Τι στο καλό είναι τούτο πάλι; Αυτή περίπου ήταν η αντίδρασή μου όταν πρωτάκουσα το ομότιτλο άλμπουμ του Mad Max από τα ακουστικά του i-pod μου. Όχι δηλαδή ότι και οι αμέσως επόμενες ακροάσεις βοήθησαν ιδιαίτερα στο να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Το ομολογώ: αυτό το δισκάκι μού έβαλε δύσκολα, με ζόρισε. Ο Mad Max είναι ο Νίκος Κυριακόπουλος, πρώην κρουστός των Ξύλινων Σπαθιών. Και έχει αναλάβει ο ίδιος τη μουσική, τους στίχους και τις ενορχηστρώσεις των 11 κομματιών που περιλαμβάνονται σε αυτό το άλμπουμ, ενώ παίζει και όλα σχεδόν τα όργανα (σύνθια, κιθάρες, τύμπανα, κρουστά) και τραγουδάει. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, αυτά τα κομμάτια είχαν ηχογραφηθεί αρκετά χρόνια πριν, αλλά παρέμεναν «θαμμένα» σε κάποιο οκτακάναλο, μέχρι που κλήθηκαν οι Τίτος Καργιωτάκης και Χρήστος Χαρμπίλας να τα ρεμιξάρουν και να τα «γυαλίσουν», ώστε επιτέλους να εκδοθούν. Το εναρκτήριο “Του Πέρνικ” είναι το μόνο από τα κομμάτια αυτά το οποίο δεν έχει στίχους και στηρίζεται ουσιαστικά στα δυνατά τύμπανα και σ’ ένα sample από κλαρίνο – παιγμένο από τον σολίστ πατέρα του Κυριακόπουλου παρέα με τη φιλαρμονική της Σόφιας, και ηχογραφημένο κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1940. Από εκεί και κάτω έχουμε να κάνουμε με «τραγούδια». Χρησιμοποιώ τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί μπορεί πράγματι να υπάρχουν οι δομές κουπλέ-ρεφραίν παντού, αλλά, πιστέψτε με, δεν σας κόβω να θέλετε να τραγουδήσετε μαζί με το σιντί όταν θα το ακούτε. Στις περισσότερες των περιπτώσεων η ερμηνεία του Mad Max είναι πολύ ιδιόρρυθμη, ευρισκόμενη κάπου μεταξύ τραγουδίσματος και ραπαρίσματος. Τα φωνητικά του έχουν ηχογραφηθεί δυο και τρεις φορές (ή και περισσότερες) και ακούγονται έτσι σαν απόκοσμες χορωδίες. Όσο για τους στίχους, εκεί κι αν υπάρχουν εκπλήξεις και ευτράπελα! Σε πολλές στιγμές ένιωσα σαν να άκουγα ηχογραφημένες τις πιο μύχιες σκέψεις ενός διαταραγμένου μυαλού, ενώ αλλού γέλασα με την ψυχή μου με τα διάφορα στιχουργικά ευρήματα και την «κοινωνική κριτική» του Mad Max. Ο ήχος του Mad Max αποτελείται συνήθως από λούπες κρουστών, με κιθάρες, σύνθια και ηλεκτρονικούς θορύβους να «τιτιβίζουν» στα πέριξ – το δελτίο τύπου περιγράφει το όλο πρότζεκτ ως «απόλυτο γκροτέσκ», όμως πιστέψτε το με δική σας ευθύνη. Δεν τα πάω καλά με τις ταμπέλες ούτως ή άλλως αλλά εδώ είναι ακόμα πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς σαφείς επιρροές – χορευτική μουσική για... καθήμενους θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, παρασυρόμενος από την όλη υπερβολή της. Ξεχώρισα τα “Κάθε Μέρα (Μ’ Αρέσει Να Γελάω)”, “Ο Λύκος”, “4 Ματάκια” καθώς και το “Ο Τρέχων”, με τη συμμετοχή του Παύλου Παυλίδη. Όπως δηλώνει και ο τίτλος του, αυτό το άλμπουμ περιέχει τρέλα στο μάξιμουμ. Αν μη τι άλλο, έχει δικό του χαρακτήρα και ατμόσφαιρα ενώ, ως σύνολο, ακούγεται σαν ένα ατελείωτο, επαναλαμβανόμενο μάντρα. Αν είναι καλό; Δεν είναι καθόλου άσχημο, σίγουρα. Αλλά δεν είναι και για όλους...
