Ακούω τον Χρίστο Λάσκαρη να απαγγέλει το ένα ποίημα μετά το άλλο και αναζητώ τα γραπτά του. Όχι μόνο αυτά τα εννέα που συμπεριλαμβάνει στο Ποτάμι ο Γιάννης Μουρτζόπουλος, αλλά όσα περισσότερα μπορώ να βρω. Διαβάζω... Αντιγράφω: “Η Αγαπημένη Tου Εποχή”Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη του εποχή -όχι τόσο για τα φρούτα του,όσο γι' αυτούςτους μακρινούς περίπατους μέσα στο βράδυ,εκεί στις φτωχογειτονιές.με τις καταβρεγμένες τους αυλές,τα τηγανίσματα. “Μέρες Του '50”Επιστροφή σε χρόνια φτώχειας:ασπρόμαυρη ζωή,γεμάτη αξιοπρέπεια -πού η σημερινή υπερπληθώρα.Οι απολαύσεις μας λιτές:κάνας Καβάφης,κι αυτός δυσεύρετος. Και καταλήγω στο “Ποτάμι”: Το ΠοτάμιΣτέκει το φεγγάρι και κοιτάειτο ποτάμι, που πηγαίνει μοναχό,κάποιος στο χορτάρι τραγουδάεικρεμασμένος απ' τον ουρανό.Και η νύχτα κάθε τόσο σταματάειαπό άξαφνο του ποταμού λυγμό,χαμηλώνει το φεγγάρι και ρωτάειτι έχει και στενάζει το νερό.Και πηγαίνει, όλο πάει το ποτάμι,στ' ανοιχτού πελάγου το χαμό,κάποιος μες στη νύχτα τραγουδάει,για αγάπη και για χωρισμό. Η ποίηση του Χρίστου Λάσκαρη είναι τόσο βαθιά όσο και η απαγγελία του. Σκάβει λέξη με τη λέξη μέχρι τη στιγμή που θα σε ακινητοποιήσει, μέχρι τη στιγμή όταν Το Ποτάμι γίνεται κάτι σαν συνειδητο-ποίηση του επικείμενου τέλους όλων των παιχνιδιών, όλων των τραγουδιών, όλων των ποιημάτων, όλων των λέξεων, όλων των αναπνοών. Ο Γιάννης Μουρτζόπουλος με τα θέματα των Art Blakey, Charles Ives και Μανώλη Χιώτη, αλλά κυρίως με τις δικές του ηχητικές ασκήσεις και με βαθύτατους συνειρμούς καταφέρνει να προσεγγίσει την ποίηση του Λάσκαρη με τον πιο ουσιαστικό τρόπο. Ξεπερνώντας τα σύνορα που διαχωρίζουν τα μουσικά ιδιώματα (electronica, jazz, κλασική, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο) χτίζει ηχητικά τοπία που σχολιάζουν τα ποιήματα και αυτόματα τοποθετούνται απέναντί τους ως νέες ποιητικές (μη) οντότητες. Στη συνέχεια είναι ο λόγος του Λάσκαρη που έρχεται να σχολιάσει το ηχητικό περιβάλλον στο οποίο έχει ενταχθεί και η διαδικασία επαναλαμβάνεται από την αρχή πάλι και πάλι, έτσι που τελικά η ποίηση του Λάσκαρη και η μουσική του Μουρτζόπουλου γίνονται ένα αδιαχώριστο ποιητικό Όλον. Ο δίσκος παίζει στο replay μέχρι οι τελευταίες θρηνητικές νότες να γίνουν ένα με τις τελευταίες θρηνητικές λέξεις: Και πηγαίνει, όλο πάει το ποτάμι... Ένα από τους καλύτερα ακροάματα που έφτασαν κοντά μου εδώ και πολύ καιρό...
