Όπως και πολλά άλλα πρωτοεμφανιζόμενα συγκροτήματα, οι Ασορτί, στο εδώ ντεμπούτο τους Κρύψε Τον Έρωτά Σου, δεν έχουν ακόμα διαχωρίσει την απόσταση μεταξύ μιας παρέας η οποία αγαπάει τη μουσική και ενός μουσικού συνόλου που θα κληθεί – δισκογραφικά και συναυλιακά – να αποδείξει πράγματα πέραν αυτής της αγάπης. Η πρώτη μάλιστα αναντιστοιχία στην οποία υποπίπτουν είναι το πώς παρουσιάζουν τον εαυτό τους συγκριτικά με τη μουσική που παίζουν. Στις promo δηλαδή φωτογραφίες της μπάντας διακρίνεται μια αισθητική διεπόμενη από παρεΐστικο χαβαλέ, που δίνει ρέστα τόσο ως προς το στήσιμο των Ασορτί και την επιλογή ρούχων, όσο και ως προς τις τοποθεσίες φωτογράφησης. Τι σχέση όμως έχει αυτή η χαλαρότητα με ένα συγκρότημα που, όταν έρχεται η ώρα του μουσικού λόγου, καταπιάνεται με μια οικεία λογική παράθεσης μελαγχολικών στίχων; Να σημειώσω επίσης ότι, τουλάχιστον στην κόπια που έφτασε στα χέρια μου, το συνοδευτικό 8σελιδο βιβλιαράκι αποτελούνταν ουσιαστικά από δύο όμοια 4σελιδα – πολύ απλά έχει γίνει λάθος στο τυπογραφείο, όμως τέτοια λάθη είναι σοβαρά. Δυστυχώς στην περίπτωση του Κρύψε Τον Έρωτά Σου το επίθετο «οικεία» που χρησιμοποίησα πιο πάνω δεν χρησιμεύει ως αφετηρία για κάτι περισσότερο. Ακούμε μία παράθεση κουπλέ/ρεφρέν πάνω σε μελωδικά μοτίβα τα οποία έχουν χιλιοπαιχτεί από ελληνόφωνες pop/rock μπάντες. Ο ήχος δε της ηχογράφησης προκύπτει ανεξήγητα πριμαρισμένος, με τα μπάσα να απουσιάζουν και μόνο ως υποψία να υπάρχουν στο τελικό αποτέλεσμα. Κακό mastering άραγε; Οι στίχοι, από την άλλη, βρίθουν όχι μόνο από κοινοτοπίες αλλά και από κακοτοπιές. Όπως π.χ. συμβαίνει στο πρώτο, ομώνυμο του δίσκου, τραγούδι, όπου, ενώ ο ερμηνευτής καταφανώς αναρωτιέται για τη λογική ύπαρξης ή μη του θείου στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, ακούμε το εντελώς άσχετο ρεφρέν «Κρύψε τον έρωτα σου στην πιο βαθιά σου τσέπη/Κρύψτον, κανένας πια να μην τον βλέπει»… Συγγνώμη, μα προσωπικά δεν αντιλήφθηκα πότε και με ποιο σκεπτικό μπήκε η καψούρα στον όλο συλλογισμό. Καταλαβαίνω ότι είναι πραγματικά δύσκολο να μην διαβαστώ ως κακοπροαίρετος με τα όσα γράφω για το Κρύψε Τον Έρωτά Σου, έναν δίσκο όπου η μόνη διαφορετική σε επίπεδο ποιότητας στιγμή βρίσκεται στο τραγούδι “Επόμενη Μέρα”, όπου αν μη τι άλλο υπάρχει μία ενδιαφέρουσα μελωδική εξέλιξη. Κακοπροαίρετος πάντως δεν είμαι, ίσα-ίσα πιστεύω ότι με περισσότερη δύναμη στα όργανα, με περισσότερη συγκέντρωση στην ανεύρεση προσωπικότητας και με τη δέουσα προσοχή σε ζητήματα ηχογράφησης τα πράγματα μπορούν να πάνε καλά στο μέλλον για τους Ασορτί. Αρκεί να ξεχωρίσουν τώρα που είναι νωρίς ότι το να έχεις μπάντα δεν αποτελεί μία νεανική τρέλα, αλλά κατάθεση στην κοινωνία – και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται, γιατί ως τέτοια κρίνεται. Από όσους τουλάχιστον μπαίνουν στον κόπο να κρίνουν.
