Οι Apurimac είναι κάτι σαν το εξωτικό πουλί που ξέφυγε από το κλουβί του και προσγειώθηκε στην πλατεία Συντάγματος ανάμεσα σε ένα πλήθος από γκριζοκαφετί περιστέρια. Δεν είναι αναγκαστικά πιο όμορφο αλλά σίγουρα ξεχωρίζει με τα πολύχρωμα φτερά του, που μοιάζουν άκρως διασκεδαστικά. Σε απλά ελληνικά, οι Apurimac αποτελούν μοναδική περίπτωση συγκροτήματος, αποκλειστικά ασχολουμένου με αυτόν τον εξωτικό συνδυασμό latin και ινδιάνικης μουσικής. Είναι μία συμπαθής μπάντα και τα μέχρι τώρα δισκογραφικά τους αποτυπώματα διαθέτουν ιδιαίτερο ύφος και καλά τραγούδια. Στο Παράθυρα Ανοιχτά έχω την εντύπωση ότι η γραφή των Apurimac παρουσιάζει έναν δυισμό. Από τη μία υπάρχουν στιγμές άκρως παιχνιδιάρικες, γεμάτες χιουμοριστική διάθεση (ακούστε τον “Bon Viveur” ή το “Ψυχή Μου Λατίνα”), οι οποίες σηκώνουν το βάρος της ραδιοφωνικής επιβεβαίωσης. Από την άλλη υπάρχουν στιγμές λυρικές που σε αφήνουν με μία γλυκόπικρη γεύση (στο “Luz” του Marcial Alejandro η Martha Moreleon δίνει μία εσωτερική ερμηνεία με διάθεση να μας ξετυλίξει δυνατές εικόνες). Όμως ο δυισμός δεν εντοπίζεται τόσο στις αντιθέσεις των διαφορετικών τραγουδιών μεταξύ τους, όσο σε συγκεκριμένα τραγούδια όπου οι latin διαθέσεις των Apurimac συνδυάζονται με στίχους περισσότερο εσωστρεφείς και ίσως μελαγχολικούς – ακούστε το “Θαλασσινό Όνειρο” των Κατσιμιχαίων ή την Gabriela Torres στο “Un Bello Dia De Enero”. Οι συνεργασίες μέσα στο δίσκο είναι περισσότερες από κάθε άλλη φορά και καταλήγουν να είναι ο πυρήνας και το βασικό συστατικό του άλμπουμ. Πέραν από κάποιες που ήδη αναφέρθηκαν υπάρχει η χιουμοριστική συμμετοχή του Ηλία Μαμαλάκη στο “Bon Viveur”, του Παντελή Θαλασσινού σε μια δικιά του σύνθεση και του Μάρκου Κούμαρη από τους Locomondo στο χαβαλετζίδικο “Δεν Προλαβαίνω”. Η διασκευή του “Αράπη” ακολουθεί με φρεσκάδα τη ζαμπετική αισθητική και έχει το γούστο της. Οι Apurimac, με μότο τους το «μίλα, ψυχή μου λατίνα», ηχογράφησαν λοιπόν έναν καλό δίσκο. Διαθέτουν ισορροπημένο χιούμορ, ιδιαίτερη αισθητική και αν κάτι τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι το γεγονός ότι αντιμετωπίζουν τη μουσική με την αγάπη του ερασιτέχνη. Το Παράθυρα Ανοιχτά είναι η μουσική της καλοκαιρινής μας ραστώνης: οι ήχοι των congas, του bandodeon, των maracas και του guiro απλώς μας μεταφέρουν από τις παραλίες της Μεσογείου σε λατινικούς παραδείσους.
