Catelouso είναι το ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ο σαραντατριάχρονος συνθέτης απ’ τα Κύθηρα Παναγιώτης Λευθέρης στις δύο πρώτες δισκογραφικές του απόπειρες, που ο ίδιος περιγράφει σαν «κυθηραϊκά» projects. Αυτός ο εύκολα παρεξηγήσιμος όρος είναι σαφές πως στοχεύει περισσότερο στο να αποτυπώσει την ουσία του τόπου του, έτσι τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνεται ο συνθέτης και οι συνεργάτες του, παρά στο να αποδώσει με κάποιον ακαδημαϊκό τρόπο την κυθηραϊκή μουσική παράδοση. Παρόλο όμως τις κοινές ας πούμε προθέσεις, Το Τραγούδι Των Σειρήνων είναι μια ολότελα διαφορετική δουλειά απ’ το περσινό άλμπουμ Σύναξις, που είχε τύχει μιας πολύ καλής – απ’ το μεγαλύτερο κομμάτι της κριτικής – υποδοχής. Η ενορχήστρωση εδώ είναι λιγότερο μεγαλεπήβολη – με την απουσία του σχήματος Lyrae Cantus και των μεσαιωνικών τους οργάνων – και οι εν γένει αναφορές στην παράδοση δείχνουν αρκετά περιορισμένες. Το άλμπουμ περιέχει τέσσερα μουσικά θέματα και επτά τραγούδια, σε στίχους των Γιάννη Ευθυμίου, Γιώργου Λευθέρη και Πάνου Φύλλη. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι, ένα ιδιόμορφο και κάπως αργόσυρτο βαλς με τίτλο “Αχτίδες”, Το Τραγούδι Των Σειρήνων μοιάζει να προειδοποιεί τον ακροατή πως χρειάζεται την πλήρη αφοσίωσή του για να αρχίσει να του αποκαλύπτει τη γοητεία του. Πράγματι, καθ’ όλη τη διάρκειά του, επιχειρείται μια, παγανιστικών διαθέσεων, δημιουργία κατανυκτικής ατμόσφαιρας στην οποία η συμμετοχή του ακροατή καθίσταται απαραίτητη για να τη δική του απόλαυση. Λίμνες, θάλασσες και λουλούδια αποτελούν τους αποδέκτες των όμορφων στίχων και λατρεύονται στα τραγούδια όχι σαν ποιητικές μεταφορές ερώτων και άλλων συναισθημάτων, αλλά σαν ολοκληρωμένες οντότητες με τη δική τους ψυχή, ταξιδεύοντάς μας σε μια α-χρονική πραγματικότητα μακριά από κάθε πολιτισμό. Ο υπέρμετρος αυτός λυρισμός, ωστόσο, δεν μένει ποτέ ξεκρέμαστος, αλλά υποστηρίζεται και δικαιώνεται από μια μουσική υψηλού επιπέδου. Οι κλασικίζουσες μελωδίες του Λευθέρη, μέσα από μια κυκλωτική επανάληψη, κατορθώνουν να χτίζουν την πρέπουσα ατμόσφαιρα, χωρίς υπερβολές αλλά με μια ένταση η οποία απελευθερώνει αβίαστα πλήθος συναισθημάτων. Η ενορχήστρωση (του ίδιου του συνθέτη) παραμένει λιτή, όπως λέγαμε και πριν, με προεξέχοντα όργανα το βιολί, το ακορντεόν, το φλάουτο και τις φλογέρες και κάποια έγχορδα όπως οι κλασικές κιθάρες, το τσέλο και το κοντραμπάσο – και προσδίδει μια φυσικότητα ευεργετική στο όλο εγχείρημα. Απόλυτα εναρμονισμένοι με το κλίμα του δίσκου κι οι τραγουδιστές που κλήθηκαν να συμμετέχουν, με την Αγγελική Κοκκίνη, τη μόνη γυναικεία παρουσία, να διαθέτει και την πιο ολοκληρωμένη φωνή. Το Τραγούδι Των Σειρήνων, κακά τα ψέματα, αποτελεί μια σπάνια περίπτωση δίσκου για τα ελληνικά δεδομένα κι ακόμα κι αν δεν είναι μια τόσο ιδιαίτερη δουλειά όσο ήταν η Σύναξις, ασφαλώς παραμένει ένα αρκετά απαιτητικό άκουσμα. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία όμως είναι πως ο Παναγιώτης Λευθέρης, ακολουθώντας τον δικό του, προσωπικό δρόμο, κατάφερε να δώσει μέσα σε δύο χρόνια δύο πολύ αξιόλογες δουλειές, οι οποίες καταφέρνουν να ξεχωρίσουν μέσα απ’ το σύνολο της δισκογραφίας.
