O κρητικής καταγωγής Νικόλας Ευαντινός αφιερώθηκε από την εφηβεία του στη μεγάλη του αγάπη –την ποίηση. Και ευτύχησε να εκδοθεί η πρώτη του συλλογή το 2008, ενώ ποιήματά του έχουν επίσης δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, αλλά και σε ανθολογίες. Η παράλληλη ενασχόλησή του με τη μουσική (αυτή από τα φοιτητικά του χρόνια) δεν κατάφερε ποτέ να υπερκεράσει την κύρια αγάπη του. Οι μουσικοί του όμως πειραματισμοί τα τελευταία χρόνια, καθώς και η παρότρυνση της παρέας, τον οδήγησαν στο να δοκιμάσει να φτιάξει τραγούδια και, κατ’ επέκταση, στην πρώτη του δισκογραφική δουλειά, Πανταχού Απών.
Πρόκειται για δώδεκα τραγούδια στα οποία ο Ευαντινός υπογράφει τους στίχους, τη μουσική και την ερμηνεία, αποστάγματα της δημιουργικής διαδικασίας στην οποία βρέθηκε το τελευταίο διάστημα. Ο τρόπος γραφής του ιδιαίτερος, αλλά η ποιότητα του λόγου και των στιχουργημάτων του ελάχιστα προσεγγίζει το επίπεδο της ποίησης που επικαλείται ως βασική του ενασχόληση. Θα περίμενε μάλιστα κανείς από έναν άνθρωπο που έχει εντρυφήσει στον ποιητικό λόγο να παρουσιάσει στίχους υψηλότερης ποιότητας. Επίσης, οι φωνητικές ικανότητες του Ευαντινού αποδεικνύονται μέτριες, με αποτέλεσμα οι ερμηνείες να αποτελούν –μαζί με τον στίχο– τις βασικές αδυναμίες αυτής της δισκογραφικής δουλειάς.
Αντίθετα, οι συνθέσεις καταφέρνουν να πετύχουν τον σκοπό τους: και τη μουσική παράδοση της Κρήτης φανερώνουν, αλλά και την ταξιδεύουν προς το σύγχρονο, το επίκαιρο. Ο ίδιος βέβαια ο Ευαντινός δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις από μουσική κι έτσι το βάρος της προσπάθειας το σηκώνουν τελικά οι ενορχηστρώσεις του Κώστα Παρίση –πεποίθηση εδρασμένη στην επιλογή των οργάνων, πέρα από το ύφος των ίδιων των ενορχηστρώσεων. Ο ήχος πότε ακουμπάει στη μουσική παράδοση της Κρήτης μέσα από το λαούτο, το μαντολίνο και τη λύρα και πότε φλερτάρει με τον ηλεκτρισμό και με την έντεχνη αισθητική της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής. Το αποτέλεσμα είναι επιτυχημένο, καθώς παρουσιάζεται μια ενδιαφέρουσα μίξη της κρητικής μουσικής παράδοσης με τον σύγχρονο ήχο, χωρίς να πέφτει στις συνήθεις «κρητοέντεχνες» μανιέρες.
Συμπερασματικά, η ακρόαση του Πανταχού Aπών του Νικόλα Ευαντινού οδηγεί σταδιακά σε μια ανατροπή, σε μια διαφοροποίηση των αρχικών εντυπώσεων, οι οποίες βασίζονται στην προσωπικότητα του δημιουργού. Ενώ περιμένει δηλαδή κανείς ότι η ενασχόληση του Ευαντινού με την ποίηση θα καταστήσει τον λόγο ως το δυνατό σημείο του άλμπουμ, εκείνος καταλήγει σε βασική αδυναμία. Κι ενώ περιμένεις λίγα πράγματα στον συνθετικό τομέα, είναι τελικά οι συνθέσεις –με την καταλυτική βέβαια ενορχηστρωτική συνεισφορά του Παρίση– οι οποίες διατηρούν το Πανταχού Απών σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο.
