Η Σωτηρία Λεονάρδου αποτελεί μια ιδιαίτερη και αρκετά αξιόλογη περίπτωση στα καλλιτεχνικά πράγματα της χώρας, εδώ και πάνω από 25 χρόνια – είτε οι δραστηριότητές της έχουν να κάνουν με το τραγούδι, είτε με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Με αξιόλογες συνήθως επιλογές κι έχοντας μείνει μακριά από λογικές καριέρας, κάθε της καινούργια δουλειά κρύβει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Έναν μόλις χρόνο λοιπόν μετά τον Παράξενο Κόσμο με τα τραγούδια του Πάνου Φορτούνα, η Λεονάρδου επανέρχεται μ' ένα ακόμα άλμπουμ, με τίτλο Του Ανέμου Οι Λέξεις, σε μουσική του Βαγγέλη Φάμπα και στίχους του Βασίλη Ελευθερίου. Η κινηματογραφική ταινία του τελευταίου, Η Κοιλιά Της Μέλισσας (2001), όπου η Λεονάρδου συμμετείχε ως ηθοποιός και ο Φάμπας είχε γράψει τη μουσική, υπήρξε ουσιαστικά η αφορμή για τη γέννηση αυτού του άλμπουμ. Ξεπερνώντας την κακή πρώτη εντύπωση απ' το μάλλον ανέμπνευστο εξώφυλλο, μπορεί να συναντήσει κανείς ένα μικρό σε διάρκεια, μόλις 31 λεπτά, αλλά εξαιρετικό σε αξία υλικό. Οι ατμοσφαιρικές συνθέσεις του Φάμπα μας ταξιδεύουν ευχάριστα σε διάφορες μουσικές παραδόσεις της Ανατολής (κυρίως) και της Δύσης, με ξεκάθαρη οικουμενική διάθεση. Η επιτυχία του συνθέτη έγκειται στο ότι δεν επιχείρησε να ομογενοποιήσει το προφανώς παράταιρο υλικό του προς όφελος μιας έθνικ αισθητικής, αλλά με σύμμαχο την εξαίρετη ενορχήστρωση κατάφερε να χτίσει τραγούδια που το καθένα ξεχωριστά περικλείει και ταυτόχρονα σέβεται την παράδοσή του. Έτσι η χαμηλόφωνη jazz ατμόσφαιρα η οποία δημιουργείται στο εναρκτήριο, ομώνυμο του τίτλου, κομμάτι δεν διαταράσσεται στο ελάχιστο από τον περήφανο "Λέοντα" με την κρητική λύρα να δεσπόζει. Παρομοίως η συνέχεια του δίσκου επιφυλάσσει ενδιαφέροντα δείγματα από αφρικάνικους ρυθμούς ("Tempa's Song"), από μεσογειακές μελωδίες ("Η Λέξη), αλλά κι από πιο προσφιλείς – όσο να 'ναι – σε μας ρυθμούς όπως το ζεϊμπέκικο ("Nocturno"). Όλα αυτά, υπό άλλες προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να φτιάξουν έναν τέλειο ηχητικό αχταρμά, αλλά, όπως τόνισα και παραπάνω, ο Φάμπας κατάφερε με δεξιοτεχνία και γνώση να τα συνταιριάξει με επιτυχία. Οι στίχοι του Βασίλη Ελευθερίου (σ' ένα τραγούδι οι στίχοι ανήκουν στην Ελένη Μαχαίρα) ήταν, για μένα τουλάχιστον, μια πραγματική αποκάλυψη. Ευφάνταστοι, εύστοχοι, με ευαισθησία και σκέψη, συμπλήρωσαν με τον καλύτερο τρόπο τις μουσικές του Φάμπα. Χαρακτηριστικό δείγμα οι στίχοι στο υπέροχο χασάπικο με τίτλο "Παρδαλή Φυλακή": «Μέσα στο παραγεμισμένο μας κενό/ στην παρδαλή τη φυλακή σκυμμένοι/ αναμασάμε το μηδαμινό/ ισόβια τρις κι εκτός ουσίας δικασμένοι». Με τους στίχους του εξάλλου στο "Τραγούδι Της Γης" ("Universal Prayer" ο τίτλος που δίνεται στ' Αγγλικά) αποδίδεται άψογα και η οικουμενική διάθεση που ενυπάρχει στις μουσικές του άλμπουμ, όπως λέγαμε και παραπάνω. Οι ερμηνείες τέλος της Λεονάρδου στάθηκαν στο επίπεδο που μας έχει η ίδια συνηθίσει, με τον ιδιόμορφα γοητευτικό χαρακτήρα της φωνής της να πρωταγωνιστεί. Άλλοτε με έντονη τρυφερότητα κι άλλοτε με αξιοζήλευτο δυναμισμό υπήρξε πειστική σε κάθε περίπτωση – με δεδομένο μάλιστα το αυξημένο ποσοστό δυσκολίας του εγχειρήματος λόγω του αρκετά ετερόκλητου υλικού. Ξεχωριστή στιγμή η ερμηνεία της στ' Αγγλικά του υπέροχου ερωτικού τραγουδιού με τίτλο "Blues".
