Το όνομα του Νίκου Ορδουλίδη ακούστηκε αρκετά τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την έκδοση της εξαιρετικής μελέτης του πάνω στο δισκογραφικό έργο του Βασίλη Τσιτσάνη (εδώ μια σχετική συνέντευξή του στον Χάρη Συμβουλίδη). Ο Ορδουλίδης, όμως, είναι ένας πολυπράγμων μουσικάνθρωπος, του οποίου η δράση δεν εξαντλείται στη μελέτη και στη συγγραφή: οι 4 προηγούμενοι προσωπικοί του δίσκοι και τα σεμινάρια/διαλέξεις που έχει μέχρι σήμερα δώσει, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που θα βρείτε στο βιογραφικό του.
Το άλμπουμ Η Εποχή Του Ρεμπέτικου έρχεται τώρα ως προπομπός ενός ευρύτερου και ιδιαίτερα φιλόδοξου εγχειρήματος, το οποίο έχει τον γενικό τίτλο "The Eastern Piano Project". Στόχος του είναι η επανεξέταση των αστικών λαϊκών ρευμάτων με επίκεντρο τη χρήση του πιάνου σε αυτά, σκοπεύοντας στη δημιουργία ενός νέου ρεπερτορίου για το όργανο, άρα και στην πρόταση μιας νέας τεχνικής παιξίματος. Ενδεχομένως όλα αυτά να ακούγονται αδιάφορα για όποιον δεν είναι μουσικός ή μουσικολόγος, όμως μια επίσκεψη στη διεύθυνση www.eastern-piano.com αποσαφηνίζει τα πράγματα και κάνει προφανή την αξία της προσπάθειας.
Τα περιεχόμενα του δίσκου έρχονται να δώσουν μια πρώτη γεύση όσων οραματίζεται ο Ορδουλίδης. Εστιάζοντας στην πειραιώτικη «σχολή», ο συνθέτης παρουσιάζει εδώ 12 κομμάτια για σόλο πιάνο, τα οποία μοιράζονται ανάμεσα σε διασκευές (με την ουσιαστική έννοια του όρου), σε ορίτζιναλ συνθέσεις και σε αυτοσχεδιαστικά κομμάτια (ταξίμια).
Ως δειγματολόγιο των στόχων του project Λαϊκό Πιάνο, το άλμπουμ νομίζω λειτουργεί πολύ καλά: και τις δυνατότητες του οργάνου αναδεικνύει, μα και το εύρος των επιλογών/προοπτικών για τη συγκέντρωση ενός νέου ρεπερτορίου που θα γεφυρώνει τη συγκεκριμένη παράδοση με το σήμερα αποδεικνύει. Ο Ορδουλίδης διαθέτει άλλωστε την τεχνική αλλά και τη γνώση που απαιτείται για να ανοίξει καινούριους δρόμους στους εκπαιδευτικούς και στους μαθητευόμενους του παρόντος και του μέλλοντος.
Το στοίχημα βέβαια για ένα τέτοιο άλμπουμ είναι αν μπορεί να αφορά και τον μέσο ακροατή. Το κερδίζει κατά την άποψή μου ο Ορδουλίδης –όχι απόλυτα, πάντως σε μεγάλο βαθμό. Ο δημιουργικός και παιχνιδιάρικος τρόπος με τον οποίο επιχειρεί την ανασκευή διαφόρων γνωστών τραγουδιών, αντλώντας λεξιλόγιο τόσο από την τζαζ όσο και από τη λόγια μουσική, και η αποχή του από εστετίστικες αντιλήψεις ή «αποβουτυρωμένες» προσεγγίσεις, δίνουν στο υλικό τα απαραίτητα θέλγητρα ώστε να μπορεί να απευθυνθεί σε ένα ευρύ ακροατήριο.
Για του παραπάνω λόγου το αληθές, αρκεί κανείς να παρακολουθήσει λ.χ. πώς το "Μπήκε Ο Χειμώνας (Η Παλτουδιά)" του Παναγιώτη Τούντα μεταμορφώνεται στη "Παλτουδιά Του Czerny", φιλτραρισμένο μέσα από την τεχνοτροπία του γνωστού Τσέχου συνθέτη και παιδαγωγού· ή τα ιντριγκαδόρικα ρυθμικά και αρμονικά παιχνίδια που διέπουν το “Ούζο, Χασίς Και Άλλα Παραμύθια”. Από την άλλη, από το μέσον της ροής του δίσκου και μετά, η συχνή χρήση «τσιμπητού» παιξίματος δημιουργεί μια ελαφριά αίσθηση μονοτονίας –αν και στο ακροτελεύτιο ορίτζιναλ “Ο Χορός Του Πιάνου” η συγκεκριμένη τεχνική επιστρατεύεται μαεστρικά.
Φρονώ λοιπόν ότι τούτο το άλμπουμ λειτουργεί πολύ καλά, σε όλα τα επίπεδα των στοχεύσεών του. Το σχέδιο του Νίκου Ορδουλίδη, παρότι φαντάζει κολοσσιαίο, φαίνεται ότι τυγχάνει της απαραίτητης προσοχής και ικανότητας ώστε να έρθει σε πέρας. Μακάρι η προσπάθεια αυτή να φτάσει στα σωστά αυτιά και να κινητοποιήσει την κρίσιμη μάζα που απαιτείται ώστε να ευοδωθεί. Αναμένω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις επόμενες κυκλοφορίες και κινήσεις του συνθέτη προς την ίδια κατεύθυνση.
{youtube}4hnkwfpAkB4{/youtube}
