Νέο σχήμα; Σαφώς. Καινούργια πρόσωπα; Όχι και τόσο. Περισσότερο μάζωξη βετεράνων αποτελεί το σχήμα-όχημα των Mechanimal. Ο άνθρωπος λ.χ. που εμπνεύστηκε το όλο εγχείρημα είναι ο Γιάννης Παπαϊωάννου, γνωστός τόσο ως παραγωγός, όσο και ως καλλιτέχνης, με ορισμένα πολύ καλά άλμπουμ ως Ion στη Klik Records –αν δεν είχατε επίσης ιδέα περί No Camera και You & Me ψαχτείτε γιατί το αξίζουν. Αμέσως μετά συναντάμε τον Τάσο Νικογιάννη, ιδρυτικό μέλος των Make Believe, μιας από τις ωραιότερες αγγλόφωνες ροκ μπάντες που έχει βγάλει αυτή η χώρα. Τρίτος στη σειρά έρχεται ο Freddie F, ο οποίος είναι όντως καινούργιο πρόσωπο, τουλάχιστον στη δισκογραφία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρόκειται για μια ανήσυχη και ικανή καλλιτεχνική περσόνα: είναι φωτογράφος με προϋπηρεσία τόσο εντός, όσο και εκτός των συνόρων (hint: βλέπε Μεγάλο Μήλο).
Η περιγραφή που έχει δώσει η ίδια η μπάντα θέλει τους Mechanimal να αποτελούν έναν ζωντανό οργανισμό που ζει, υπάρχει και εμπνέεται από το περιβάλλον του, το οποίο –εν έτει 2012/13– είναι η Ελλάδα της κρίσης, της μιζέριας, του ξεσκεπάσματος των βρώμικων μυστικών του παρελθόντος και της γενικότερης «μαυρίλας». Έτσι λοιπόν, ακούγοντας τον παρθενικό τους δίσκο αισθάνεσαι να μεταφέρεσαι σε υγρούς υπονόμους ή σε κοινωνικούς χώρους που πρεσβεύουν την παρακμή, αλλά κι έναν έντονο ζόφο που σε περικυκλώνει και απειλεί να σε πνίξει μέσα σε κάθε στροφή του ηχητικού δρόμου του. Η αρχική πρόθεση του «Μηχανόζωου» ήταν να δημιουργηθεί το soundtrack των ημερών μας, να μετατρέψουν δηλαδή την οικονομική αλλά κυρίως τη πνευματική κατάπτωση σε κυματομορφή. Και το επιτυγχάνουν απόλυτα.
Κινούμενοι μουσικά ανάμεσα στο ροκ και στην ηλεκτρονική ρυθμολογία, οι Mechanimal ηχούν λες και οι Unkle κλείστηκαν επί μία εβδομάδα σε ένα σπίτι ακούγοντας αποκλειστικά Joy Division, αποφασίζοντας έπειτα να μετουσιώσουν τη διάθεσή τους σε μουσική. Συνυπάρχουν έτσι εδώ το πνεύμα του post-punk, οι στακάτοι, ψυχροί και απόλυτοι ρυθμοί του krautrock, καθώς και η ηλεκτρονική κληρονομιά των τελευταίων 30 χρόνων. Η διαφορά όμως του συγκεκριμένου project με τόσες άλλες φιλόδοξες συνευρέσεις καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων είναι πως οι Mechanimal είχαν εξ αρχής ένα όραμα για το πώς ήθελαν να ακούγεται η μουσική τους. Κι όχι μόνο έμειναν πιστοί σε αυτό, αλλά –σαν κερασάκι στην τούρτα– πέτυχαν και την ιδανική δοσολογία στα «υλικά», ξεπερνώντας τον κίνδυνο του γευστικού αχταρμά και πετυχαίνοντας ένα στιβαρό όσο και απολαυστικό αποτέλεσμα.
Ποια είναι όμως αυτά τα υλικά, θα αναρωτηθείτε: μπασογραμμές βγαλμένες από τα έγκατα της Γης, drum machines που «φωνάζουν» 1980s από μακριά, synths και κιθάρες που άλλοτε στριγκλίζουν για να μεταδώσουν ένταση και άλλοτε απλά πλέουν, δίνοντας την αίσθηση της χαλάρωσης, μα και ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια τα οποία προσθέτουν στο ηχόχρωμα του δίσκου. Για γαρνιτούρα σου σερβίρεται μάλιστα κι ένα spoken word ύφος, που ολοκληρώνει το μουσικό cast σε συνδυασμό με τη βαθιά και εκφραστική φωνή του Freddie F.
Το Mechanimal σε κάνει μια βόλτα στα ηχητικά λημέρια του σκοτεινού και συνάμα ατμοσφαιρικού ήχου των τελευταίων δεκαετιών, αποτελώντας ιδανικό παράδειγμα καλοπαιγμένων ιδεών που εμπνέονται μεν από το παρελθόν, αντιπροσωπεύουν όμως το παρόν. Σίγουρα δεν είναι αψεγάδιαστος δίσκος: καθ' όλη τη διάρκειά του εκλύεται ένα déjà vu εξ αιτίας των πατημάτων του στο παρελθόν, ενώ υπάρχει και μια επιμονή σε αναίτια μεγάλες χρονικές διάρκειες, που μάλλον καίνε αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες έτσι όπως απλώνουν σε μάκρος τη συνθετική σπιρτάδα του γκρουπ.
Παραβλέποντας ωστόσο τα αρνητικά του σημεία, το Mechanimal πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό τους στόχους που έθεσαν οι δημιουργοί του στους εαυτούς τους. Κι αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θυσιαστεί στον βωμό μιας αντίδρασης απέναντι στο hype που πρόσφατα περιέβαλε το άλμπουμ.
{youtube}-t878RvdAFk{/youtube}
