Δεν ήθελα με τίποτα να με απογοητεύσει αυτός ο δίσκος. Διότι μεγάλωσα με τον «Λογό» στη δεκαετία του 1970, είτε με τα σκίτσα του, είτε με τους στίχους και τα τραγούδια του –ειδικότερα όσα έκανε σε εκείνους τους μνημειώδεις δίσκους με τον Θέμη Ανδρεάδη. Και είναι άλλωστε ωραίο όταν έρχεται ένας φίλος από τα παλιά και δεν σε απογοητεύει. Ο λόγος που πάντα μου άρεσε ήταν ότι, ενώ δεν διέθετε την αστική παλέτα ενός Μποστ στο σχέδιο ή ενός Σουρή στους στίχους, είχε εντούτοις μια αυθεντικά λαϊκή ρίζα, ικανή να σε αιχμαλωτίσει με την αμεσότητά της. Η δε συνθηματολογία του (σε σκίτσα και στίχους) είχε (και έχει) ένα «take it or leave it»: το στιλ του δηλαδή ή σου άρεσε ή το απέρριπτες στο δευτερόλεπτο.
Όταν λοιπόν είδα ότι στο Πεινιάουου!... ο Λογοθέτης συνεργάστηκε με τον Πέτρο Βαγιόπουλο αλλά και με ερμηνευτές σαν τον Γιώργο Μαργαρίτη και τον Ορφέα Περίδη (στο σατυρικό τραγούδι ενδείκνυται η αλλαγή στους ρόλους του αφηγητή), οι προσδοκίες μου ανέβηκαν δυο σκαλοπάτια παραπάνω. Φοβήθηκα βέβαια ακούγοντας τα δύο πρώτα τραγούδια, μήπως ο δίσκος διακατέχεται από μια γενικότερη γκρίνια γύρω από την κρίση την οποία περνάει η χώρα, ευτυχώς όμως αποδείχθηκε ότι πεδίο του είναι τελικά τα πικρά χαμόγελα. Όσα δηλαδή αφορούν σε ζητήματα με μεγαλύτερο εύρος από το εύκολο εισαγγελικό ύφος που έχει καταλάβει σχεδόν κάθε Έλληνα τελευταία.
Μουσικά, επίσης, το άλμπουμ πέτυχε να εμβαπτίσει επιτυχώς ένα αναγνωρίσιμο λαϊκό ύφος σε μια πιο σημερινή ματιά περί ήχου, χωρίς γραφικότητες για «τα παλιά» ή άχαρες προσπάθειες για σώνει και καλά νεωτερισμούς. Προσωπικά, άμα πήγαινα στα τάχα μου δήθεν μου ρεμπέτικα/λαϊκά στέκια, τέτοια τραγούδια θα ήθελα να ακούω και όχι τις γνωστές πενθολογίες για το παρελθόν. Σημερινός ήχος, σημερινός στίχος –αθυρόστομος μα όχι βωμολόχος– κέφι πραγματικό και όχι στυλιζαρισμένο, κριτική αλλά όχι λαϊκισμός, σάτιρα και όχι χαβαλές. Μπράβο, και στον Λογό, μα και στον Βαγιόπουλο, ο οποίος υπογράφει δύο συνθέσεις, τις ενορχηστρώσεις και τη γενικότερη μουσική επιμέλεια.
Υ.Γ.: Η αλήθεια είναι ότι το "Όταν Πεθάνω" στο τελείωμα του δίσκου είναι ίδιο ακριβώς στην εισαγωγή και στο κουπλέ του με το "Αφού Δεν Κάνεις Κέφι [Πουλάω Μανταλάκια]". Αλλά, εδώ που τα λέμε, δικό του είναι του Λογοθέτη ό,τι θέλει το κάνει –του βάζει φωτιά και το καίει, όπως έλεγε και ο αείμνηστος παππούς μου...
{youtube}igTSmWq-9bo{/youtube}
