Εδώ και 2 χρόνια, ο Π.Ε. Δημητριάδης τρέχει προς έναν ορίζοντα που στα μάτια του πρέπει να φαντάζει πολύ λαμπερός. Τρέχει μάλιστα με το κεφάλι κάτω και με επιδόσεις δρομέα μεγάλων αποστάσεων, δίχως ν' ακούει τις φωνές όσων επιμένουν μεν ν' ακολουθούν, μα έχουν αρχίσει ν' αγκομαχούν και να μην πιστεύουν στην ευαγγελιζόμενη Χαναάν. Από την άλλη, ο Π.Ε. Δημητριάδης μας έχει δώσει πολλά και κάπου δικαιούται επομένως να ζητάει κι εκείνος ένα άλμα πίστης εκ μέρους μας. Ίσως και δύο. Σε κάθε πάντως περίπτωση, στο Consortium In Amato εκτελούμε το δεύτερο.
Το νέο άλμπουμ αποδεικνύει ξανά τη στιχουργική του κλάση και την ποιότητα του φευγάτου λόγου του, που θρυμματίζει τη μικροαστική μας πραγματικότητα φτιάχνοντας με τα κομμάτια ευφυή παζλ σχολιασμού της, στα οποία συνυπάρχει η αγάπη των βιωμάτων και η κριτική επί αυτών ματιά, το προσωπικό ανακατεμένο στο συλλογικό. Με τρόπους μάλιστα ευρηματικά πλάγιους, που τον χρίζουν ως μια ξεχωριστή και ακομπλεξάριστα ελληνική φωνή –με την έννοια ότι σχηματίζεται ένας true blue Επτανήσιος τραγουδοποιός, συνειδητός κάτοικος στο περίφημο σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής. Εκείνα τα «μαδημένια τριφύλλια στης Ευρώπης τον ζεστό καναπέ», τα πατημένα νεράντζια στο φόντο του πρώτη φορά Αριστερά, αυτή η τόσο αληθινή σκηνή του «θέλω να τρέξω και να σε φιλήσω εκεί που δοκιμάζεις το φαΐ», αλλά και η ποπ ποιητικότητα της «ροζ συχνότητας που εκπέμπουμε μαζί», είναι μερικά μόνο από τα πιο χαρακτηριστικά νέα παραδείγματα.
Δεν γίνεται όμως να μη σημειωθεί το μέγεθος της απογοήτευσης που δημιουργείται την ίδια στιγμή, από το μουσικό «πρόσωπο» του Consortium In Amato. Καλώς ή κακώς, τα Παιδιά Της Παλαιότητας ποιούν τραγούδια· υπάρχει δηλαδή και μουσική, εκτός από λόγια. Αναγκάζεσαι έτσι να παρακολουθείς λαμπρούς στίχους σαν τους παραπάνω να θαμπώνουν από μελωδίες φτωχές, μία-από-τα-ίδια, αναιμικές σε συνθετικό σφρίγος και ενορχηστρωτική άποψη.
Θα μπορούσα να μακρηγορήσω επί του κρατούντος «βρείτε τις ομοιότητες και τις διαφορές με παλιότερα τραγούδια των Κόρε.Ύδρο.» κλίματος ή να επιμείνω στην παρουσία του "First Of The Gang To Die" στην ίσως πιο ολοκληρωμένη και όμορφη στιγμή του δίσκου ("Το Μέλλον"), αν δεν πειθόμουν ότι γίνεται και λίγο επίτηδες. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα είχε δηλαδή και το ντεμπούτο των Παιδιών Της Παλαιότητας: ενώ όμως στα 12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες ήταν εμφανές δείγμα προχειρότητας, εδώ πρόκειται μάλλον για ένα είδος παιγνίου. Ενός παιγνίου εντούτοις τόσο αυτοαναφορικού, ώστε τελικά χάνει τη σημασία του για όποιον δεν ανήκει στον στενό κύκλο του Δημητριάδη ή στους die-hard fans των Κόρε.Ύδρο. Φτάνοντας μάλιστα την υπομονή σου σε σημείο βρασμού, σε σημείο δηλαδή να μην έχεις διάθεση να ξαναπαίξεις κομμάτια των οποίων τους στίχους θαύμασες, όπως λ.χ. συμβαίνει με το "Η Ποίηση Που Γράψαμε Μαζί (28)".
