Με έναν μεταφυσικό, ανορθολογικό τρόπο, το εξώφυλλο και ο τίτλος του νέου δίσκου του Δημήτρη Καρρά σου υποβάλλουν την ιδέα ότι κάτι ενδιαφέρον τρέχει εδώ. Σε πιάνει ένα μάγκωμα τόσο με αυτήν την ασπρόμαυρη, κλειστοφοβική φωτογραφία –ειδικά αν την αντικρίζεις στο βινύλιο– όσο και με τον τίτλο Οι Σχιζοφρενείς Δεν Χασμουριούνται Σχεδόν Ποτέ γραμμένο σαν σύνθημα, κάπου στα αριστερά της εικόνας. Τα όσα τελικά ακούς, επιβεβαιώνουν τελικά αυτήν την αίσθηση: με τα συν και με τα πλην του, ο δίσκος υπηρετεί την πρόσοψή του.
Βέβαια, κάποια αρνητικά που έχω εντοπίσει και σε παλιότερες δουλειές του Δημήτρη Καρρά παραμένουν και στο Οι Σχιζοφρενείς Δεν Χασμουριούνται Σχεδόν Ποτέ, λειαίνοντας πιστεύω την αιχμή της τραγουδοποιίας του. Συνεχίζει, ας πούμε, να βασίζεται στη φωνή του για περισσότερα από όσα εκείνη μπορεί να υπηρετήσει: η ιδιοσυγκρασιακή αφήγηση δεν δύναται σε κάθε περίπτωση να υπερβεί την ερμηνευτική επιπεδότητα. Το εναρκτήριο π.χ. και ομότιτλο του άλμπουμ τραγούδι διαθέτει καταπληκτική ατμόσφαιρα και ισχυρά λόγια, αμφότερα όμως χάνονται λόγω της επιλογής του Καρρά να αφεθεί σε ένα άστοχο ραπάρισμα.
Ένα έκδηλο δεύτερο αρνητικό σημείο είναι η εμμονή του τραγουδοποιού σε σχήματα του παρελθόντος, όταν επιλέγει τις πιο ηλεκτρικές εξάρσεις της κιθάρας: στο “Αναπνέεις Με Τα Αληθινά” ή στο “Για Ένα Φίλο” ας πούμε, νιώθεις ότι ακούς τον Παύλο Σιδηρόπουλο –και έχει ίσως φτάσει ο καιρός να μη θεωρούμε ντε και καλά ως θετικό κάτι τέτοιο. Λείπει η επαφή με τα πιο σύγχρονα ρεύματα της υπόθεσης ροκ, ακόμα κι αν είναι αλήθεια ότι το συγκεκριμένο είδος δεν περνάει και την πιο ανθηρή φάση της ιστορίας του, δημιουργικά μιλώντας.
Ωστόσο, τα συν του δίσκου αποδεικνύονται αισθητά πιο δυνατά από τα πλην του. Χωρίς πολλά-πολλά στις ενορχηστρώσεις, επιλέγοντας τη λειτουργική λιτότητα, ο Καρράς υπηρετεί το «κλίμα» που υποβάλλει εξώφυλλο + τίτλος, χαρίζοντας στα τραγούδια του γερές βάσεις. Πάνω τους, οικοδομεί στίχους εμπνευσμένους όχι από γενικόλογες αοριστολογίες, μα από το σήμερα της Αθήνας. Μπορεί να μη μου άρεσαν σε κάθε περίπτωση, εντούτοις «ακούς» εδώ αυτό που όντως σε περιβάλλει, απαλλαγμένο από εύκολα επαναστατικά ευχολόγια: «είναι της μόδας να το παίζεις εδώ reggae ska Εξάρχεια και Γκάζι και μπουκάλα αγκαλιά, λίγο κέικ με χασίσι και μετά sangria», ακούμε στο “Της Μόδας”. Αν το έλεγε ο The Boy, ίσως το αποκαλούσαμε «σύγχρονο αστικό ύμνο» και διάφορα τέτοια. Εδώ τι γίνεται; Να ένα ενδιαφέρον ερώτημα, για ακροατές και για τις δημοσιογραφικές εκείνες δυνάμεις που γεννοβολούν το hype και τρέφονται από αυτό...
Με αιχμές το “Φράγμα” –όπου, συνεπικουρούμενος από την Έλενα Δεληχρήστου, παντρεύει ηχητικά το σήμερα με τη δημοτική παράδοση– τη “Χάρη Της Σιγουριάς” και το μοναχικό του “Τάνγκο”, ο Δημήτρης Καρράς παραδίδει το πιο συγκροτημένο και ουσιαστικό του σύνολο τραγουδιών, μέχρι σήμερα. Μπορεί κάποιες αδυναμίες να παραμένουν αδιόρθωτες, πείθει όμως για το ότι συνεχίζει να δουλεύει μεθοδικά πάνω στα προτερήματά του ως σύγχρονος τραγουδοποιός. Και είναι από αυτήν τη διάθεση για δουλειά που πάσχουν οι περισσότεροι αυτοεκφραζόμενοι δημιουργοί στην Ελλάδα του σήμερα.
