Είναι άνισο, φλύαρο και από ένα σημείο κι έπειτα κουραστικό το 100% Style του 12ου Πίθηκου. Κι όμως, παρά τα έκδηλα μειονεκτήματά του, το τέλος της ακρόασης σε αφήνει πεπεισμένο ότι άκουσες έναν από τους σημαντικούς εγχώριους χιπ χοπ δίσκους, αυτόν που θα έβαζες με το χέρι στην καρδιά ως εκπρόσωπο του είδους στις λίστες της χρονιάς. Πώς τα καταφέρνει;
Φυσικά και δεν τα καταφέρνει επειδή «αποκαλύπτει» κάποιο ταλέντο. Ο 12ος Πίθηκος βρίσκεται καιρό στα κόλπα, οι συμμετοχές του σε δουλειές άλλων MCs είναι πολυσυζητημένες και άλλωστε το 100% Style δεν αποτελεί καν το δισκογραφικό του ντεμπούτο. Βέβαια, οι 2.405.446 θεάσεις του βιντεοκλίπ του “Υπήρχαν Πράγματα” στο YouTube όπως και τα πρόσφατα συναυλιακά sold-out δείχνουν ότι δεν παύει να κερδίζει καινούργιους φίλους –γι’ αυτούς, επομένως, ίσως και να ισχύει ο παράγοντας αποκάλυψη. Αλλά το μυστικό του Πίθηκα είναι άλλο και σχετίζεται ακριβώς με τη δύναμή του να κερδίζει νέους ακροατές.
Ο 12ος Πίθηκος έχει πένα-φωτιά. Οι ρίμες του σε κολλάνε στον τοίχο, σε σέρνουν από τον γιακά στα πεζοδρόμια της Θεσσαλονίκης (όπου έχει ανδρωθεί ως ράπερ), επιμένουν να μιλάνε για αλάνια και για εκπροσώπηση με πλήρη επίγνωση του πόσο μόδα έχουν καταντήσει τέτοια πράγματα, ενώ λαμβάνουν θέση –και μάλιστα επιθετική– απέναντι στο κομμάτι της ελληνικής χιπ χοπ σκηνής που ξερογλείφεται για τις λαϊκές πίστες: «άκου, εσύ κι όλη η ατάλαντη Φαμίλια σου, θα ’ρθω να σας ξεφτιλίσω σε μια συναυλία σου», τον ακούμε να απειλεί στο “Τώρα Μιλάν Για Μένα”, κι αν δεν πιάνετε το πού αναφέρεται είστε εσείς οι εκτός πραγμάτων, όχι εκείνος αινιγματικός και ασαφής.
Αυτή η δίχως εξευγενισμούς αλήθεια των λέξεών του, η σπιρτάδα στις ομοιοκαταληξίες και ο βιωματικός τρόπος με τον οποίον «φτύνει» τις ρίμες στο μικρόφωνο (το flow του είναι από τα καλύτερα στη χώρα) έχει τη δύναμη να σε παρασύρει ωσάν ανεμοστρόβιλος. Ο 12ος Πίθηκος κάνει ό,τι ακριβώς ευαγγελίζεται, σκληρό κι αντρίκιο ραπ, όχι R’n’B και μαλακίες.
Ενώ όμως ο ίδιος δηλώνει ξεκάθαρα πως το να βρίζεις δεν σε κάνει MC, βρίζει πολύ στα τραγούδια του, σε βαθμό ενοχλητικό. Το street credibility φαίνεται πολύ περισσότερο στα ουσιαστικά πράγματα και όχι στη συχνότητα με την οποία μιλάει για πίπες και για ράπερ με φουστάνια. Κατά τη γνώμη μου, εδώ υπάρχει ένας παράγοντας στιχουργικής ανωριμότητας που πρέπει να ξεπεραστεί, όπως πρέπει και να ξεπεραστεί η ανάγκη να μας δείξει πόσο αντί- στέκεται απέναντι στα κρατούντα χούγια της εγχώριας χιπ χοπ σκηνής που δεν το κρατά αληθινό: μας το ’πε μια, μας το ’πε δυο, μας το ’πε θαυμάσια, γίνεται ωστόσο κατάχρηση αυτού του μοτίβου στο 100% Style –ειδικά όταν μας δείχνει για πόσα άλλα πράγματα μπορεί να μας μιλήσει μια χαρά, αφήνοντας στην άκρη τα εσωτερικά της σκηνής.
Επίσης, το μελωδικό φόντο πίσω από τις ρίμες ίσως να χρειάζεται μια πιο σύγχρονη ματιά. Ο δίσκος διαθέτει βέβαια εξαιρετική παραγωγή και υπάρχουν στιγμές όπου τη χρήση των samples θα τη ζήλευαν και Αμερικάνοι ράπερ (“Αν Ήσουνα Γυναίκα”, “Φήμες Λένε”). Αλλά το vintage της ηχογράφησης, τα sp1200 και μερικά ακόμα στοιχεία δείχνουν ένα κόλλημα με τη χρυσή εποχή των 1990s. Και δεν χρειάζεται να κάνεις ούτε R’n’B, ούτε μαλακίες για να ακουστείς πιο σημερινός, όσο είναι δηλαδή και οι ρίμες σου.
Παρ’ ολ’ αυτά, όπως είπα και παραπάνω, άλλα πράγματα μένουν τελικά από το 100% Style και δείχνουν πόσο μεγάλο ταλέντο είναι ο 12ος Πίθηκος και πόσο ικανός να μας απασχολήσει στο μέλλον με πολύ καλύτερους δίσκους. Πάρτε το “Υπήρχαν Πράματα” ως δείγμα γραφής και θα το νιώσετε πιστεύω και μόνοι σας: ναι, έχει ένα περιττό μελόδραμα και μια εφηβική ίσως ματιά, ωστόσο σε χαστουκίζει η δύναμη της αλήθειας του. ΟΚ, στην ενήλικη ζωή σου ως ακροατής μάλλον θα το ήθελες με μια άλλη μελωδική στήριξη και δίχως εκείνα τα δεύτερα γυναικεία. Όμως, αν ήσουν 18, θα ήταν το αδιαφιλονίκητο soundtrack με το οποίο θα έλιωναν τα σταράκια σου, καθώς θα περιπλανιόσουν στους δρόμους μιας σύγχρονης ελληνικής πόλης –μεγάλης ή μικρής δεν έχει και τόση σημασία.
