Συμβαίνει συχνά στην όπερα να ξεχωρίζουν κάποιες άριες, είτε λόγω της μελωδικής τους εμπορικότητας και αναγνωρισιμότητάς τους από το κοινό, είτε λόγω του γεγονότος ότι έχουν συνδεθεί με μεγάλες στιγμές ερμηνευτών του κλασικού τραγουδιού. Για αυτόν τον λόγο συχνά διαμορφώνονται συλλογές με διάσημες άριες από διάφορες και διαφορετικές όπερες ή άλλου τύπου φωνητικά έργα όπως είναι οι καντάτες ή οι λειτουργίες. Έτσι και εδώ το Ρεσιτάλ της λυρικής σοπράνο – με σημαίνουσα ευρωπαϊκή καριέρα – Σόνιας Θεοδωρίδου απαρτίζεται από 8 άριες 7 συνθετών – των Haydn, Bellini, Boito, Leoncavallo, Puccini, Catalani και Tchaikovsky. Στο άκουσμά τους οι άριες αποτελούν έναν ιστορικό διάπλου της οπερατικής μουσικής για λυρική σοπράνο από τα τέλη του 18ου αιώνα έως και τα τέλη του 19ου αιώνα. Από αυτήν την ιστορική άποψη το άκουσμα είναι και ολοκληρωμένο και μουσικά συνεπές, ενώ τελειώνει με μια ζωντανή ηχογράφηση του 1994 με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και το παρατεταμένο χειροκρότημα του αθηναϊκού κοινού, επιβεβαιώνοντας με αυτό τον τρόπο την εγνωσμένη αξία της Σόνιας Θεοδωρίδου αλλά και τον ίδιο τον τίτλο της όλης δουλειάς (Ρεσιτάλ). Τα 40 και πλέον λεπτά της ηχογραφημένης μουσικής κυλούν ευχάριστα, ακόμα και για τον αμύητο ακροατή. Η δυνατότητα της Θεοδωρίδου να υποδύεται με πειστικότητα τον συναισθηματικό κόσμο της εκάστοτε ηρωίδας είναι τόσο επιτυχής, ώστε για την αποκρυπτογράφηση της ψυχολογικής έντασης δεν χρειάζεται καν η γνώση του λιμπρέτου. Βέβαια, από την άλλη πλευρά, η τεμάχιση στιγμών από γνωστές όπερες – που, κατά την άποψή μου, μπορούν να ειδωθούν μόνο στο σύνολό τους – για να προκύψει ένα σχετικά εύπεπτο ποτ πουρί, με βρίσκει ριζικά αντίθετο. Και πιστεύω ότι και ως ακροατής το έχω βαρεθεί. Πόσο πιο ενδιαφέρουσα θα ήταν η ηχογράφηση ενός και μόνο έργου με πρωταγωνίστρια τη Σόνια Θεοδωρίδου, πόσο πιο σημαντική για τον ακροατή η ανάγκη να ακούει και να νιώθει ότι μια ορχήστρα και άξιοι (ή λιγότερο άξιοι) συντελεστές εργάστηκαν με συνέπεια και αποτελεσματικότητα, για να φέρουν σε πέρας ένα και μόνο έργο. Κατά τα άλλα, δεν παύει να είναι μια μουσική που μπορεί να συνοδεύσει καθημερινές και προσωπικές στιγμές πολύ καλύτερα από κάποιες εκδοχές της «έντεχνής» μας μουσικής. Μια δουλειά η οποία έχει τη συντομία και την περιεκτικότητα ενός άλμπουμ τραγουδιών, αλλά και το ενορχηστρωτικό και συνθετικό βάθος των Tchaikovsky, Puccini κ.ά.
