Την τελευταία φορά που είχα συναντηθεί με δίσκο του Γιώργου Μαζωνάκη του είχα ελαφρώς χαριστεί. Κάπου ανάμεσα στα όχι και στα ναι του, έμεινα μ’ ένα ίσως και τακτοποίησα την εκκρεμότητα υπέρ του. Το είχε άλλωστε κερδίσει το δικαίωμα, πολλά χρόνια πριν. Με αυτή την εκκρεμότητα κατά νου ετοιμάστηκα λοιπόν να δω αν θα έβλεπα τα ίσια ανάποδα με το νέο του άλμπουμ. Σταράτα και ξεκάθαρα αυτή τη φορά τα πράγματα… Μπορεί να λείπει ο Φοίβος από το team, ο οποίος όσο κι αν με εκνευρίζει με τις μανιέρες του βρίσκει πάντα τον τρόπο να γράψει και κάτι καλό μες τον σωρό, όμως είναι εδώ ο Μαζωνάκης που γουστάρω. Με τραγούδια που, σε γενικές γραμμές, του πάνε και τον αφήνουν να λάμψει. Όπως θέλει εκείνος κάθε φορά. Είτε ως το παιδί της γειτονιάς, είτε ως ο άντρας της χρονιάς. Να εξηγηθώ: το σύνολο εδώ είναι παζλ-κολάζ. Τα 14 τραγούδια κάντε τα 12, γιατί τα δύο στο φινάλε είναι remixes δύο προηγούμενων. Καταλαβαίνω τη χρησιμότητα, τα θέλουν στα clubs… Δεν προσθέτουν κάτι στο άλμπουμ, ευτυχώς όμως δεν χαλάνε και τη γεύση του φινάλε. Από τα 12 τώρα, καινούργια είναι τελικά τα 7. Τρία είναι τούρκικα τραγούδια σε ελληνικούς στίχους, δύο άλλα διασκευές. Ωστόσο μη βιαστείτε να το δείτε ως την εύκολη λύση. Με την εξαίρεση του “Παραλογισμού”, που μαζί με το “Δεν Είμαι Άγιος” είναι οι χειρότερες στιγμές του άλμπουμ, οι τούρκικες μελωδίες δεν πήγαν χαμένες. Οι δύο δε διασκευές είναι απρόσμενες και περιπετειώδεις. Από τη μια, ο Μαζωνάκης αποφάσισε να πει ένα παλιό τραγούδι των O.P.A. Των αμφιλεγόμενων O.P.A., οι οποίοι έμειναν στη μουσική ιστορία περισσότερο ως κάτι cult παρά ως κάτι με σημασία. Κι από την άλλη αναμετρήθηκε μ’ ένα γνωστό κι αγαπημένο έντεχνο άσμα, το “Κοίτα Με Στα Μάτια”, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Μιχάλη Γκανά –ραδιοφωνική επιτυχία για τον Βασίλη Λέκκα. Εδώ, σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις, ο Μαζώ μας έκανε όντως να δούμε τα ίσια ανάποδα. Οι λαϊκοί δίσκοι λίγες φορές στην ιστορία του είδους διακρίθηκαν ως σύνολα. Οι περισσότεροι υπήρξαν συγκροτημένη στέγη κάποιων καλών, ενίοτε και σημαντικών τραγουδιών. Και Τα Ίσια Ανάποδα του Γιώργου Μαζωνάκη είναι μια τέτοια περίπτωση. Tα “Εγώ Στη Ζωή Μου”, “Οι Άντρες Δεν Κλαίνε”, “Δες Ποιαν Αγάπησα” ή το “Στιγμές Που Δεν Σ’ Έχω” ανήκουν στα φανερά συν, διατηρώντας τον Μαζωνάκη ως έναν καλλιτέχνη ο οποίος έχει κάτι να πει πάνω στο σύγχρονο ερωτικό ρεπερτόριο. Και μπορεί κοιτώντας μας στα μάτια να μην τα κατάφερε, γιατί λίγο η ενορχήστρωση λίγο η δική του προσέγγιση αποδείχθηκαν εκτός του κλίματος, όταν όμως μας μίλησε για την καρδιά του μας άφησε σύξυλους. Η διασκευή του στους O.P.A. είναι, απλώς, θαυμάσια. Πρόκειται για μία πωρωτικώς ηλεκτρονική (μη φανταστείτε καμιά πρωτοπορία) διαπραγμάτευση, όπου το 1/3 της δόξας πάει στο αρχικό, υποτιμημένο, τραγούδι και τ’ άλλα 2/3 στον Μαζωνάκη. Γιατί το λέει με τρόπο. Με χτυποκάρδι. Με λίγο μαγκιά μα και με λίγο αίσθημα, όλα μαζί. Έχω όμως αφήσει, πάλι, μια εκκρεμότητα. Αυτή τη φορά σε όσα δήλωσα για τον δίσκο. Ότι δηλαδή είναι λαϊκός. Πώς είναι λαϊκός, θα μου πει ίσως κάποιος, όταν τόσοι ήχοι και ρυθμοί –μαζί με τη λογική ενός μέρους της παραγωγής– είναι Δυτικά; Είναι λαϊκό, κοινώς, το μπάσταρδο λαϊκοπόπ υβρίδιο; Μάλιστα, είναι. Μπορεί να ταλαιπώρησε τα αυτιά μας με το χάος, την ημιμάθειά του και τον ξεδιάντροπο εμπορικό του προσανατολισμό, όμως στάθηκε το τελευταίο κεφάλαιο του λαϊκού τραγουδιού αυτής της χώρας –ό,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο. Και ο Γιώργος Μαζωνάκης (και συνολικά στην πορεία του και στο Τα Ίσια Ανάποδα) αποτελεί την καλύτερη υπεράσπιση για ό,τι ισχυρίζομαι. Σε κανέναν άλλον συνάδελφό του δεν ταίριαξε τόσο αυτό το στιλ, κανείς δεν έπεισε με τον δικό του τρόπο ότι είναι και τα δύο. Και Έλληνας και Δυτικός. Και σταρ της πίστας και εναλλακτικός. Δεν έχει τη φωνάρα, τα γυρίσματα, τα φιογκάκια. Σέβεται πολλούς από τους λαϊκούς κώδικες, εντούτοις τραγουδάει αλλιώς. Όμως το μεταίχμιό του είναι αληθινό, αποτελεί βίωμα. Και τον οδηγεί στο να ερμηνεύει με έναν μοναδικά δικό του τρόπο, τον οποίον προσωπικά θαυμάζω. Κι εδώ, στο φετινό του άλμπουμ, αυτός ο τρόπος διαθέτει μια καινούργια φρεσκάδα.
