Αντί εισαγωγής, εκφράζω αναφανδόν τον σεβασμό μου σε μια μπάντα η αισθητική της οποίας ούτε νεοελληνικώς βουλωμένους αισθητήρες διαθέτει, ούτε, απ’ την άλλη, υπόκειται στους άγραφους κώδικες επιλογών της εγχώριας χούντας του «cool» -κι αυτό νεοελληνικό φαινόμενο είναι άλλωστε, ας μην μας αποπροσανατολίζει η εναλλακτικίζουσα επίστρωση. Ο Χατζιδάκις για παράδειγμα είναι κουλ, ενώ ο Θεοδωράκης μπανάλ λόγω παρελθόντος. Ο Will Oldham; Σούπερ κουλ. Ο Dylan; Πουλημένος γεροξεκούτης. Το – κάθε είδους– indie κατασκεύασμα μοιράζει αφειδώς πόντους coolness κλίμακας, αλλά το μέταλ αποτελεί καταγέλαστη εφηβική ασθένεια. Για να μην καταπιαστώ με όσους επιλέγουν τα ελληνικά ως μέσο έκφρασης, σε σχέση με τους υπόλοιπους, τους δόκτορες της αγγλοσαξωνικής.
Πόσο γελοίες απλουστεύσεις… Και οι περί ου ο λόγος indie μπάντα είναι, τι άραγε σημαίνει αυτό από μόνο του; Και εξακολουθώ: Με τα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους, οι Κόρε.Ύδρο. επιχείρησαν –σχεδόν μονάχοι– να απενεχοποιήσουν την ίδια τους τη γλώσσα στα αυτιά της εδώ μουσικής γενιάς των zeros. Κάποιοι, ίσως, τους θεωρούν υπερβολικούς, δήθεν, φο ή δεν ξέρω τι άλλο παρεμφερές. Μπορεί… Μόνο που οι Κόρε.Ύδρο. όχι μόνο δεν λερώνουν το εσώρουχό τους στη σκέψη να γράψουν στα ελληνικά, αλλά έχουν αναπτύξει κι έναν ιδιότυπο τρόπο ώστε να το καταφέρνουν τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Μονάχα εκείνο το θρηνητικά επαναλαμβανόμενο «οι εραστές του απόλυτου τίποτα…», απ’ τη Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ, φέρει το πιο ουσιώδες πολιτικό σχόλιο των τελευταίων χρόνων, εκ μέρους ελληνικού γκρουπ. Για τούτη την όλο και πιο απρόσωπη χώρα της ηθικολογίας και της μηδενικής ανοχής στη διαφορετικότητα –στο χρώμα, στη θρησκεία, στη σεξουαλικότητα, κι ίσως πάνω απ’ όλα στην αισθητική.
Ορίστε, λοιπόν, που οι Κερκυραίοι επιστρέφουν για τη συνέχεια (έστω μετά κόπων, βασάνων και αποχωρήσεων). Θέσεις για συμπλεγματικά προαπαιτούμενα ηχητικής φύσης δεν φαίνεται να περισσεύουν. Δεν είναι άξιο απορίας, κάποιοι να φτιάχνουν μουσική (ή ν’ ακούνε, ή να κρίνουνε ακόμα περισσότερο), εσαεί σύμφωνα με τα στερεότυπα του όποιου τυχαία αποκτημένου γούστου τους (προγραμματισμένα, φυτεμένα, αντιδραστικά; τεράστια συζήτηση αυτό), και να μην αναρωτιούνται ποτέ το γιατί; Αυτό το τόσο βαρετό και τελεσίδικο «εμένα μ’ αρέσει», έχει την τάση να σταματάει κάθε συζήτηση (δάνειο απ’ τον Αργύρη Ζήλο), οποιαδήποτε απόπειρα διανοητικής διεργασίας. Και συναισθηματικής, αν το καλοσκεφτείς.
Πάντως, στο Όλη Η Αλήθεια Για Τα Παιδιά Του '78 οι δύο εναπομείναντες Κόρε.Ύδρο. επιχειρούν να αναβαπτίσουν –στα γνώριμα σουρεαλίζοντα ύδατα της στιχουργικής και της τραγουδοποιίας τους– από χλευασμένες power μπαλάντες, χατζιδακικές αρμονίες και ζεϊμπέκικα 9/8, μέχρι βιμπράτο διπλοπενιές και μεσογειακή τζαζ κηλαηδονικής υφής. Υπό αυτή την έννοια, δεν ξέρω κατά πόσο το νέο τους άλμπουμ θα παίξει παραπάνω από μια-δυο φορές στα players των indie kids της χώρας προτού πέσει το σιχτίρισμα, ή αν θα φτάσει καν σε τέτοιους προορισμούς. Αυτό που ξέρω είναι πως μοιάζει μοναδικό, ως απόπειρα κοπής ελληνικού indie άλμπουμ –ασχέτως αποτελέσματος και ποιοτικής στάθμης. Το εννοώ επί της ουσίας, εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, και σε καμία περίπτωση κατ’ αναλογία αυτού που κάποτε ονομάστηκε ελληνικό rock.
Τώρα, το αν εν τέλει αναβαπτίζονται κι οι ίδιοι, είναι ένα ζήτημα. Η θεματική τους εμμένει εμμονικά, καθ’ όλη τη διάρκεια, σε μια δίκοπη νοσταλγία –ελπίζω λυτρωτική– της χαμένης τους νεότητας. Τα περισσότερα τραγούδια, αν τα απογυμνώσεις, στέκονται λίγο πιο κάτω απ’ τους προκατόχους τους, προσπαθούν εμφανώς να τους μοιάσουν, αλλά μάλλον μένουν με τη ζήλεια (το “1.000.000 Χειμώνες” αν είστε των παραδειγμάτων). Ειδοποιός διαφορά, η πραγματικά ακομπλεξάριστη ενορχήστρωση, την οποία φαντάζομαι πως πρακτικά υποβοηθά και το δεδομένο της έλλειψης full μπάντας. Εκεί στηρίζονται κατά κύριο λόγο τα περί σύγκρουσης με τις συμβάσεις του εγχώριου εναλλακτικού γούστου και τα περί ελληνικότητας που σας κοπανάω –με κίνδυνο να μου κρεμάσουν εθνικοπατριωτικά κουδούνια τίποτα τζιμάνια της «επανάστασης». Όχι, πάντως, πως είναι αρκετές κάμποσες ενέσιμες «ασυμβατότητες» για να με επαληθεύσουν πλήρως.
Το Όλη Η Αλήθεια Για Τα Παιδιά Του ’78 είναι λοιπόν άλμπουμ μεταβατικό, άλμπουμ ενηλικίωσης και λοιπών εξελικτικών δυνάμεων. Κοντοστέκεται σε σημαντική κοψιά της πορείας του κερκυραϊκού σχήματος, πολεμώντας να αποτινάξει βάρη και να βρει διεξόδους μη κονσερβοποιημένες στην ατέλειωτη indie γραμμή παραγωγής. Αλίμονο αν αποτελέσει το τέλος της διαδρομής…
