Ο τίτλος μιλάει για «τρέλα», αλλά είναι μάλλον μια ιδιότυπη μορφή «σχιζοφρένειας» αυτό που χαρακτηρίζει το πρώτο ηχογράφημα του εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενου τραγουδοποιού Στράτου Αθανασίου και που, σε συνδυασμό και με άλλες αδυναμίες, ευθύνεται για τη μη θετική άποψη την οποία διαμόρφωσα για αυτό. Ας εξηγηθώ, όμως, πιο διεξοδικά για να μην παρεξηγηθώ.
Δεν χρειάζεται κανείς παρά μόνο λίγα λεπτά ακρόασης για να καταλάβει ότι τα τραγούδια του νεαρού καλλιτέχνη ανήκουν σαφώς στην κατηγορία της «εμπορικής» ποπ –οι εύληπτες και στρογγυλές μελωδίες τους, οι απλές αρμονίες και οι εφηβικού προβληματισμού στίχοι δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Όμως –κι εδώ ακριβώς έγκειται η «σχιζοφρένεια» που προανέφερα– ο Αθανασίου επέλεξε να τα ενορχηστρώσει με μια χαρντροκάδικη νοοτροπία, με βαριά κιθαριστικά ριφ και με δυνατούς ρυθμούς. Κι ενώ στα χαρτιά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δημιουργήσει ενδιαφέρουσες αντιστίξεις, το άκουσμα αποτελεί τελικά μια γεύση του πώς θα ακουγόταν ο Σάκης Ρουβάς αν τζάμαρε με τη ροκ μπάντα της γειτονιάς του, χωρίς κανένα από τα δύο μέρη να το κουνήσει ρούπι από την αισθητική του. Με διαφορετική αντιμετώπιση, πάντως, δυο-τρία από αυτά τα τραγούδια θα ταίριαζαν γάντι στον λαοφιλή σταρ.
Πέρα από την ατυχή, κατά τη γνώμη μου, ενορχηστρωτική κατεύθυνση, υπάρχουν και επιπλέον προβλήματα στο Σαν Τρελός, όπως ας πούμε η ηχοληψία και η παραγωγή στο σύνολό της. Ο Αθανασίου επέλεξε να χειριστεί ο ίδιος αυτούς τους τομείς, αλλά προδόθηκε προφανώς από την απειρία του, ίσως και από την έλλειψη σύγχρονων ακουσμάτων. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τον ξερό και θαμπό ήχο, τα απελπιστικά παλιομοδίτικα ηχοχρώματα των κιθάρων και τα απαρχαιωμένα πρισέτ των πλήκτρων. Προσθέστε σε αυτά και τα όχι και τόσο προσεγμένα και χωρίς φαντασία παιξίματα και θα έχετε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το τι διαδραματίζεται στα αυλάκια του Σαν Τρελός. Ειλικρινά, αν κάποιος μου έλεγε ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα 1980s, δεν θα δυσκολευόμουν πολύ να τον πιστέψω.
Δεν ξεκινάει έτσι με το δεξί τη μουσική καριέρα του Στράτου Αθανασίου το Σαν Τρελός. Κι είναι κρίμα γιατί ο τραγουδοποιός φαίνεται να διαθέτει τα φόντα –κυρίως στον μελωδικό τομέα– για να φτιάξει κάποια στιγμή δυνατά χιτ. Νεότατος φαίνεται, θα τον βρει τον δρόμο του αν το ψάξει αρκετά. Αρκεί την επόμενη φορά να εμφανιστεί με πιο πρωτότυπα τραγούδια, πιο κατασταλαγμένος σχετικά με το ποια κατεύθυνση θέλει να ακολουθήσει και να εμπιστευθεί το αυτί κάποιου πιο έμπειρου παραγωγού. Καλό είναι να θέλει κανείς να έχει τον απόλυτο έλεγχο στη δουλειά του, ακόμα καλύτερο, όμως, να ξέρει και μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές του.
