Ακούω ήδη να παραπονιέστε βλέποντας τον βαθμό στον συγκεκριμένο δίσκο. Η αλήθεια είναι πως, αν κρίνει κάποιος μόνο βάσει μεμονωμένων τραγουδιών, μπορεί και να βρει τους Ίνφο ως μια πραγματικά πολύ καλή μπάντα. Το ίδιο είχα άλλωστε δηλώσει κι εγώ όταν τους είχα πρωτογνωρίσει μέσα από το τραγούδι τους “Μάζα”, το οποίο πετύχαινε το κέντρο του στόχου με τα μελωδικά του πλήκτρα, την αφηρημένη αφήγηση των στίχων και τα χαλαρωτικά beats του. Κάτι σαν άξιους απόγονους των Στέρεο Νόβα – αν και σαφώς όχι στο δικό τους επίπεδο – είχα τότε θεωρήσει το συγκρότημα. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν άκουσα και άλλα διάσπαρτα κομμάτια τους και η καλή μου γνώμη γι’ αυτούς δεν άλλαξε – γι’ αυτό και ζήτησα να γράψω για το νέο τους άλμπουμ.Δεν είναι λοιπόν ότι οι Ίνφο δεν είναι ταλαντούχοι ή πως δεν το έχουν καθόλου με το συνθετικό μέρος. Και στο We Choose The Moon δείχνουν ότι πραγματικά διαθέτουν την ικανότητα να γράψουν ορισμένα πολύ όμορφα τραγούδια. Στο “Recall”, ας πούμε, παίζουν με μια deep house μελαγχολία που άνετα θα μπορούσε να αποτελεί κομμάτι των Deep Dive Corp. Στο “Beyond” από την άλλη ανεβάζουν ρυθμούς, βγάζοντας ένα πολύ συμπαθές dance pop υβρίδιο. Στο “Αερόστατο” (παρόν εδώ σε δυο εκδοχές, μια με στίχους και μια χωρίς), έχουν γράψει ένα ζόρικο τραγούδι, βουτηγμένο σε ταξιδιάρικη διάθεση, το οποίο σε «ρουφάει» στη μελωδία του. Στο “Two Roses” πάλι – την καλύτερη για μένα στιγμή του δίσκου – αποδεικνύονται συγκρότημα που μπορεί να παράγει beats και μπασογραμμές δίχως να τα καταστήσει υποκατάστατα της ατόφιας συνθετικής του φλέβας. Ε και τότε τι πάει στραβά; Είναι πολύ απλό. Εάν ο δίσκος είχε όλα του τα τραγούδια στο επίπεδο που περιέγραψα προηγουμένως, δεν θα πήγαινε τίποτα στραβά. Όταν όμως τα “Recall” και “Beyond” πλαισιώνονται δορυφορικά από τραγούδια σαν το “Crush” και το “Ultraviolet” – άτολμες και κοινές επιλογές, από εκείνες που ακούς τυχαία στο ραδιόφωνο, λες «ΟΚ δεν είναι κακό» και μετά τις ξεχνάς για πάντα – το επίπεδο του συνόλου αρχίζει να κάνει νερά. Επιπλέον, εξώφθαλμες οι ομοιότητες με τους Μίκρο στο “Στρογγυλή Διαδρομή”, ενώ σε κάποια άλλα κομμάτια (π.χ. “Taxis 2008”) η ώρα σου περνάει απλώς ευχάριστα, τελεία. Συνθετικά λοιπόν οι Ίνφο στο We Choose The Moon μου δίνουν προσωπικά την εντύπωση ότι ή βολεύονται σε μια μανιέρα, βγάζοντας έτσι μέτρια αποτελέσματα, ή ότι ξεκινάνε ένα κομμάτι με κάποιον συγκεκριμένο στόχο αλλά εν τέλει δεν το φτάνουν στον προορισμό. Από την άλλη, πρόβλημα αποτελεί και η χρήση φωνητικών: πιστεύω πως περισσότερο αδικεί το συγκρότημα παρά το κολακεύει και αυτό γιατί είναι σαν να στερούνται ταυτότητας όταν τα συμπεριλαμβάνουνε.Για τους οπαδούς του ήχου της Klik γενικότερα και των Ίνφο ειδικότερα δεν νομίζω πάντως πως το We Choose The Moon θα απογοητεύσει. Θα βρούν εδώ γνώριμα πράγματα, που πιθανότατα θα θεωρήσουν και καλοφτιαγμένα. Εγώ όμως θεωρώ κρίμα ένα group το οποίο δείχνει να διαθέτει καλό γούστο μα και δυνατότητες να μένει σε ένα επίπεδο μέτριο. Ας πάρουν τον χρόνο τους, ας κάνουν μια πιο αυστηρή επιλογή στο τι θα χρησιμοποιήσουν από τις ιδέες τους και εδώ θα είμαστε πάλι. Χρειάζεται κάτι πιο συμπαγές ως επόμενο βήμα, συγκριτικά με το παρόν, φετινό τους άλμπουμ.