Αλλά και στον ερμηνευτικό τομέα, κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχουν δύο Δημητριάδηδες στο Consortium In Amato, σαν τους δύο κάπτεν Κερκ σε εκείνο το παλιό Σταρ Τρεκ επεισόδιο. Τον έναν, τον γνωρίζουμε καλά· είναι υπέροχος, σε παρασέρνει με τις παιχνιδιάρικες, σχεδόν αυτοσχέδιες ερμηνείες του και με τον απαράμιλλο εκείνο τρόπο που μπουκάρει στα φωνήεντα, γλαφυρά εκφράζοντας μια φλογερή αγωνία: δίνει ρέστα στο "Μέλλον", μας κοινωνεί την ταχυκαρδία του στο έτερο σημαντικό τραγούδι της συγκομιδής ("Το Μόνο Ψέμα Που Αγαπώ"), τον βρίσκουμε να μας διηγείται για τη δική του κοντινή Αμερική εν μέσω των καλοστημένων κιθάρων του "Πώς Έκλαψα Ξανά Μετά Από Χρόνια (Βλέποντας Μια Αμερικάνικη Ταινία) ή Το Μπλοκάκι". Ο άλλος, όμως, ανατινάζει όλη τη σχέση της μπάντας με τις ποπ+ροκ εξισώσεις, λες και ξαφνικά φθόνησε να ερμηνεύσει κι αυτός ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη κλαυθμιρίζοντας πάνω από ένα βαρετό, έντεχνο πιάνο. Quo vadis, domine;
Μία από τις πιο συνηθισμένες αιτίες για τις οποίες χαλάνε οι σχέσεις των καλλιτεχνών με το κοινό, είναι οι ασύμπτωτες ευθείες των προσδοκιών τους. Ως μαθηματικός ορισμός, οι «ασύμπτωτες ευθείες» εμπεριέχουν μια απολυτότητα ιδιαίτερα χρήσιμη στην περίπτωσή μας: οριοθετούν διαστήματα κατά τα οποία είτε η μία πλευρά, είτε η άλλη, είτε και οι δύο, στυλώνουν τα πόδια, κωφεύουν, και πορεύονται αδιαπραγμάτευτα σε μια διαδρομή που –στο κεφάλι τους– φαντάζει ως η μόνη σωστή. Στην πορεία των δισκογραφικών χρονικών, ορισμένοι μεγάλοι καλλιτέχνες μπόρεσαν πράγματι να ανακατέψουν τοιουτοτρόπως την τράπουλα. Αλλά για μια περιφερειακή φιγούρα στη δική μας Ελλάδα, η οποία πέτυχε το θαύμα ενός τιγκαρισμένου Gagarin το 2013 με κάποια κομμάτια που διαδόθηκαν στόμα-με-στόμα, για να το παραγκωνίσει ύστερα το 2014 χάριν της ανάγκης για μια νέα αρχή, η οποία εν έτει 2015 εξαντλεί επικίνδυνα το μομέντουμ της και μοιάζει ήδη να στηρίζεται σε τραγούδια που θα μπορούσαν και να είχαν ξεμείνει στο συρτάρι των Απλών Ασκήσεων Στον Υπαρξισμό, χάσκει πια διάπλατη η οδός της απωλείας.
Δεν υπάρχουν λοιπόν περιθώρια για άλλα λάθη τύπου Consortium In Amato ή 12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες. Κάποιος πρέπει να προφτάσει σπριντάροντας τον Π.Ε. Δημητριάδη και να του φωνάξει πως, εκεί μπροστά που τρέχει, δεν βρίσκεται η Χαναάν της πέραν των Κόρε.Ύδρο. καριέρας, μα το βάραθρο όπου απομένεις καταραμένος να βγάζεις κάθε φορά τον ίδιο δίσκο, με διαφορετικούς στίχους. Είναι ο πιο εδώ-και-τώρα στιχουργός της τελευταίας δεκαετίας μαζί με τον The Boy, δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον δούμε να περιθωριοποιείται.
{youtube}2k0hm_qK5zc{/youtube}
