Μπορώ να μιλήσω ευθαρσώς; Δεν έχει καμία σημασία αν αρέσουν σε μένα οι διασκευές αυτού του τύπου. Το ζήτημα είναι σε τι εξυπηρετούν. Γιατί, σε αντίθεση με τις προ κάποιων ετών ανακατασκευές σε τραγούδια του Νέου Κύματος εκ μέρους Stereomatic, o λόγος και η αιτία όσων ακούω στη νέα τους δουλειά Club Cosmopolitan δεν έχει νομίζω να κάνει με κάποια προσπάθεια αναμόχλευσης ενορχηστρώσεων και συνθέσεων, με σκοπό να αναδειχθεί ένα νέο άρωμα από παλαιότερες συνθέσεις. Θα συμφωνήσω ότι έχει γίνει και εδώ καλή δουλειά στην επεξεργασία των ήχων και στην παραγωγή – αλλά μέχρις εκεί. Καμία διασκευή δεν είναι ουσιαστική, ακριβώς επειδή η στόχευσή τους δείχνει να εξαντλείται στους καναπέδες κάποιου κοκτέιλ μπαρ, με ένα ελαφρό χαμογελάκι να συνοδεύει την αναγνώριση της αυθεντικής σύνθεσης. Όμως η λογική της διασκευής φτάνει στην ουσία της όταν προτείνει μία διαφορετική οπτική πάνω στο πρωτότυπο. Στο Club Cosmopolitan, απεναντίας, δεν πείστηκα ότι υπήρχε κάποια τέτοια στην τοποθέτηση lounge υποβάθρου ή exotica πινελιών σε ελληνικές δημιουργίες προερχόμενες από τα «ελαφρά» χρόνια των δεκαετιών του 1950 και 1960. Μοναδική εξαίρεση η σύνθεση “Αγόρι Μου” της θρυλικής Tammy, όπου το μεθυστικό της αναλογικής ηχογράφησης κρατήθηκε σε πολύ καλή ισορροπία με τα καινούργια στοιχεία/όργανα/γραμμές που προστέθηκαν. Να προσθέσω επίσης στις επιτυχημένες στιγμές του άλμπουμ και το “Αλίμονο Σ’ Εσένα”, όπου η αεικίνητη Ζωζώ Σαπουντζάκη βρίσκει μία θέση στον σύγχρονο ήχο χωρίς να μασκαρεύεται. Σε αντίθεση, η προσέγγιση της “Σκλάβας” αναλώθηκε σε μία ευδιάθετη παράθεση ήχων, αναιρώντας έτσι την πολύ ιδιόμορφη ισορροπία που είχε πετύχει ο συνθέτης (και μοναδικός στην τρομπέτα) Γιώργος Μουζάκης ανάμεσα στο (ζητούμενο και αναζητούμενο) αθηναϊκό swing με τη σπαστή (από κατασκευής) και καταρρέουσα (από επιλογή) φωνή της Τζένης Βάνου, στο αξεπέραστο αυτό τραγούδι του 1964, από την επιθεώρηση Η Αθηναία. Για περιρρέουσα λοιπόν ατμόσφαιρα σε κάποια συγκέντρωση ή σε κάποιο μαγαζί, το Club Cosmopolitan των Stereomatic καθίσταται έως και ενδεδειγμένο ως επιλογή. Μόνο όμως σαν περιβάλλον, όχι σαν πρόταση ηχητική. Ίσως βέβαια σε κάτι τέτοιο ακριβώς να αποσκοπούσαν οι δημιουργοί του, όμως εδώ κρίνεται η αισθητική του αξία, όχι η επιτυχία χρήσης του ως φόντο συγκεκριμένων χώρων.
