Η Χρυσόθεμις ανήκει σε εκείνους τους δίσκους που, αναλόγως το περιβάλλον όπου θα εμφανιστούν, είναι σε θέση να πυροδοτήσουν και διαφορετικές αντιδράσεις. Στη δική μας χώρα ένας τέτοιος δίσκος μόνο ως ανεξάρτητη παραγωγή θα μπορούσε, καλώς ή κακώς, να υπάρξει. Σε ένα βρετανικό περιβάλλον θα ήταν ίσως σε θέση να αντιμετωπιστεί ως χαριτωμένο παράδοξο – υπάρχει μια εναλλακτική politically correct παράδοση σε αυτό. Σε ένα δε αμερικάνικο περιβάλλον θα μπορούσε να έχει σημειώσει ακόμα και σοβαρές πωλήσεις, ειδικά αν είχε διακινηθεί μέσω των πανίσχυρων καναλιών της χριστιανικής CCM δισκογραφίας. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, η Όλγα Εμμανουήλ σε αυτό το πρώτο της δισκογραφικό βήμα πείθει μονάχα για την ιδιαιτερότητά της, πιστεύω και την ειλικρίνειά της – μα για τίποτα περισσότερο. Πράγματι, δεν θυμάμαι να έχω ξανακούσει τίποτα σαν κι αυτό στο ελληνικό πεντάγραμμο. Να το χαρακτηρίσω ως ένα χριστιανικό μιούζικαλ με ερμηνευτές προερχόμενους από το κλασικό τραγούδι; Δεν με ικανοποιεί απόλυτα κάτι τέτοιο, μόνο έτσι όμως θα μπορούσα να το περιγράψω σε κάποιον. Δεν ξέρω, επίσης, πόσο βιωματικά είναι όσα έχει γράψει εδώ η Εμμανουήλ και κατά πόσο η ιστορία της Χρυσόθεμις είναι και δική της. Αλλά ας μου επιτρέψει, δίχως πρόθεση προσωπικής προσβολής από μέρους μου, να επισημάνω ότι η όλη υπόθεση φαντάζει απελπιστικά – σε σημεία δε και εξοργιστικά – αφελής, ενώ η μελωδική και ερμηνευτική της υπεράσπιση καχεκτική και αναιμική. Για να σας βάλω, όμως, κι εσάς στο κλίμα, ο δίσκος διηγείται, μέσω ενός γραμμικού κύκλου τραγουδιών, την ιστορία μιας κοπέλας η οποία μεγαλώνει σε ένα αρμονικό και ευσεβές οικογενειακό περιβάλλον, νιώθει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα για έναν δάσκαλό της, καταλήγει παχύσαρκη, προβληματική και με πανάδες ως έφηβη, καταφέρνει να το ξεπεράσει, προσεύχεται για αγάπη, γνωρίζει έναν νεαρό, ο οποίος μια μέρα χτυπάει όμως με το μηχανάκι του και καταλήγει να τα φτιάξει με μια κοπέλα που τρέχει να τον βοηθήσει. Συντετριμμένη, η Χρυσόθεμις μπαίνει τότε στη ρουτίνα της καθημερινότητας πιάνοντας την πρώτη της δουλειά, φιλοσοφεί για τις χαρές και τα θρύψαλα της ζωής μετά τον θάνατο του αγαπημένου της πατέρα και τελικά επανασυνδέεται με τον Θεό, βρίσκει σε αυτόν παρηγοριά και κοιτάζει τη ζωή με μια νέα αυτοπεποίθηση. Ο καθένας έχει βέβαια δικαίωμα να βλέπει όπως θέλει το παραπάνω σενάριο. Για την Όλγα Εμμανουήλ πρόκειται, όπως λέει και στον υπότιτλο του δίσκου της, για μια ιστορία βγαλμένη από τη ζωή – και ξέρω κι εγώ κάποιες τέτοιες ιστορίες, αλλά δεν νομίζω ότι το υπαρκτό τις καθιστά ταυτόχρονα και άξιες λόγου. Εμένα, ας πούμε, τυχαίνει να με κάνουν να καταλαβαίνω τον Καϊάφα της Καινής Διαθήκης, που βγήκε από τα ρούχα του, για να μείνουμε σε χριστιανικά πλαίσια. Αυτό, όμως, είναι μια καθαρά προσωπική γνώμη. Η ένστασή μου, καλλιτεχνικά, βρίσκεται κυρίως στα στιχουργήματα τα οποία επιστρατεύονται για την πραγμάτωση των παραπάνω σε τραγούδια: «Πρέπει να επικοινωνώ μαζί σου σ’ ένα επίπεδο καθαρά πνευματικό μα η σάρκα με σκανδαλίζει», ακούμε στον “Απαγορευμένο Καρπό”, «Καημένο σώμα μη μ’ εγκαταλείπεις! Θα σε πάω περίπατο, να, θα σου κάνω κι ασκήσεις! Μόνο, σε παρακαλώ, μη μου αρρωστήσεις, γιατί δεν το αντέχω!», λέει στο “Καημένο Σώμα”, «Ξέρω πως είσαι στον παράδεισο μαζί με τους ευαίσθητους, ξέρω πως είσαι καλά γιατί η φύση χαμογελάει/Εκεί θα ζεις το θαύμα της ουράνιας ευλογίας, ο κόσμος σου θα ’ναι γαλάζιος μέσα στη σιωπή», αναφέρει το “Έτσι Απλά” – και νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σχολιάσω κάτι περαιτέρω. Οι ενορχηστρώσεις πάλι του Νίκου Σανιά προδίδουν μια κάποια φαντασία στην ανάπτυξη, αλλά οι μελωδίες είναι θεωρώ υποτυπώδεις, αρκούμενες σε μια απλώς εύηχη συνοδεία των στίχων, ενώ επιπλέον εμμένουν σε μια καθαρά μελοδραματική διάθεση. Η οποία διάθεση παρασύρει τελικά και τις συμμετέχουσες καλές φωνές (ιδίως την πρωταγωνίστρια Ρόζα Πουλημένου) σε ερμηνείες μονότονα γλυκερές, σχεδόν μίζερες – με την εξαίρεση του στιβαρού Βαγγέλη Μανιάτη, που έχει τον ρόλο του πατέρα της Χρυσόθεμις. Δύσκολα, λοιπόν, στέκει ως πρόταση το ντεμπούτο της Εμμανουήλ στη δισκογραφία και αρκετά είναι τα πράγματα που πρέπει να πιστεύω να δουλευτούν, εάν φιλοδοξεί να έχει κάποια συνέχεια.
