Λατρεμένοι από τις νεότερες ηλικίες που αρέσκονται στη λαϊκοπόπ αλλά θέλουν και την κιθάρα τους, κόκκινο πανί για όσους alternative τύπους δεν αποδέχονται την ανάλαφρη αντιμετώπισή τους και συμπεριφορά. Οι ίδιοι βέβαια οι Onirama, καθαρή ποπ μουσική θέλουν να παίξουν –με τη μαζικότητα, την εφηβική αφέλεια αλλά και την εθιστικότητα που αυτή φέρει. Και, παρά τις επικρίσεις και την εύκολη αποθέωση, το έχουν καταφέρει στα δέκα χρόνια ύπαρξής τους.
Πιθανολογώ μάλιστα ότι αν το νέο τους άλμπουμ είχε βγει από κάποιο βρετανικό συγκρότημα (με τους στίχους στα αγγλικά μεν, κυμαινόμενους στα ίδια πάνω-κάτω επίπεδα δε) θα παιζόταν χωρίς ιδιαίτερες ενοχές από αρκετούς αμιγώς indie χαρακτήρες της χώρας μας. Προς την κατεύθυνση του Νησιού έχουν άλλωστε κινηθεί και οι ίδιοι οι Onirama στη Χώρα Των Τρελών, όχι τόσο λόγω των δύο αγγλόφωνων τραγουδιών που έχουν συμπεριλάβει, όσο λόγω της συνεργασίας τους στην παραγωγή με τον Greg Haver (Manic Street Preachers, Melanie C, Tom Jones κ.α.)
Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν συνεπάγεται ότι ο εν λόγω δίσκος κουβαλάει μαζί του και κάποιο στοιχείο σημαντικότητας. Μοναδικός του σκοπός είναι να παράγει κάτι εύηχο που να μπορεί να χρωματίσει την καθημερινότητα της πλειοψηφίας, στον δρόμο λ.χ. προς ή από τη δουλειά ή ως φόντο ενός ανοιξιάτικου μεσημεριού του Σαββάτου. Και τραγούδια σαν τα “Αυτός”, “Δε Με Νοιάζει”, “Στη Χώρα Των Τρελών” ή η μεγάλη επιτυχία “Ο Φτωχός” είναι ό,τι πρέπει για αυτόν τον σκοπό. Για όσους δε επιθυμούν κάτι πιο έντονο, υπάρχουν τα “Δεν Υπάρχεις” και “Όλο Παίζω Κι Όλο Χάνω” με τις σαφείς stadium rock διαθέσεις τους. Δίπλα όμως στα παραπάνω υπάρχουν και εξώφθαλμα ατυχείς στιγμές, όπως λ.χ. η μελιστάλαχτη και πομπώδης μπαλάντα “Κομμένα Σπαθιά”, ή το “Μια Μέρα Στον Αέρα”, το οποίο ξεσηκώνει συνταγές αρκετών πετυχημένων (κυρίως στα 1990s) συγκροτημάτων, με αποτέλεσμα και να θυμίζει πολλά και να μην πείθει για την ειλικρίνεια των «νεωτερισμών» του.
Όσο και να θέλουν λοιπόν κάποιοι να το παρουσιάσουν έτσι, το Στη Χώρα Των Τρελών δεν είναι ένα ροκ άλμπουμ –και ας χρησιμοποιεί μουσικά όργανα σχετιζόμενα με αυτόν τον ήχο. Στρογγυλεμένη ποπ μουσική κατασκευάζουν οι Onirama και, όπως και σε προηγούμενες δουλειές τους, έτσι κι εδώ ακούμε τραγούδια με μαζική μα όχι προσβλητική αισθητική. Ασφαλώς και δεν πρόκειται, επομένως, να σημαδέψουν κανέναν με τη βιωματικότητά τους ή να σας συνοδεύσουν σε δύσκολες συναισθηματικά στιγμές –ούτε και στη μνήμη θα μείνουν χαραγμένα, στο βάθος του χρόνου. Στο σήμερα όμως και σε εμβέλεια διάρκειας κάποιων μηνών, είναι ικανά να σε συντροφέψουν ευχάριστα. Άλλωστε δεν πρεσβεύουν κάτι περισσότερο από αυτό, ούτε όμως και κάτι λιγότερο.
