Αν κρινόταν μόνο σε επίπεδο παιξιμάτων το 34λεπτο ...Chicago Giname! Τα Απαγορευμένα Ρεμπέτικα Συναντούν Την Ποτοαπαγόρευση, θα μπορούσε να κερδίσει τουλάχιστον δύο βαθμούς παραπάνω. Γιατί ο ήχος που έχει φτιάξει για τον (γεννημένο στην Ελλάδα, μα ισπανικής καταγωγής) Loui Salvador και τους Άσσους του ο Αλέξης Μπόλπασης –τον οποίον συναντήσαμε ξανά στην καλή δουλειά των Lower Cut– μαζί με τον βετεράνο Γιώργο Πρινιωτάκη, απηχεί σωστά αυτόν τον μεταξύ swing, lounge και διασκευών σε ρεμπέτικα ήχο. Έχουμε δηλαδή σωστή αίσθηση του χώρου, με όλα τα όργανα (έγχορδα, κρουστά και πνευστά) να κινούνται σε καλούς δρόμους. Πράγμα, με τη σειρά του, που δείχνει αφομοίωση του σχετικού κώδικα και όχι εκτελέσεις βάσει κλίμακας.
Το πρόβλημα, όμως, είναι τελικά με την αισθητική. Και γίνεται φανερό ήδη από το artwork της κυκλοφορίας.
Κατ' αρχήν, ο Torpedo –ο οποίος και απεικονίζεται στο εξώφυλλο– έδρασε στη Νέα Υόρκη, όχι στο Σικάγο. Σκεφτείτε να είχατε έναν δίσκο που θα μίλαγε λ.χ. για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και θα είχε τον Παύλο Μελά ως «βιτρίνα», με το σκεπτικό ότι έκανε κι εκείνος παρόμοιο αγώνα στη Μακεδονία... Δεύτερον, ο Torpedo είναι μορφή συνδυασμένη με το Κραχ και όχι με την Ποτοαπαγόρευση. Πολλοί βέβαια μπερδεύουν τις δύο αυτές περιόδους, μόνο που η δεύτερη ξεκίνησε το 1920 και έληξε το 1933, ενώ το Κραχ συνέβη ως γνωστόν το 1929 και τελείωσε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1930 (γι' αυτό άλλωστε και ο ήρωας ονομάζεται Torpedo 1936). Το δε οπισθόφυλλο, όπου οι ελληνικοί τίτλοι των τραγουδιών αναγράφονται με λατινικούς χαρακτήρες (κάτι που συγχωρείς, ως ευφυολόγημα, στον τίτλο Chicago Giname!), το θεωρώ ατυχές· και ως έμπνευση, μα και ως προς την κάκιστη γραμματοσειρά.
Αλλά τα προβλήματα συνεχίζονται και στο εσωτερικό του άλμπουμ. Πρώτα-πρώτα, δεν γίνεται χάριν της μόδας του swing να τραβάς προς μια πιο ελαφρά διάσταση τραγούδια που ο ίδιος ανθολογείς ως «απαγορευμένα», ένεκα της ενασχόλησης των στίχων τους με τις ναρκωτικές ουσίες. Κι άντε ότι συνδέεις το swing με τη γέφυρα μεταξύ της εποχής της Ποτοαπαγόρευσης κι εκείνης των ρεμπέτικων. Γιατί όμως βάζεις τη Νάσια Γκόφα να άδει λες και ερμηνεύει το "Ρίκο Ρίκο Ρίκοκο"; Εδώ λοιπόν υπάρχει πρόβλημα, γιατί δεν μπορεί να είναι όλα χαρούμενα και έξω καρδιά. Όχι εξ αιτίας κάποιας σιδηράς ρομφαίας περί μεταποίησης τραγουδιών, μα βάσει της ηθικής/αισθητικής των ίδιων των επιλογών. Πιο καλά θα μου κόλλαγε δηλαδή το "Πάγωσε Η Τσιμινιέρα" σε black metal εκδοχή, παρά το διαρκές τριλιλό του παρόντος δίσκου.
Θα μου επιτρέψετε, τέλος, να αφήσω ασχολίαστο το πεπερασμένης μπλιμπλικάδικης τεχνολογίας reprise της "Γκαρσόνας" (το λεγόμενο Stratman remix). Όχι τίποτε άλλο, πιστοποιεί νομίζω τη σχέση του δημιουργού της δουλειάς αυτής με την επικαιρότητα καλύτερα από οποιοδήποτε σχόλιο.
{youtube}Paa9RIs9t2E{/youtube}
