Αν ψάξεις να βρεις τι λέει το allmusic.com για τον Σαββόπουλο, θα δεις ένα υπερβολικά σύντομο βιογραφικό, που αναφέρει μεταξύ άλλων πως στα πρώτα χρόνια του είχε επηρεαστεί από την gypsy (τσιγγάνικη) μουσική. Μπορεί να μην είναι εντελώς λάθος η παρατήρηση αυτή. Άλλωστε ο ίδιος έχει πει πως στο Φορτηγό προσπαθούσε να υιοθετήσει τα εκφραστικά μέσα του Κώστα Χατζή. Ωστόσο, η τσιγγάνικη μουσική έχει τους δικούς της συνεχιστές, που ακόμα κι αν ακολουθούσαν πάντα υπόγειες διαδρομές, κατάφερναν με κάποιο τρόπο να πατούν στα πόδια τους καλλιτεχνικά και να επιβιώνουν. Ο Βασίλης Παιτέρης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς. Το Να Μη Μας Πάρει Από Κάτω είναι μια δουλειά με έντεκα καινούργια τραγούδια, κυρίως λαϊκά. Πατάς το play και προσπαθείς να αντιμετωπίσεις το εναρκτήριο τραγούδι με θετική διάθεση. Να σκεφτείς, ας πούμε, πως η τσιγγάνικη μουσική αποτελεί μέρος μιας παράδοσης η οποία ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα και γεννήθηκε για να εκφράσει τα βάσανα κάποιων κοινωνικών μειονοτήτων που δεν έχουν ούτε τόπο, ούτε ελπίδα – όπως λέει πολύ εύστοχα στον “Μπαλαμό” ο Τσακνής. Προσπαθείς λοιπόν, αλλά δεν μπορείς. Τι φταίει; Μάλλον το κιτς. Η άσχημη αισθητική του δίσκου, η οποία ξεκινάει από το εξώφυλλο και δεν σταματάει πουθενά. Άστοχη χρήση ρυθμικής υποστήριξης από υπολογιστή, μουσικές που παραπέμπουν σε σκυλάδικο δεύτερης κατηγορίας και στίχοι που πότε εκφράζουν τα «βάσανα του κοσμάκη» με τρόπο υπερβολικά απλό και πότε αναλώνονται στη λεβεντοκαψούρα. Προσοχή: Το κιτς πολλές φορές έχει τη δική του γοητεία. Εδώ όμως όχι. Μόνο το “Ένα Ζεϊμπέκικο Για Σένα” αποτελεί εξαίρεση, ένα αξιοπρεπές τραγούδι αφιερωμένο από τον ίδιο τον ερμηνευτή στην κόρη του. Σε περιόδους όπου ακόμα και ερμηνευτές όπως ο Μητροπάνος ή ο Νταλάρας κυνηγούν τα καλά τραγούδια με το δίκανο, δεν θα περίμενε βέβαια κανείς από τον Βασίλη Παϊτέρη να βγάλει τον δίσκο που θα έκανε τη διαφορά. Την ίδια στιγμή πάντως, το Να Μη Μας Πάρει Από Κάτω δείχνει ότι ο Παϊτέρης παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και πως δεν είναι διατεθειμένος να καταφύγει σε κανενός είδους αυτοεξευτελισμό για χάρη περαιτέρω προβολής, όπως για παράδειγμα η – συμπαθέστατη κατά τα άλλα – Έφη Θώδη. Δεν μπορεί να μας μαγέψει, αλλά δεν έχει και καμία όρεξη να μας κάνει να γελάσουμε. Στοιχείο ικανό να δώσει σε έναν κακό δίσκο μισό αστέρι παραπάνω.
