Chickn - Chickn

Χρειαζόμασταν, αλήθεια, να αποδώσουμε τιμή και δόξα στη Διονυσιακή ψυχεδέλεια του 1960 και στον ηδονισμό της σχολής του Σαν Φρανσίσκο, στα τέλη του 2016;

Οι Chickn, στον πρώτο τους αυτόν δίσκο, μας παίρνουν από το χέρι για να μας σερβίρουν ένα πανσεξουαλικό χαρμάνι από μετα-ψυχεδελικά groove και απαστράπτουσες κιθάρες που, όταν λικνίζονται, αφήνουν χρώματα στον αέρα. Σαν την αύρα γύρω από τα κεφάλια, την οποία παράγουν οι παραισθησιογόνες ουσίες.

Με την ευγενική συμμετοχή των Baby Guru, οι Άγγελος Κράλλης, Παντελής Καρασεβδάς & Ευάγγελος Ασλανίδης στήνουν χορό στην καρδιά μιας αχαρτογράφητης ερήμου, με όρεξη και πάθος. Το περιβάλλον όπου λαμβάνει χώρα ο χορός τους αυτός δεν είναι δυσοίωνο, δεν κοσμείται από κεφάλια τράγων και αίμα παρθένων, αλλά από σαγηνευτικές φιγούρες, οι οποίες σε καλωσορίζουν και σε στολίζουν για να συμμετέχεις.

Στα γκρουβάτα και εθιστικά κομμάτια του άλμπουμ (όπως το "Aleppo/Jam"), σχεδόν νιώθεις να στήνεται στα αυτιά σου μια τελετουργική γιορτή, όπου οι μασκοφορεμένοι καλεσμένοι θα επιδοθούν σε δέηση μέσω μιας βακχικής παρτούζας, πίνοντας νέκταρ και απαγορευμένους χυμούς. Οι διεγερτικές πάλι κιθάρες, δίνουν έναυσμα για ένα πληθωρικό, πολυοργασμικό «χάσιμο» σε ηχητικές πεδιάδες, πλήρες σε περιπετειώδεις ρυθμούς, που συχνά κλείνουν μάλιστα το μάτι και στην Ανατολή.

Μη γελιέστε όμως, η μουσική των Chickn –παρά τη σημειολογία που δείχνει εκ πρώτης όψεως να κουβαλάει– δεν πάσχει από στείρο νεοχιπισμό, ούτε και επιδίδεται σε ρεσιτάλ άστοχου ρεβιζιονισμού. Οι πειραματισμοί τους δεν απευθύνονται σε new agers που αγκαλιάζουν δέντρα ή σε ξυπόλυτους εραστές της μάνας Γης. Αντιθέτως, η μπάντα ανυψώνει τη διάθεση μέσω υπόκωφων εκρήξεων, χάρη κυρίως στο γοητευτικό χτίσιμο των ρυθμών, για το οποίο ευτυχώς αφιέρωσαν τον απαραίτητο χρόνο, δείχνοντας διάθεση να δουλέψουν στο στούντιο.

Εκεί όπου το ντεμπούτο των Chickn δείχνει να στραβοπατάει, είναι στην αίσθηση του ανοικονόμητου που διαπερνάει ορισμένα εννιάλεπτα και οκτάλεπτα κομμάτια, αφήνοντας μια αμήχανη αίσθηση πλαδαρότητας. Μυρίζει δηλαδή προγκρεσιβίλα σε ορισμένα σημεία, πράγμα δύσκολο να συγκεραστεί με τον σκοτεινό ηδονισμό από το υπερπέραν ο οποίος διακρίνει τον υπόλοιπο δίσκο –αίσθηση που σαγηνεύει ακόμα κι αυτούς που δεν νιώθουν απαραίτητα σκαπανείς της ψυχεδελικής παράδοσης.

Τελικά χρειαζόμασταν να αποδώσουμε τιμή και δόξα στη Διονυσιακή ψυχεδέλεια του 1960. Απλά δεν το φανταζόμασταν.

{youtube}QJDfr7UJJ6c{/youtube}