Κάποια δεδομένα πρακτικής φύσεως. Κυκλοφορία περιορισμένου αριθμού αντιτύπων (το όλον όχι πάνω από τριακόσια). Συσκευασία σε κασετίνα τριών βινυλίων, με ότι αυτό συνεπάγεται για το αυτοκόλλητο της τιμής. Τρεις επί δύο ίσον με έξι πλευρές, δηλαδή έξι περάσματα απ’ τα decks του για κάθε επίδοξο ακροατή. Καμία άλλη επιλογή σε επίπεδο μέσου –κοινώς δεν διαθέτεις πικ-απ μάστορά μου, δεν το ακούς, τουλάχιστον μέχρι κάποιος να το ριπάρει και να το ρίξει εκεί έξω. Διανομή από πολύ συγκεκριμένα σημεία φυσικά ή ψηφιακά.
Τώρα κάποια δεδομένα ηχητικής φύσης. Γύρνα τα βινύλια σε ηχεία για το τζάκι –καλή ώρα σαν τα δικά μου– και τόλμα να φτάσεις το ποτενσιόμετρο της έντασης έστω στο δεύτερο τέταρτο της διαδρομής. Τέτοιο τριζοβόλημα ούτε οι πυρκαγιές της Ηλείας. Ρουφιάνες χαμηλές συχνότητες... Πάρ’ το αλλιώς και βάλε τα ακουστικά ενώ στον χώρο συμβαίνουν άλλα. Τότε θα παίξεις το παιχνίδι των ήχων. Τι προέρχεται απ’ τον δίσκο και τι είναι εξωτερική παρεμβολή; Στο τέλος θα χάσεις, αλλά μέχρι να το πάρεις απόφαση;
Συμπέρασμα πρώτο, πριν καν πιάσουμε τα του περιεχομένου: στο Spiriti των Mohammad μπορείς να φτάσεις μονάχα κατ’ επιλογήν, ο παράγοντας τύχη ελαχιστοποιείται. Όμως ακόμα κι όταν επιλέξεις να φτάσεις θα σου ζητήσει απομόνωση, συγκέντρωση κι ένα καλό ηχοσύστημα. Όχι θεωρητικά, όχι σε επίπεδο ευχολογίου του τύπου «ιδανικά ο δίσκος μας ακούγεται έτσι…», στην πράξη. Λόγω συσκευασίας, λόγω μέσου, λόγω τοποθέτησης στο συχνοτικό φάσμα. Ενδιαφέρον δεν είναι; Εγώ ως δημιουργός προσπαθώ να ελέγξω το δυνατόν τις συνθήκες ακρόασης του έργου μου. Και για να γίνω και λίγο προβοκάτορας, μέχρι και το ποιος θα τ’ ακούσει.
Απ’ την άλλη δομώ έτσι τις συνθέσεις μου έτσι ώστε να τροφοδοτήσω την επικοινωνία με το εκάστοτε περιβάλλον, αποδεχόμενος τον ρόλο της τυχαιότητας (ή μήπως την κυνηγάω τελικά;). Το συχνοτικό βράσιμο κρύβει στη μίξη του μέχρι και γαβγίσματα σκύλων. Είναι στ’ αυλάκια του βινυλίου, είναι στ’ αυλάκια του πεζοδρομίου από κάτω, θέλει προσπάθεια να το καταλάβεις. Κι εκεί παίζεται λίγο παραπάνω απ’ το μισό παιχνίδι του Spiriti. Στον ήχο, στις διαφοροποιήσεις του, στους κυματισμούς των υφών του, στα εναλλασσόμενα μικροσυμβάντα. Θέλει να μπεις σε διαφορετικό mode ακροατικής προσέγγισης για να το απολαύσεις, όχι για να το καταλάβεις –δεν πρόκειται περί αυτού.
Αλλά ακόμα κι αν δεν το επιθυμείς ή εάν δεν σε αφορά υπάρχει το άλλο μισό παρά κάτι του παιχνιδιού. Υπάρχει το βιολοντσέλο, το κοντραμπάσο και τα δοξάρια τους, τα οποία σκαλίζουν μελωδίες που ανάγονται απ' το βουκολικό μέχρι το λόγιο, απ' το γοτθικό μέχρι το αστικό, αλλά πλέον είναι κάτι άλλο, κάτι πέραν των όποιων αναγωγών, κάτι εκφραστικά καινούργιο και απολύτως προσωπικό. Σ' αυτού του τύπου τα τελετουργικά είναι που δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν ούτε οι πιο χαρντκόρ ποπίστες. Μάλιστα, ποσοτικά περισσότερα και εκφραστικά βαθύτερα από εκείνα του άλμπουμ-προκατόχου (Roto Vildblomma, 2010).
Αν μοιάζει ελιτίστικο, λειτουργεί ελιτίστικα και ακούγεται παρομοίως, τότε δεν μπορεί παρά να είναι ελιτίστικο. Και το Spiriti είναι. Γεγονός που ποσώς θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, όπως άλλωστε και το ακριβώς αντίθετο. Όταν παίρνεις τον μοναδικό προφήτη Του, ένα μάτσο γεννήτριες, την ελληνική ύπαιθρο, την κλασική σου παιδεία και δημιουργείς κάτι δικό σου απ' το εξώφυλλο μέχρι το τελευταίο αυλάκι –ενώ ταυτόχρονα ανοίγεις διόδους απ' το τεχνικό σύμπαν σ' εκείνο των συναισθημάτων– τότε οι διαχωριστικές γραμμές γίνονται σι-θρου.
