Η Κατερίνα Κυρμιζή μου έχει μείνει στο μυαλό εδώ και πολλά χρόνια από την ατάκα ενός τηλεοπτικού δημοσιογράφου. Με τις γνωστές και απανωτές κολακείες των τηλεοπτικών περσόνων, είπε για την Κατερίνα ότι αυτό που κάνει δεν εντάσσεται σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, αλλά είναι τόσο ιδιαίτερο ώστε μόνον ο όρος «κυρμιζικό» θα μπορούσε να το προσδιορίσει. Παρακάμπτοντας τη σχετική αφέλεια η οποία χαρακτήριζε τα λόγια του δημοσιογράφου, θεωρώ ότι, επί της ουσίας, δεν είχε και τόσο άδικο. Ουσιαστικά η Κατερίνα Κυρμιζή ανήκει σε εκείνες τις περιπτώσεις που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1990 και μπόρεσαν να δώσουν το σωστό στίγμα για την ελληνική καλή ποπ μουσική. Και, σχεδόν μετά από 15 χρόνια, νομίζω ότι παραμένει σταθερή και ουσιώδης στις καλλιτεχνικές επιλογές της. Ο καινούργιος δίσκος της Κατερίνας Κυρμιζή, Είναι Εδώ!, αποτελεί τόσο μια συνεργασία με τον Νίκο Γρηγοριάδη (σε στίχους και μουσική), όσο και άλλη μία συνεπή πράξη απέναντι στην παρεξηγημένη και παραμορφωμένη – από άλλους συναδέλφους τους – ελληνική ποπ. Τα 12 τραγούδια του άλμπουμ διαθέτουν αναμφισβήτητα άρωμα φρεσκάδας. Ισορροπούν μεταξύ μιας αίσθησης ανεμελιάς και μιας σοβαρής αντιμετώπισης απέναντι σε ό,τι αποκαλείται ελαφρό τραγούδι. Οι μελωδίες του Γρηγοριάδη φλερτάρουν με διάφορα είδη μουσικής, τόσο όμως όσο χρειάζεται για να εξασφαλίσουν την ομοιογένεια του υλικού. Οι επιλογές της ενορχήστρωσης, πέραν του ότι αποπνέουν ήχο σύγχρονο, σημερινό, ενισχύουν την αίσθηση μιας ποπ πολυτέλειας. Η δε Κατερίνα Κυρμιζή ερμηνεύει με λιτότητα τα τραγούδια και έτσι καταφέρνει να αναδείξει την απλότητα και τον χαρακτήρα τους. Δεν υπερβάλλει, ούτε πιέζει συναισθηματισμούς, με αποτέλεσμα να νιώθεις το «cool» της ερμηνείας της. Στις καλύτερες στιγμές του cd συγκαταλέγονται το ραδιοφωνικό “Αν Δε Μ’ Αγαπάς” – οι στίχοι και η μουσική ανήκουν εδώ στην Κυρμιζή – η ήρεμη μπαλάντα “Φεύγω Πριν Νυχτώσει”, το electro rock “Σαν Το Κεράσι” και το ισπανικού αισθησιασμού “Για Σένα”. Αν κάτι σε χαροποιεί σε δουλειές όπως το Είναι Εδώ! της Κυρμιζή με τον Γρηγοριάδη, είναι που διαπιστώνεις ότι μπορούν να γραφτούν τραγούδια σημερινά, τα οποία να μη διακρίνονται από το άγχος της παρθενογένεσης και της πρωτοτυπίας, μα να αναδεικνύουν, αντιθέτως, την αγάπη των καλλιτεχνών για το έργο τους. Οι οποίοι, απαλλαγμένοι από τις σειρήνες της εμπορικότητας και της ματαιοδοξίας και με όπλο τους τη χαρά της συνθετικής διαδικασίας, καταφέρνουν να φτιάχνουν όμορφα τραγούδια που θα αγγίξουν πιστεύω πολύ κόσμο.
