Όχι μόνο δεν «σωπάσανε οι Μούσες» για τους Χαΐνηδες, μα στάθηκαν ιδιαίτερα γενναιόδωρες μαζί τους: διπλό άλμπουμ η τελευταία τους κυκλοφορία. Στον δίσκο αυτόν, το συγκρότημα στήνει ένα σύγχρονο μετόχι όπου τραγουδά τη ζωή και την αγάπη με δισυπόστατα εκφραστικά μέσα. Στόχος τους, να συνομιλήσει ο αστός με τον περίοικο, το κέντρο με την περιφέρεια. Δύο ήχοι, δύο διάλεκτοι, δύο κοσμοθεωρίες. Αλλά και στα δύο υπάρχει ένα επίκεντρο: ο άνθρωπος.
Στα Αγροκτηνοτροφικά, οι Χαΐνηδες επιλέγουν να πραγματευτούν τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, τη ζωή και τον θάνατο μέσω της κρητικής παράδοσης. Οι μαντινάδες και τα ριζίτικα κυριαρχούν: λαούτο, κρητική λύρα και σάζι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, διανθίζονται όμως διακριτικά από ποικίλα πνευστά και κρουστά. Παρ’ όλ’ αυτά ο ήχος δεν υπερφορτώνεται. Οι στίχοι είναι μεστοί συναισθημάτων και καταθέσεων σκέψης –αποκλειστικά βέβαια του Δημήτρη Αποστολάκη– και η συμμετοχή των Ψαραντώνη, Ψαρογιώργη, Μιχάλη Τζουγανάκη, Κωστή Αβυσσινού και Γιώργη Παπαδάκη ενισχύει την κρητική σφραγίδα των Αγροκτηνοτροφικών. Επιτυχία των Χαΐνηδων σε αυτό το πρώτο μισό του δίσκου είναι πως δεν δεσπόζει το παραδοσιακό στοιχείο με σκοπό μια ντόπια εσωτερική επικοινωνία, αλλά γίνεται το μέσο με το οποίο οι ίδιοι επιλέγουν να προβληματιστούν σε σχέση με τις κοινωνίες της μη αστικής φύσης.
Στα Μητροπολιτικά όλα γίνονται πιο σύγχρονα: οι κιθάρες ηλεκτροδοτούνται, τα κρουστά δαφνοστεφανώνουν τα ντραμς, το σαξόφωνο εμφανίζεται θριαμβευτικά, ενώ εμφανής γίνεται η παρουσία της τζαζ ματιάς του Θοδωρή Ρέλλου (Mode Plagal). Εδώ γίνονται αντικείμενο αφήγησης οι αστικοί μύθοι. Η εισαγωγή του δίσκου πραγματοποιείται με έναν μάγο-προφήτη, που αναπλάθει τον “Άγγελο Εξάγγελο” του Σαββόπουλου και τον “Καθρέφτη” του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Πουλικάκος παίρνει μέρος στην ιστορία του τρυφερού αρχιληστή Τζάνγκο, ο οποίος προσιδιάζει στον Υιό του Θεού της χριστιανικής θρησκείας. Επίσης, σε όλα τα κομμάτια διατυπώνονται επίκαιροι συλλογισμοί για την αγωνία και για την αμηχανία των αστών. Σε αυτό το δεύτερο μέρος του άλμπουμ, οι Χαΐνηδες διαχειρίζονται τα σύγχρονα ένστικτα των κατοίκων της πόλης με μια προσέγγιση στην οποία κινητήρια δύναμη οφείλει να είναι η δράση και η αλληλεπίδραση.
Οι Χαΐνηδες παραμένουν για ακόμα μία φορά, πιστοί στη διαδρομή τους. Οι δραματουργικές συνθέσεις του Αποστολάκη αποδεικνύουν ότι είναι ανεξάντλητος, ενώ οι ερμηνείες του Ζαχαριουδάκη και της Κώτη ενσαρκώνουν εκ νέου το «χαΐνικο πνεύμα». Η ομάδα αυτή διαθέτει στέρεα θεμέλια στο χθες αλλά βαδίζει πάντα με σταθερά βήματα στο αύριο. Δοκιμάζει κάθε φορά καινούργιους δρόμους, στο μέτρο όμως που επιτρέπει η σύνεση της γνώσης σχετικά με το επιλεγμένο μονοπάτι. Έτσι, στα Αγροκτηνοτροφικά Και Μητροπολιτικά οι Χαΐνηδες καταφέρνουν να διαφυλάξουν αυθεντικά παραδοσιακό τον πυρήνα τους αλλά και να τον περιβάλουν με πολυσυλλεκτικό περίβλημα.
