Η brit pop αισθητική, οι ροκ ενορχηστρώσεις, η εύπεπτη – ερωτικής θεματολογίας πάντα – στιχουργική κι ένα styling κινούμενο μεταξύ punk ειδώλου και φοιτητή βορείων προαστίων είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που διακρίνεις στα νεοσύστατα γκρουπ των ημερών μας. Για να μην τους βάζω όμως όλους σε ένα ντορβά, θεωρώ ότι τα στοιχεία αυτά αφορούν περισσότερο σε μπάντες με εμπορικές, κατά βάση, προσδοκίες. Και οι De Niro, νέο συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη, εμφανίζονται με το ντεμπούτο τους Πιο Ψηλά ως ένα γκρουπ που ακολουθεί με ευλάβεια τις προσταγές της μουσικής μόδας. Τα 11 τραγούδια του Πιο Ψηλά κινούνται λοιπόν στα πρότυπα ενός νεανικού lifestyle ήχου, μιας μουσικής δηλαδή που εδώ και αρκετό καιρό την έχουν περάσει με επιτυχία στον νεαρόκοσμο οι Onirama. Όσο και να θέλεις να το παρακάμψεις, τη σύγκριση την κάνεις. Στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, τα τραγούδια των De Niro ακούγονται tale quale με το συγκρότημα του Θοδωρή Μαραντίνη. Αναρωτιέμαι έτσι, γιατί να ρίξεις στην αγορά έναν δίσκο δίχως προσωπικό μουσικό στίγμα, ο οποίος, αντίθετα, αντιγράφει επιπόλαια το στυλ μιας μπάντας κυρίαρχης στα mainstream ραδιόφωνα της χώρας; Με λίγα λόγια, δεν αντιλαμβάνομαι τις προσδοκίες του γκρουπ. Και ας πούμε ότι παρακάμπτω τις τάσεις μιμητισμού της μπάντας, μπαίνοντας στη διαδικασία να αναλύσω τα τραγούδια ένα προς ένα: η αρχική μου εκτίμηση παραμένει. Στο “6:58 μμ (Μη Φύγεις)” ο τραγουδιστής Ντάννυ Παπαγεωργίου οδηγείται σε ερμηνευτικές ακρότητες μη συνάδουσες με τη μέτρια φωνή του. Η ενορχήστρωση πάλι στο “Βουτιά Στο Κενό” και στο “Φώναξε Δυνατά” σου δίνει την εντύπωση ότι το συγκρότημα έχει ως αυτοσκοπό τη βαβούρα. Στο θέμα της στιχουργικής, στο σύνολο των τραγουδιών αναπαράγεται η γνωστή παράθεση μελό συναισθηματισμών, που υποστηρίζονται από απλοϊκές στιχομυθίες του στυλ «Εσύ κι εγώ για πάντα εδώ, εγώ κι εσύ μαζί για μία ζωή..» (“Εδώ”). Ακόμα και η επιλογή να διασκευάσουν το “Μη Γυρίσεις” των Κατσιμιχαίων είναι κατ’ εμέ ατυχής. Πρώτον, γιατί δεν βρίσκω ευφάνταστη την επιλογή του κομματιού – είναι ένα τραγούδι χιλιοειπωμένο και χιλιοτραγουδισμένο – και, δεύτερον, γιατί ερμηνευτικά και ενορχηστρωτικά το έχουν μετατρέψει κι αυτό σε ένα μελοδραματικό ποπ άσμα.Εν κατακλείδι, με τις επιλογές τους στο Πιο Ψηλά οι De Niro μου δίνουν την εντύπωση ότι στοχεύουν να αγγίξουν δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια ξημεροβραδιαζόμενα στα στούντιο του Χ-Factor. Όποιες και να ’ναι όμως οι προσδοκίες τους, το αποτέλεσμα της πρώτης δισκογραφικής δουλειάς τους είναι φτωχό. Από ’κει και πέρα, για μένα χρειάζεται να αναθεωρήσουν τους λόγους για τους οποίους θέλουν να κάνουν μουσική. Πόσο μάλλον όταν θέλουν να τη μοιραστούν με το ευρύ κοινό.
