Γίνεται φανερή η προσπάθεια των Skelters σε αυτό το πρώτο τους δισκογραφικό βήμα να ανασυστήσουν την ατμόσφαιρα ήχου και εικόνας των συγκροτημάτων που τους έχουν επηρεάσει – κυρίως από τον ευρύτερο χώρο του hard rock των 1970s και 1980s και μάλιστα από τον αμερικάνικο τομέα. Από το συμπαθητικότατο εξώφυλλο του Explain To Me και τα ακόμα πιο πειστικά ρούχα τους, μέχρι τον ίδιο τον ηχοβολώνα της μπάντας. Όχι πως αυτό είναι κακό. Το αντίθετο. Αλλά επειδή ακριβώς πρόκειται για ένα είδος το οποίο και δοκιμασμένο στον χρόνο είναι (άρα ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος ακροατής έχει μία αδιόρατη, έστω, άποψη) και μία πλειάδα από καλλιτέχνες ολκής διαθέτει, ο πήχης ανεβαίνει αναπόφευκτα πολύ υψηλά, τόσο σε εκτελεστικό όσο και σε συνθετικό επίπεδο. Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρώτο σημαντικό πρόβλημα με το Explain To Me των Skelters. Είναι εμφανή τα ζητήματα στα χτυπήματα του drummer: μπορεί να τα διαγνώσει κάποιος ακόμα και στο intro της σύνθεσης “Lets Go Party”, που ανοίγει το δίσκο. Οι απαραίτητες δηλαδή κόντρες, οι οποίες αποτελούν αέρα αναπνεύσιμο για το είδος, είναι παιγμένες ή χωρίς το απαραίτητο μπρίο ή ακόμα και σε λάθος χρόνο. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα προκύπτει νομίζω με τα φωνητικά. Βασικός κανόνας, όποιο είδος και αν υπηρετούμε φωνητικώς, να μην πηγαίνουμε πέρα από τις δυνατότητες μας – διότι θα προδωθούμε. Θέλω με πολύ απλά λόγια να πω ότι, αν δεν μπορούσε ο Daniel Charavitsidis να τραβήξει κορώνες, τότε ας μην το έκανε. Γιατί δεν τα καταφέρνει. Παρεμπιπτόντως, τα Αγγλικά χρειάζονται επίσης μία ελαφριά δίόρθωση σε επίπεδο προφοράς. Τρίτον, οι κιθάρες των Skelters διαθέτουν ενίοτε ενδιαφέροντα ήχο, αλλά τα θέματα που επιλέγουν δεν μπορούν να σταθούν. Βρίσκω απίστευτο ας πούμε ότι το ριφ του ομότιτλου του δίσκου τραγουδιού επιλέχθηκε για εναρκτήριο ριφ της σύνθεσης, πόσο μάλλον με τούτο τον ξερό, προνηπιακό ήχο στην κιθάρα. Και ενώ υπάρχουν 2-3 καλές ιδέες σε άλλα σημεία, όπως για παράδειγμα στη μπαλάντα “My Life Has Changed” ή στο “See How Much I Love You”, τα πράγματα καταστρέφονται τελικά από έλλειψη διεύθυνσης των ηχογραφήσεων. Είναι πολύ φανερή η απουσία ενός παραγωγού από το Explain To Me και κυρίως ενός έμπειρου ενορχηστρωτή. Για το τέλος θα κρατήσω την εξής απορία. Γιατί δεν υπάρχουν περισσότερα γρήγορα τραγούδια, στο στιλ του “Let’s Go Party” ή του “Corruption”; Είναι δυνατόν ένας δίσκος τέτοιου ύφους να προκύπτει γεμάτος μπαλάντες και inside jokes σαν το “She’s A Liar” (γιατί μόνο ως τέτοιο μπορώ να το δεχτώ), με τις 1980s αναφορές στα α-λα-φτηνοcasio πλήκτρα του; Ακόμα και η instrumental σύνθεση “Journey”, που κλείνει το άλμπουμ, αναλώνεται σε μία τετριμμένη παράθεση blues rock κλιμάκων, οι οποίες δεν έχουν καμία θέση πέρα από συνοικιακές pub μεταξύ 4ου και 5ου ποτού. Αν οι Skelters θέλουν να παίξουν καυτό hard rock με blues rock συναίσθημα, άλλους δρόμους πρέπει να ακολουθήσουν. Συν του ότι χρειάζονται ακόμα περισσότερη τριβή και δουλειά πάνω στις ταστιέρες και το στεφάνι του ταμπούρου.
