Με το ντεμπούτο τους Every Night Dreams πριν δύο χρόνια, οι Your Hand In Mine φέρανε έναν αναζωογονητικό αέρα ζεστασιάς και ρομαντισμού στην ελληνική ορχηστρική μουσική, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Με τη δεύτερη όμως δουλειά τους φέτος τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν το ίδιο καλά, παρότι το ντουέτο προσπαθεί και πάλι να χαρίσει στους ακροατές στιγμές ονείρου και ομορφιάς.
Ήδη από το εναρκτήριο βαλσάκι “Foreword”, το χατζιδακικό τοπίο που απλώνουν έναντι του ακροατή αποδεικνύεται κοινότοπο και χιλιοπαιγμένο. Πολλοί μπορούν να μιμηθούν το “Bitter Way” (από το Reflections) ή “Το Βαλς Των Χαμένων Ονείρων” (από την ομώνυμη ταινία), το θέμα όμως είναι ποιοι θα μπορέσουν να βρουν έναν προσωπικό μελωδικό δρόμο μέσα από την εκθαμβωτική ομορφιά τους. Η συνέχεια γίνεται με πανομοιότυπα και επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα, τα οποία μοιάζουν με ατελείωτα κινηματογραφικά πλάνα, όπου η ενδιαφέρουσα φωτογραφία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την έλλειψη πλοκής και εντάσεων. Κάποιες προσπάθειες αναπτέρωσης γίνονται στη μέση περίπου του άλμπουμ, ειδικά με το “A Boy And The Birds” και πάλι ωστόσο νιώθεις ότι ήρθε απλά η σειρά του Yann Tiersen –βασική πηγή έμπνευσης για το συγκρότημα και στο πρώτο άλμπουμ. Αλλά ενώ τότε κατέθεταν μια ενδιαφέρουσα εκδοχή πάνω στις avant-garde αναζητήσεις του Γάλλου συνθέτη, τώρα οι διαφαινόμενες πιο πρωτότυπες συνθετικές ιδέες παραμένουν και πάλι ημιτελείς.
Ούτε το ηλεκτρισμένο, ενδόμυχων και σκοτεινών αναζητήσεων “Morning Drums” δείχνει ικανό να αλλάξει τις παραπάνω εντυπώσεις: η παραπομπή στον Χατζιδάκι και στο Reflections αρχίζει πια να κουράζει. Σε όλα αυτά προσθέστε και λίγο Nino Rota, λίγη Ελένη Καραΐνδρου και μια μικρή δόση από Ennio Morricone και φτάνετε στο τέλος του άλμπουμ, με το εμβατηριακό “Afterword” απλά να επιβεβαιώνει τη χλιαρή αίσθηση που αποπνέει το σύνολο της δουλειάς.
Όσο σπουδαίες αναφορές κι αν έχει ένας καλλιτέχνης, δεν μπορούν να αναπληρώσουν την έλλειψη φαντασίας. Φοβάμαι λοιπόν ότι στην περίπτωση του The Garden Novels των Your Hand In Mine δεν υπάρχει κάτι το ξεχωριστό, κάτι έστω το μη προβλέψιμο. Το ντουέτο μπορεί να εμφανίζεται και πάλι ως επίδοξος θεματοφύλακας της ομορφιάς, αλλά αυτήν τη φορά η φαρέτρα του δεν είναι επαρκώς γεμάτη και έτσι το νέο άλμπουμ απογοητεύει τις υψηλές προσδοκίες που καλλιέργησε το ντεμπούτο τους. Μένει να δούμε αν στο επόμενο δισκογραφικό ραντεβού οι Θεσσαλονικείς θα μπορέσουν να κάνουν την ανατροπή, φτιάχνοντας μουσική που δεν θα εξαντλεί τον προορισμό της σε ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα.
