«Ονειρεμένο» χαρακτηρίζεται το ντεμπούτο της Diana Ζαχαριάδου από τον (ή τη) συγγραφέα του δελτίο τύπου που το συνοδεύει. Και, λίγο πιο κάτω, γίνεται λόγος για την «υψηλή του αισθητική και το άρτιο καλλιτεχνικό του αποτέλεσμα!». Πιστέψτε με, δεν είχα καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα, χρονιάρες μέρες που έκατσα να γράψω την κριτική, να διαφωνήσω με όλα αυτά. Απλά, να, είναι που τελικά, ακούγοντας προσεκτικά, κατέληξα ότι δεν συμφωνώ και τόσο.
Ομολογουμένως, το ξεκίνημα του Τα Πάντα Μπορείς υπόσχεται πράγματα. Το εναρκτήριο “Σχέση Φανταστική” αποπνέει φρεσκάδα και σε κάνει να κουνηθείς στο κάθισμά σου, το “Να Μ’ Αγαπάς (Μάτια Μου)” είναι ένα καλοδεχούμενο ποπάκι, το “Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει” παραμένει ένα καλό τραγούδι –έστω κι αν εδώ έχει φορτωθεί ηλεκτρονικά μπίτια και ραπάρισμα– και το ομώνυμο του δίσκου, μια εξελληνισμένη διασκευή στο “Si Tu Ouvres Tes Bras” (το έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν από την Ειρήνη Μερκούρη ως “Υπάρχει Και Θεός”), συμπληρώνει ένα κουαρτέτο στιγμών που, αν μη τι άλλο, σε προδιαθέτουν θετικά.
Η συνέχεια, όμως, δεν καταφέρνει να διατηρήσει το σερί. Το ανατολίτικων αποχρώσεων “Λέει, Λέει” είναι μονότονο, το “Νέα Γενιά” αναλώνεται σε στίχους όπως «Είμαστε η νέα γενιά/ Κάνουμε τη διαφορά/ πάμε για την πρωτιά...» και άλλα τέτοια...νεανικά και το κλείσιμο έρχεται με τις, αναμενόμενες για τέτοιου είδους άλμπουμ, εναλλακτικές μίξεις. Ο δίσκος ξαναπιάνει βηματισμό κάποια στιγμή με το “Ποιος Είσαι Εσύ;”, το οποίο βρίσκει την ερμηνεύτρια στην «επικράτεια» της Καίτης Γαρμπή, αλλά για να φτάσεις ως εκεί πρέπει να υπομείνεις κάποιες γκράντε μπαλάντες που, ενώ προσπαθούν να είναι αισθαντικές, ακούγονται τελικά σαν κακέκτυπα τραγουδιών από ταινίες της Ντίσνεϊ.
Είναι, λοιπόν, το υλικό που πάσχει κυρίως στο Τα Πάντα Μπορείς της Diana Ζαχαριάδου και δεν επιτρέπει να πει κανείς περισσότερα καλά λόγια. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Αντρέα Γιατράκου στον τομέα των ενορχηστρώσεων, το ντεμπούτο της ερμηνεύτριας πραγματοποιεί τελικά χαμηλή πτήση. Βέβαια, στην ποπ πίστα όπου προφανώς θέλει να σταδιοδρομήσει η Diana Ζαχαριάδου, απαιτούνται πρωτίστως άλλα προσόντα, τα οποία η ίδια διαθέτει. Διότι και να τραγουδήσει μπορεί (με τις ντανσάδικες στιγμές να αποτελούν σαφώς το φόρτε της) και κορίτσι χαρά θεού είναι. Το γεγονός δε ότι το πρώτο αυτό βήμα της περιέχει δυο-τρεις στιγμές οι οποίες θα μπορούσαν να γίνουν σουξέ ή τουλάχιστον να της εξασφαλίσουν ραδιοφωνικό χρόνο, αποτελεί σημαντικό μπόνους.
