Όταν πριν δύο σχεδόν χρόνια ανέφερα τους Ladose σε ένα αφιέρωμα στο Platfrom για τα 10 επιδραστικότερα ελληνικά hip hop σχήματα, στοιχηματίζω ότι ελάχιστοι είχαν ακούσει για τον Λόγο Απειλή (μέλος τους). Φέτος τον ακούς παντού. Έκπληξη καμία: πρόκειται για γνώριμη κατάσταση στο ελληνικό hip hop, να χρίζεσαι ο επόμενος Μεσσίας έτσι και δυο-τρία έντυπα ασχοληθούν ξαφνικά μαζί σου. Άλλωστε κάτω από την επιφάνεια του «χυδαία εμπορικού» hip hop της χώρας μας υπάρχει μια ολόκληρη σκηνή, επανδρωμένη με ταλαντούχους και δραστήριους ανθρώπους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα έρχονταν στην επιφάνεια. Μοιραία; Ως απότοκο συστηματικής δουλειάς που θα δικαιωνόταν; Κατά τύχη, επειδή δυο-τρεις σπουδαίοι γραφιάδες ασχολήθηκαν μαζί τους; Θα σας γελάσω… Εξάλλου, σε αυτή τη χώρα και στο πολύπαθο hip hop της τέτοια ερωτήματα αποδεικνύονται συνήθως ρητορικά.
Σε αυτήν πάντως τη σκηνή ανήκει κι ο Λόγος Απειλή. Εικοσάρης, από την επαρχία, κατορθώνει με το Άλλα Λόγια Να Μισιόμαστε να παραδώσει έναν ολοκληρωμένο και πολύ ωραίο δίσκο. Που δεν είναι βέβαια το νέο Illmatic, ούτε κι αγγίζει καν εγχώριες κορυφές, όπως π.χ. τη Γεύση Του Μένους των Terror X Crew. Οι καιροί στο hip hop έχουν αλλάξει (ακόμη) περισσότερο και από το πώς το είχε περιγράψει μια φορά κι έναν καιρό ο Bob Dylan… Επίσης, το Άλλα Λόγια Να Μισιόμαστε περιέχει 40 κομμάτια. Κάτι που, ειδωμένο υπό το πρίσμα της ανεπιτήδευτης έκφρασης, ενδεχομένως και να σε κερδίζει αμέσως με την τιμιότητά του, δισκογραφικά όμως αποτελεί μειονέκτημα. Πιο συγκεκριμένα, ο Λόγος Απειλή είναι πρωτίστως ακροατής, αν και φαίνεται να έχει καταβολές που τον βοηθούν να θέσει το αστείρευτο στιχουργικό του ταλέντο σε μια βάση. Το ραπ του είναι μεν τεχνικό και ξεκάθαρο, αλλά πάσχει από τις γνωστές «παιδικές ασθένειες» του εύκολου εντυπωσιασμού –όπως π.χ. τη χρήση «διπλών» σε αρκετά κομμάτια. Ωστόσο ο στίχος προκύπτει ευθύς, τραχύς και έξυπνος, κατορθώνοντας να δημιουργήσει τόσο την εικόνα, όσο και τον ουσιαστικό σχολιασμό της.
Οι συμμετοχές στο Άλλα Λόγια Να Μισιόμαστε, αληθινά πολυπρόσωπες. Άραγε γιατί κανείς δεν έχει αναφερθεί ακόμη σε ταλαντούχα παιδιά όπως ο Ραψωδός Φιλόλογος ή ο Άγνωστος Χειμώνας, οι οποίοι και παρελαύνουν σε κάποια κομμάτια, πολύ δυναμικά, και έχουν ήδη ποιοτικές προσωπικές κυκλοφορίες αντίστοιχες με τον παρόντα δίσκο; Και πάμε στη θεματολογία. Εδώ, πέραν του (αυτονόητου για το hip hop) κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού ή της καταγραφής όλων αυτών που «χαλάνε», οφείλουμε να δούμε υπό ποιες προϋποθέσεις γίνεται τι και γιατί. Το σύνολο λοιπόν του Άλλα Λόγια Να Μισιόμαστε προσανατολίζεται σε ό,τι στην Αμερική αποκαλείται «battle». Δεν λέω, πανέξυπνες ατάκες, εκπληκτική ροή –αλλά όλο αυτό δεν το κάνανε και οι Ζωντανοί Νεκροί πριν 10 χρόνια; Γιατί άραγε η θεματολογία αναλίσκεται στα ίδια και τα ίδια; Τι απέγιναν η αγάπη; Το χιούμορ; Η συλλογική αυτοκριτική; Η σάτιρα; Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι στο hip hop δεν υπήρξαν μόνοι οι περιώνυμοι «Bridge Wars», μα και το κίνημα του «Low End Theory» ή του «In Full Gear». Τι απέγινε λοιπόν η αφομοίωση όλων αυτών;
Tα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι το Άλλα Λόγια Να Μισιόμαστε του Λόγος Απειλή δεν αποτελεί μια σημαντική hip hop κυκλοφορία. Όχι όμως γιατί πρεσβεύει από μόνο του κάτι το νεωτερικό (στη μουσική παραγωγή π.χ. κυμαίνεται στα γνωστά, αξιοπρεπή boom bap στάνταρ), αλλά περισσότερο γιατί κατορθώνει να στρέψει τη γενική σχεδόν προσοχή προς το αξιόλογο τμήμα του εγχώριου hip hop των ημερών μας. Δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα ή για κάποιο μουσικό ορόσημο. Είναι ένα καλό άλμπουμ του καιρού του, το οποίο δείχνει να σφραγίζει το διαβατήριο για μια ακόμα δυναμικότερη συνέχεια μελλοντικά –αν και ο χρόνος θα δείξει περί τούτου. Για την ώρα πάντως ο Λόγος Απειλή κέρδισε με το σπαθί του μια θέση στις συνειδήσεις των hip hop (και όχι μόνο) ακροατών.
