Ο Ηρακλής Κοντός δεν είναι χθεσινός καλλιτέχνης. Έχει εμφανιστεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ως πετυχημένος καλλιτεχνικός διευθυντής μουσικών σκηνών αλλά και μουσικός, έχοντας διάφορες σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό του (Πάνος Κατσιμίχας, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Γιώργος Νταλάρας, Μπάμπης Στόκας, Σωτηρία Λεονάρδου). Από το 1998 έχει επιπλέον ιδρύσει το συγκρότημα Αργοναύτες, που από το 2006 αποτελείται ουσιαστικά μόνο από τον ίδιο και τον στενό συνεργάτη του Δημήτρη Μαρινόπουλο, με τη βοήθεια του οποίου και κυκλοφορεί η φετινή δουλειά, με τίτλο Στο Δρόμο. Δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να αντικατοπτρίζει όλη την παραπάνω εμπειρία του Ηρακλή Κοντού, αλλά μάλλον την εμμονή του σε μια παρωχημένη συνθετική, στιχουργική και ερμηνευτική γραμμή. Δεν αμφισβητώ τις αγνές προθέσεις ή τις μουσικές ικανότητες του Ηρακλή Κοντού: είναι χαρακτηριστικό πως Στο Δρόμο δεν θα βρείτε ούτε ένα μη φροντισμένο τραγούδι. Ωστόσο, όσο επιεικής και αν θέλει κανείς να φανεί απέναντι στη δισκογραφική απόπειρα ενός ανθρώπου ο οποίος αναμφίβολα έχει προσφέρει στην ελληνική μουσική και έχει έναν θετικό απολογισμό εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια, δεν μπορεί να παραβλέψει τα μεγάλα προβλήματα που κατατρέχουν το άλμπουμ. Συνθετικά προσπαθεί να μας δείξει τον τρόπο με τον οποίον η pop μπορεί να αποκτήσει πιο έντεχνο χαρακτήρα, ενώ στιχουργικά υιοθετείται μία ρομαντική, ονειροπόλα και μελαγχολική γραφή. Ερμηνευτικά δε, ο Κοντός περνάει το προφίλ ενός σύγχρονου τροβαδούρου, ο οποίος φέρνει στις σημερινές μέρες των γρήγορων ρυθμών και της τεχνολογίας κάτι από το άρωμα και το χρώμα μιας άλλης εποχής. Όλα όμως αυτά έχουν γίνει στο παρελθόν πολύ πιο αποτελεσματικά και με μεγαλύτερη επιτυχία. Το Στο Δρόμο ηχεί, κατά κάποιο τρόπο, σαν να παρακολουθούμε μία συνάντηση των αδερφών Κατσιμίχα με τον Βασίλη Καζούλη. Πρόκειται δηλαδή, επί τοις ουσίας, για μια ανεδαφική προσπάθεια επαναφοράς στο σήμερα χιλιοακουσμένων και χιλιοειπωμένων πραγμάτων, μέσα από γνωστά έντεχνα κλισέ, που οδηγούν αναπόφευκτα σε ένα παντελώς αδιάφορο, άνευρο και υποτονικό αποτέλεσμα. Ως μόνες στιγμές οι οποίες ξεφεύγουν από τα παραπάνω στέκουν η ενδιαφέρουσα διασκευή στο “Από Έρωτα Πεθαίνουν Τα Κλαριά” του Γιάννη Γλέζου – με την εκπληκτική ερμηνεία του Βασίλη Λέκκα – και οι παραδοσιακοί πειραματισμοί στην “Αμοργό”. Συμπερασματικά, ο δίσκος του Ηρακλή Κοντού ψάχνει να βρει προσανατολισμό και μουσική ταυτότητα, αλλά με πολλά χρόνια καθυστέρηση. Δεν τα καταφέρνει, γι’ αυτό και πολύ δύσκολα θα μπορέσει πιστεύω να απευθυνθεί και σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Ας ελπίσουμε πως σε μια ενδεχόμενη μελλοντική απόπειρα, ο καλός μουσικός θα μας δώσει κάτι πιο συγκεκριμένο, ουσιαστικό και σημερινό.
