Περπατάμε δίπλα-δίπλα στην Καλλιθέα ή στο Παγκράτι και καθόμαστε στην πλατεία Βαρνάβα για καφέ. Μιλάμε για μουσική και δίσκους, ο Brassens και ο Dylan, ο Σαββόπουλος και ο Χατζιδάκις, ο Paul Simon και οι Sex Pistols, οι Decemberists και ο James Taylor έρχονται και κάθονται μαζί μας. Κι όσο η κουβέντα προχωράει μπαίνει και το θέατρο, το σινεμά αλλά και η τηλεόραση, τα κόμιξ, η ποίηση και η λογοτεχνία στη συζήτηση, η μοναχικότητα, η ζωή ως πατέρας και όσα συμβαίνουν γύρω μας - όπως η ιστορία της Ελένης Τοπαλούδη και δεκάδες άλλες που περιλαμβάνουν τον ανθρώπινο πόνο αλλά και τους "επαγγελματίες haters" που κάνουν πλέον καριέρα στα κοινωνικά δίκτυα με πλήρη απασχόληση. Κι όσο το σάουντρακ της συνάντησης εξελίσσεται μπαίνουν και αφρικάνικα κρουστά, και μελωδικές κιθάρες και τζαζ πιάνα από την Αμερική, και βιόλες και πνευστά και ένα τραγούδι που έχει τίτλο: "Κάποια παιδάκια" και που είναι μια χρωματιστή παιδική ζωγραφιά σαν αυτή που έφερε ο γιός του John Lennon στο σπίτι από μία συμμαθήτρια του και τον ενέπνευσε να γράψει το "Lucy in the sky with diamonds".
Κάθε φορά που ακούω έναν δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά είναι σαν να συναντιόμαστε και να περνάμε ώρες μαζί, σαν να κάνουμε παρέα, να κατεβάζουμε από τα ράφια δίσκους και βιβλία και βιντεοκασέτες, να θυμόμαστε ιστορίες από τα παλιά, σαν να μην πέρασε μια μέρα από την προηγούμενη συνάντηση μας. Κι ό, τι τον κάνει να ξεχωρίζει από άλλους "παρόμοιους" τραγουδοποιούς είναι ακριβώς αυτό το υπέροχο σύμπαν που κουβαλάει μαζί του, γεμάτο από δίσκους και βιβλία και ταινίες και γλυκόπικρες ιστορίες της ζωής και γενναιοδωρία και χαμόγελο και σοβαρότητα και παιδική ευαισθησία που δεν την έχει απωλέσει μετά από 8 άλμπουμ και κάμποσες Ταράτσες και ψυχοφθόρες εμπλοκές με τα πνευματικά δικαιώματα.
Κάθε καινούριο άλμπουμ του είναι ένα καλειδοσκόπιο, ένα viewmaster με φωτογραφίες που τράβηξε ο ίδιος, με στιγμιότυπα από την καθημερινότητα που του έκαναν εντύπωση, από εικόνες που μόνο αυτός είδε έτσι, με χρώματα που τα εφευρίσκει και δεν υπάρχουν στο photoshop. Τρυφερός και αισθηματίας, ποιητικός και ευαίσθητος, ανθρώπινος και ακομπλεξάριστος, χωρίς ποτέ να χάνει το μέτρο και να γίνεται εξυπνάκιας ή γλυκανάλατος.
Μουσικά το ANIME είναι ένα βήμα μπροστά από τους προηγούμενους δίσκους του. Ξανοίγεται σιγά-σιγά και σε άλλα πεδία και αν το τολμήσει και περισσότερο θα γίνει ακόμη καλύτερο. Μαζί με τον Φοίβο σε αυτό το εγχείρημα παίζουν ξανά σπουδαίοι μουσικοί που αναβαθμίζουν το ηχητικό αποτέλεσμα και όλος ο δίσκος είναι το γνωστό "φοιβικό σύμπαν" σε μια πιο μουσική και ώριμη εκδοχή.
