Η ενασχόλησή μου με τα περιοδικά άλλαξε όλη την οπτική μου όσον αφορά στην πρόσληψη της μουσικής ως προϊόντος: από ακροατής δίσκων ακτίνας, μετατράπηκα σε ακροατή συναυλιών. Εξερχόμενος έτσι από την ψηφιακή πραγματικότητα του ήχου αλλά και της γυάλινης, χωρίς ρεαλισμό ηχητικής επιφάνειας, βιώνω με συστηματικό τρόπο τη ζωντανή μουσική. Κι αυτό ακριβώς είναι το πλεονέκτημα του άλμπουμ English Gardens του Διονύση Μπουκουβάλα. Γιατί ο συνθέτης δεν μπήκε στη λογική να κατασκευάσει κάποιον αποξενωμένο από τον ακροατή «τέλειο» ήχο, αλλά μάς αποτάθηκε με ειλικρίνεια, δίνοντάς μας τα νάματα του δικού του αυθόρμητου μα και ευαίσθητου ψυχοσυναισθηματικού τοπίου.
Οι αυτοσχεδιασμοί σε πιάνο τους οποίους ακούμε εδώ έλαβαν χώρα στη διάρκεια μιας τετραετίας (2004-2008). Ως πρώτη παρατήρηση, μου αρέσει πολύ ο ήχος του συνθέτη, που συχνότατα συνοδεύει τη μουσική του ο ίδιος στο πιάνο –και εννοώ τον ήχο που εξέρχεται του πιάνου, όταν αυτός το ερμηνεύει. Επίσης μου αρέσει που απεκδύεται τον κάθε μορφής ακαδημαϊσμό, είτε δυτικοευρωπαϊκό, είτε πέραν του Ατλαντικού. Δεν τυποποιείται σε μέτρα και σταθμά κάποιου Berkeley ο Μπουκουβάλας. Η ελλοχεύουσα αντίληψη της τζαζ στο English Gardens είναι περισσότερο συνδεδεμένη με κάποιες μινιμαλιστικές και μετα-τζαζ περσόνες, παρά με τους Πατέρες της παγκόσμιας μουσικής.
Επίσης, ο Μπουκουβάλας δεν συνηθίζει να χρησιμοποιεί περίπλοκες αρμονίες ή εξεζητημένες μελωδικές γραμμές με γωνιώδεις ρυθμούς πολυρυθμικού προσδιορισμού. Οι αυτοσχεδιασμοί του έχουν την αίσθηση μιας συνεχούς διαχείρισης της αρμονικής στήλης, της μελωδίας και της τροπικότητας. Η μουσική του είναι έτσι άμεση και ευανάγνωστη, χωρίς να γίνεται εύπεπτη. Πρόκειται για μια μουσική που θα μπορούσε να συνοδεύσει το ευ ζην του σύγχρονου ανθρώπου, αποτελώντας –είτε συνοδευτικά, είτε κυριαρχικά– το υλικό μια ήρεμης συναστρίας του χειμερινού ουρανού της πόλης.
Ναι, στο English Gardens του Διονύση Μπουκουβάλα περιέχεται μουσική για τον καθένα και την καθεμία, καθώς δεν αποτελεί μια κατάθεση κάποιου μουσικού δόγματος, αλλά ένα ταιριαστό παιχνίδισμα με τη φύση της ακουστικής. Ένα παιχνίδισμα του οποίου θα προτιμούσα να έχω μια πιο ολοκληρωμένη κατάθεση κάποια άλλη φορά.
Αποτολμώντας, ως κατακλείδα, να κάνω ένα παιχνίδι με τον τίτλο του CD, ο Μπουκουβάλας θηρεύει εδώ κάτι από την υγρασία της Γηραιάς Αλβιώνας όσο και από τους ξέσκεπους κήπους του Ιονίου. Στο αίθριο λοιπόν…
