Οι Rosebleed, για όσους δεν τους γνωρίζουν, ξεπήδησαν από το Schoolwave. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια και μετέπειτα με σκληρή δουλειά, κέρδισαν την πρώτη θέση στον διαγωνισμό του Ωδείου Φίλιππος Νάκας, νίκη η οποία έφερε και τη συνεργασία τους με τη Sony/BMG, η οποία έδωσε πρόσφατα το πρώτο πλήρες άλμπουμ τους. Οι Rosebleed είναι ένα συγκρότημα που εξελίσσεται στον χρόνο: από την αρχή της πορείας τους ως σήμερα έχουν καταφέρει να προσεγγίσουν τον ήχο που τους εκφράζει καλύτερα ως μουσικούς, τον οποίο έχουν και τη δυνατότητα βέβαια να υποστηρίξουν με τη μουσική τους δεξιοτεχνία. Στη διαμόρφωση αυτού του ήχου συντελούν επίσης η εξαιρετική παραγωγή και ενορχήστρωση, δύο διαδικασίες συνήθως ανεξάρτητες από τη σύνθεση, που καθορίζουν όμως τα τραγούδια προς το τελικό τους αποτέλεσμα. Ακούγοντας λοιπόν το “Sun Is Blowing Up (Sailor Song)” γίνεται αμέσως αντιληπτή η πινελιά του παραγωγού Clive Martin – κυρίως στις ηλεκτρικές κιθάρες και στα φωνητικά (ειδική μνεία εδώ στην εκφραστική και γεμάτη από δυναμικές εκτέλεση του ντράμερ). Ένα ακόμη θετικό χαρακτηριστικό της μπάντας αφορά στη φόρμα των τραγουδιών τους, η οποία παρουσιάζει μια τάση αποφυγής της πεπατημένης μουσικής ακολουθίας κουπλέ/ρεφρέν/κουπλέ (verse-chorus-verse), κάτι ιδιαίτερα εμφανές π.χ. στα “I Want To Have It All”, “Nothing Is Good For U/Us” και “I Promise”. Όμως, κάθε συγκρότημα είναι θεμιτό στην πορεία του να κάνει και λάθη, ελπίζοντας – στην καλύτερη των περιπτώσεων – να μάθει από αυτά. Και κατά τη γνώμη μου οι Rosebleed μετρούν δύο στο ντεμπούτο άλμπουμ τους: Α) Τ’ αγαθά copies κτώνται, αρκεί να γίνονται κτήμα σου. Αλλά οι μουσικές επιρροές των Rosebleed παραείναι εμφανείς: κιθάρες οι οποίες θυμίζουν τα 1990s περάσματα των Radiohead χαρακτηρίζουν τα “All We Say”, “I Want To Have It All” και “I Promise” – ειδικά στο τελευταίο η αρμονία του κομματιού και η μελωδία της φωνής προς το τέλος είναι τρανσπόρτο του “Paranoid Android” – ενώ πρόσεξα και μια μελωδία φωνής με αέρα Muse στο “Nothing Is Good Enough For U/Us. Φυσικά και είναι αναμενόμενο πως θα αντλήσεις από τις επιρροές σου, τόσο στη μουσική όσο και στις άλλες τέχνες. Αλλά το θέμα είναι πώς χρησιμοποιούνται τα δάνεια αυτά. Και στην περίπτωση των Rosebleed του White Balloons δεν αξιοποιούνται πλήρως μα μοιάζουν με αζύμωτα ακόμα συστατικά. Με αυτή την έννοια, ως τιμιότερο κομμάτι τους – και καλύτερο συνάμα του άλμπουμ – αναδεικνύεται το καταληκτικό “Claud”: 8 λεπτά καλοδουλεμένης, ενδόμυχης μουσικής, όπου νομίζω πως το συγκρότημα φανερώνει τις πραγματικές του δυνατότητες. B) Η εξίσωση Συνεργασία με καταξιωμένους ανθρώπους από τον χώρο της μουσικής = Σίγουρη επιτυχία, με την οποία αναφέρομαι στις συνεργασίες των Rosebleed με τον Φίλιππο Πλιάτσικα στο “This One Is From The Children” και με τον παραγωγό Clive Martin. Η εξίσωση αυτή έχει χρησιμοποιηθεί υπερβολικά στη μουσική ιστορία και θα έπρεπε να γνωρίζει κανείς πως, πλέον, κανένας καταξιωμένος μουσικός δεν θα προσδώσει κύρος σε ένα νέο συγκρότημα αν αυτό δεν έχει κάτι να δώσει. Σε ορισμένες περιπτώσεις το «μεταξωτό βρακί» μπορεί κάλλιστα να χαντακώσει το επιδέξιο συγκρότημα, περιορίζοντάς το σε ένα πλαίσιο που αρμόζει στην «ιδιοφυΐα»... Συνοψίζοντας, οι Rosebleed δείχνουν ότι δεν τους λείπουν οι προοπτικές εξέλιξης και ότι είναι ικανοί για κάτι περισσότερο ενδιαφέρον. Φαίνεται δε πως έχουν τα κατάλληλα εργαλεία, αλλά και τη διάθεση που χρειάζεται ώστε να ωριμάσουν τον ήχο τους. Αντίθετα λοιπόν με το “No Future” («I feel lost and I ain’t got the time»), ξέρουν πού πατάνε. Αν δε έχουν και τον απαραίτητο χρόνο, δεν βλέπω γιατί να μην επιδιώξουν κάτι καλύτερο από το White Balloons.
