Το τελευταίο άλμπουμ του Νίκου Πορτοκάλογλου κινείται στα πλαίσια του γνώριμου ύφους του καλλιτέχνη. Με περισσότερο ηλεκτρισμένο ήχο από τις δισκογραφικές δουλειές της τελευταίας δεκαετίας και με ανεβασμένη την ένταση, νομίζω ότι παραδίδει μαθήματα δημιουργικότητας σε όλους τους ομότεχνούς του, όσους προσπαθούν να φτιάξουν μουσικές εντός των (ευρύτερων) πλαισίων του ελληνικού rock. Χαίρεσαι να ακούς τη Στροφή και αυτό συμβαίνει γιατί ο ήχος της είναι καθάριος και ζωντανός. Η ενορχήστρωση παίζει καταλυτικό ρόλο – μη σας πω και τον βασικότερο – απογειώνοντας περισσότερο τα τραγούδια. Τρομπέτα, φλάουτο, βιολοντσέλο ακόμα και μπουζούκι συνδυάζονται τεχνηέντως με τα τύμπανα, την ηλεκτρική κιθάρα και το μπάσο αποδίδοντας κάθε φορά με φαντασία το ύφος του εκάστοτε τραγουδιού, είτε αυτό ρέπει προς τη reggae, είτε προς τη μπαλάντα, είτε προς το rock. Δεν υποστηρίζω ότι με τη Στροφή ο Νίκος Πορτοκάλογλου κάνει κάτι ανατρεπτικό ή έστω ξεχωριστό. Όσο και να σε προδιαθέτει ο τίτλος του δίσκου, η στροφή για τον καλλιτέχνη έγινε προ δεκαετίας με τον δίσκο Παιχνίδια Με Το Διάβολο. Επίσης στο άλμπουμ δεν υπάρχει το μεγάλο σουξέ που θα σε καθηλώσει – τύπου “Θάλασσα Μου Σκοτεινή”. Ουσιαστικά, ο δίσκος δεν έχει να προσθέσει πολλά παραπάνω στην καλλιτεχνική πορεία του δημιουργού του. Όμως μέσα στο χάος της παρούσας μουσικής παραγωγής, που οφείλεται κυρίως στην ασαφή και απρόσωπη στάση πρωτοεμφανιζόμενων κυρίως τραγουδοποιών, ο Πορτοκάλογλου απλώς τοποθετεί, ή αν θέλετε στηρίζει τον πήχη να μην πάει πιο κάτω. Χαίρομαι προσωπικά τη συνέπειά του να γράφει τραγούδια στηριζόμενος στις σταθερές του και στις αξίες του. Για να πω την αλήθεια, αν κάτι με γοήτευσε πραγματικά στη Στροφή είναι η γραφή του Πορτοκάλογλου. Ευαίσθητη, ελπιδοφόρα, ερωτική, αντιφατική ακόμα και επαναστατική. Δεν λέω ότι έχουμε να κάνουμε με την επιτομή της στιχουργικής, αλλά διερωτώμαι αν μπορεί κάποιος από τους νέους καλλιτέχνες – όσους ειδικά θέλουν να ακολουθήσουν την πορεία του τραγουδοποιού – να διαχειριστεί κοινές θεματολογίες χωρίς να σε κουράζει. Αυτό ακριβώς πετυχαίνει ο Πορτοκαλόγλου, ο οποίος, διαχειριζόμενος κοινές αναζητήσεις και σκέψεις, καταφέρνει να αφορά. Βγάζει τα εσώψυχά του για τα πρωτεύοντα θέματα που αφορούν τις ζωές μας, πάντα με ειλικρινή διάθεση. Ουσιαστικά εκτίθεται γιατί μπορεί. Και ακόμα όταν αναλώνεται σε υπερβολικές δηλώσεις του τύπου «...είμαι ξένος, είμαι ιθαγενής, άλλος ένας πικραμένος ιδιοφυής. Είμαι ξένος, ψάχνω συγγενείς, απ τη μοίρα χτυπημένος όπως και σεις…», γνωρίζεις ότι μπορεί να το υποστηρίξει. Έχω την εντύπωση ότι ο Πορτοκάλογλου με τούτο το cd επαναδιαχειρίζεται τις προσωπικές του αξίες. Κάτι σαν να επιστρέφει σε χαμένες προσωπικές επαναστάσεις. Μια κρυμμένη και ανικανοποίητη εφηβική ορμή, ξεχασμένη από καιρό, ξυπνά στον νου ενός μεσήλικα, ζωντανού ανθρώπου, ο οποίος ακόμα πολεμά για τα πιστεύω του. Ό,τι και να ’ναι, το αποτέλεσμα των δικαιώνει. Η Στροφή είναι γεμάτη ενέργεια και ζωή, κατά βάση όμως είναι προτρεπτική. Σαν να σου ρίχνει μια σπρωξιά για να βγεις στον δρόμο και να αρχίσεις το τρέξιμο. Εγώ προσωπικά κρατώ την αμφισημία του ρεφρέν του “Δεν Βλέπεις Τίποτα”: « …κι είναι όλα μια χαρά, κι είναι όλα ύποπτα, κι όλα τα έχεις αγκαλιά μα δε βλέπεις τίποτα…». Και σας προτείνω τα τραγούδια αυτά να γίνουν το soundtrack του καλοκαιριού σας.
