry Adamson. Παρά το άδοξο ρεφρέν του συγκεκριμένου τραγουδιού, οι όμορφες και περίτεχνες γέφυρες καταφέρνουν να αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον που κρατάει με δυσκολία το “Highway Of Light” και τα επόμενα δύο κομμάτια που κλείνουν το album καθώς στηρίζονται σε βαρετά μοτίβα που φέρνουν στο νου παλιότερες συνθέσεις τους-απλά ακούστε την αρχή του “Valley of Deception” και του “Electric” από το Industrial Silence.
Αν το Madrugada ήταν E.P θα άγγιζε τα όρια του αριστουργήματος. Τα αδύναμα κομμάτια του τέλους αφήνουν μια χλιαρή αίσθηση, που αφαιρεί κάτι από το σύνολο. Ωστόσο το album καταφέρνει να ανταποκριθεί στη φράση με την οποία οι ίδιοι οι Madrugada περιγράφουν εύστοχα στο myspace τους τη μουσική τους "σα να σε έχει χτυπήσει ένα rock τηγάνι". Απλώς αυτή τη φορά η φωτιά στην οποία «μαγείρεψαν» το album τους δεν είναι τόσο δυνατή-παρόλα αυτά καίει ακόμα.
